حميدرضا عرب | بازگشت به استقلال و پرسپولیس ممنوع!

با چهار مربی مواجه‌ایم که شاید دیگر رنگ نیمکت استقلال و پرسپولیس را نبینند. مردانی که به واسطه خلق نتایج ضعیف یا رسیدن به سنین بازنشستگی دیگر نمی‌توانند مربیگری استقلال و پرسپولیس را تجربه کنند. این چهار نفر؛ علی دایی، حمید درخشان، صمد مرفاوی و پرویز مظلومی. خیلی بعید است که مدیران آینده استقلال و پرسپولیس، سکان هدایت سرخابی‌ها را به دستان این مردان بسپارند. آینده مربیگری استقلال و پرسپولیس را می‌شود جور دیگری ترسیم کرد. مربیان خارجی و مربیان تازه از راه رسیده و جوان‌تر...

علی دایی
پرسپولیسی که امروز در نازل‌ترین رتبه‌ها دست و پا می‌زند محصول علی دایی است. مردی که فاتحه مربیگری‌اش در فوتبال پس از آن باخت تاریخی مقابل عربستان خوانده شده بود اما به سبب آنکه همچنان نام جذابی در فوتبال ایران به شمار می‌رفت، مدیران پرسپولیس بار دیگر نیمکت را به او سپردند. نتیجه اعتماد به دایی اما هرگز به جامی در لیگ برتر ختم نشد و این مربی خرابی‌های بسیاری را در پرسپولیس به بار آورد. اوج فاجعه کاری علی دایی در فصلی بود که محمد رویانیان با صرف هزینه‌های سرسام‌آور و ریخت و پاش‌های بسیار، بزرگ‌ترین بازیکنان لیگ را به خدمت پرسپولیس درآورد اما دایی هرگز نتوانست با بهترین‌های فوتبال ایران جام قهرمانی را برای پرسپولیس به دست آورد و در نهایت بازی را به جوان‌های فولاد خوزستان باخت. دایی اکنون بیرون گود است. او انتظار می‌کشد تا روزی دوباره هدهد شانس روی شانه‌هایش بنشیند و فرمان پرسپولیس را به دست گیرد اما عقبه‌ای که او از خود ساخته دست هر مدیری را در آینده می‌بندد تا دوباره چنین خطای بزرگی را مرتکب شوند. احتمالا دایی می‌تواند با مربیگری در تیم‌های درجه دو چند صباح دیگر به عمر مربیگری‌اش در فوتبال ایران بیفزاید اما ورود او را به پرسپولیس و شاید دیگر تیم‌های نامی لیگ هرگز نمی‌توان در ذهن تجسم کرد.

صمد مرفاوی
هرگز نتوانست در دورانی که خارج از استقلال مربیگری می‌کند کار شاقی انجام دهد. امروز صحبت از قهرمانی احتمالی منصوریان در لیگ یا جام حذفی است. یحیی گل‌محمدی هم لااقل در موقعیت کسب یک جام قرار دارد و شگفتی او در لیگ چهاردهم هرگز از یاد رفتنی نیست. صمد اما هیچ‌گاه چنین موقعیتی را پس از پایان مربیگری‌اش در استقلال تجربه نکرد و همواره یک مربی معمولی بود. برای پایداری اما آقا صمد پرحجب و حیا که از جمله مردان با اخلاق فوتبال ایران محسوب می‌شود، باید کار بزرگی را انجام می‌داد. صمد در دورانی که سرمربی استقلال بود نتوانست کششی میان خود و تماشاگران استقلال ایجاد کند و اکنون که صحبت از تغییرات در استقلال است هیچ‌کس نامی از او نمی‌برد. وضعیت کنونی پیکان در فصل جاری دلیلی بر این ادعاست که شاید حتی تیم‌های درجه دوی لیگ هم در فصل آینده سراغ او نروند. مرفاوی هم مانند دایی تیمی را در اختیار داشت که سرشار از ستاره بود. تیمی شکل گرفته از بهترین‌های حال فوتبال ایران. صمد اگرچه در نیم‌فصل برای ایجاد تغییرات در پیکان فرصت داشت اما از این فرصت استفاده نکرد تا این بهانه‌ای باشد که کارنامه کاری‌اش در فوتبال ایران را پررنگ جلوه دهیم. مرفاوی پیش‌تر نیز نتوانسته بود با تیم‌های مس کرمان و صبای قم شگفتی بیافریند. کاری که در نفت تهران شد، در ذوب‌آهن هم. صمد برای اینکه دوباره گزینه بازگشت باشد به تقریب دیگر اقبالی نخواهد داشت و باید با او هم وداع گفت.

حمید درخشان

به رغم آنکه دوباره فاتح دربی بود اما اندک زمانی که در پرسپولیس به‌عنوان سرمربی فعالیت می‌کرد شکست‌های مداومی را تجربه کرد. درخشان سال‌ها برای رسیدن به این موقعیت انتظار می‌کشید اما او وارث تیمی شد که دایی ساخت تا در این ناکامی سهمی داشته باشد. درخشان اگر کمی برای تصاحب جای دایی عجله نمی‌کرد شاید فصل آینده پیش از آنکه بازی‌ها آغاز شود، روی نیمکت سرخ‌ها می‌نشست و احتمالا نتایج بهتری رقم می‌خورد. درخشان که دومین بار مربیگری در پرسپولیس را پشت‌سر گذاشت آنقدر برای تماشاگران این تیم محبوب نبود که جدایی‌اش با اعتراض‌ها و واکنش‌های آنچنانی در ورزشگاه‌ها مواجه شود. برای ماندن در این موقعیت، محبوبیت نیز علاوه بر کسب نتایج بسیار کلیدی است که درخشان از این مهم بی‌بهره بود. حمید در همه سال‌هایی که خارج از پرسپولیس نیز مربیگری کرد هرگز دستاورد بزرگی را به چنگ نیاورد. او چند صباحی در لیگ یک سرمربی بود که نتیجه کارش هیچ صعود و موفقیتی را به همراه نداشت. او را در تیم‌های هما و سرخپوشان مربی موفقی ندیدیم. در لیگ برتر نیز حمید وقتی سکان هدایت پیکان را در دست داشت نتیجه قابل توجهی به دست نیاورد و به نظر می‌رسد که پرسپولیس ایستگاه پاپانی حمید در یک تیم صاحبنام باشد. خاطره پیروزی در دو دربی اما تا همیشه می‌تواند نقل زبان درخشان باشد و شاید جمله‌ای در دفاع از خود.

پرویز مظلومی

2 فصل در استقلال مربیگری کرد. یک جام حذفی را به چنگ آورد و فاتح چهار دربی بود. مظلومی از نگاه برخی هنوز هم گزینه مربیگری استقلال در آینده محسوب می‌شود اما پرویز دیگر آن مرد پرجنب و جوش گذشته نیست و به سن بازنشستگی رسیده است. علاوه بر آن وقتی از استقلال جدا شد نتوانست در تیم‌های تحت فرمان خود به توفیق دست یابد. انتخاب مس کرمان و آلومینیوم هرمزگان در واقع بزرگ‌ترین اشتباه‌های پرویز پس از پایان دوران مربیگری‌اش در استقلال بود. شاید اگر پرویز به جای کار در این آشفته‌بازار خانه‌نشینی را تجربه می‌کرد و به هر قیمتی حاضر به گرفتن تیم نمی‌شد اکنون می‌توانست شانس اول مربیگری در استقلال پس از امیر قلعه‌نویی باشد اما میلی به بازگشت او نیست. هواداران استقلال هم نام منصوریان را فریاد می‌زنند و اگر در آینده مدیران استقلال بخواهند فردی را به جای قلعه‌نویی برگزینند شاید در نهایت حکم به استخدام یک مربی خارجی دهند و از میان مربیان داخلی گزینه اصلی‌شان علی منصور باشد. شاید اگر قلعه‌نویی پس از این فصل برکنار شود، یک بار دیگر در آینده شانس مربیگری در استقلال را داشته باشد اما پرویز در وضعیت سنی مطلوبی قرار ندارد و آنقدر هم انگیزه و اشتیاق پشت بازگشتش به استقلال نیست که تصور کنیم دوباره به‌عنوان سرمربی روی نیمکت استقلال بنشیند. این روزها هم اگر می‌بینیم برخی جریان‌ها می‌خواهند او را به استقلال نزدیک کنند صرفا جهت ایجاد یک بازی روانی علیه قلعه‌نویی است!