رئال مادرید؛ دو راهی بهشت و جهنم

رئال‌مادرید تیم خاصی است؛ شاید تنها باشگاه دنیا که فقط رو به جلو نگاه می‌کند و گذشته برایش اهمیت خاصی ندارد. مهم نیست که تنها سه ماه قبل چندین و چند جام مختلف و رنگارنگ برده‌ای؛ که داشتن حتی یکی از آن‌ها برای خِیل عظیمی از تیم‌ها یک آرزوی دست نایافتنی است. مهم نیست که 5 بازیکن تیمت جزو تیم 11 نفره منتخب جهان در سال2017 باشند و حتی اهمیتی چندانی ندارد، که فوروارد تیمت 5 بار بهترین بازیکن جهان شده‌باشد. مهم "الان" است. اگر نتیجه نگیری محکومی! این فلسفه‌ای است که سال هاست در این تیم ریشه دوانده. فلسفه‌ای که می‌گوید گذشته تنها برای زیباتر کردن ویترین باشگاه مناسب است، این "حال" است که باید برای آن جنگید. 

بیایید از تابستان 2017 شروع کنیم؛ جایی که زیدان هیچ خرید بزرگی نداشت و چندین و چندبار تاکید کرد که به تیم فعلی خود ایمان کامل دارد. لوس بلانکوس نه تنها هیچ نام بزرگی را به تیم خود اضافه نکرد، بلکه ستاره‌هایی مانند؛ موراتا و رودریگز را نیز به حریفان خود تقدیم کرد. گویا زیدان قصد داشت به رقیبان خود کمک کند و عامل پیشرفت آنان بشود! مسابقات رسمی شروع شد؛ کهکشانی‌ها در ابتدا منچستریونایتد را شکست دادند و سوپرکاپ اروپا را بالای سر بردند و سپس در دو بازی هیجان‌انگیز، بارسلونایِ والورده را با اختلاف از پیش‌رو برداشتند و قهرمان سوپرکاپ اسپانیا شدند، شروع سپیدپوشان رویایی بود و همه منتقدان پیش بینی می‌کردند، که این رئال می‌تواند به راحتی برای سومین سال متوالی قهرمانی خود در اروپا را جشن بگیرد. لالیگا آغاز شد؛ اما این بار شرایط فرق کرده بود؛ رونالدو محروم بود و بازیکنان بی‌انگیزه بازی میکردند، همه این‌ها باعث شد، تا در سه هفته اول، 4 امتیاز از دست بدهند و در همان ابتدا از رقیب قدیمی خود عقب بیافتند. بازگشت رونالدو نیز تغییر خاصی ایجاد نکرد؛ گویی بازیکنان رئال جادو شده‌بودند، هیچکس وظیفه خود را به درستی انجام نمی‌داد، بازیکنان در زمین تمایلی به جنگیدن نداشتند، دیگر خبری از گل های دقیقه 90 راموس نبود، این بار برعکس شده بود و سفیدپوشان بازی را از دقیقه 60 به بعد رها می‌کردند. از طرفی نیمکت نیز خالی‌تر از همیشه بود و زیدان گزینه مناسبی برای تعویض کردن نداشت. ضعف خط حمله بیش از هر زمان دیگری به چشم می‌آمد و خط دفاع نیز به شدت آسیب‌پذیر شده بود.

خط دفاع رئال در 22 بازی لالیگا 23 گل دریافت کرده است، یعنی میانگین بیش از یک گل در هربازی و این برای تیم اول شهر مادرید یعنی فاجعه! کافی‌است نگاهی به آمار دیگر رقبا بیندازید تا عمق فاجعه را بیشتر متوجه شوید. بارسلونا در 22 بازی 11 گل دریافت کرده است و تیم دیگر شهر مادرید یعنی اتلتیکو در 23 بازی تنها و تنها 9 باز دروازه خود را باز شده دیده‌است. اگر بخواهیم تمامی این مشکلات را به گردن بازیکنان بیندازیم، قطعا بی انصافی کرده‌ایم. زیدان نیز به اندازه بازیکنان مقصر است. رئال در اکثر بازی های این فصل به بن بست تاکتیکی خورده‌است و مربی فرانسوی هم نتوانسته راهکار مناسبی برای عبور از بن‌بست ایجاد کند. از طرفی امتناع بیش از حد وی به خریدن بازیکن جدید باعث شده تا گزینه مناسبی برای جایگزینی نفرات اصلی نداشته‌باشد و دست خالی‌تر از همیشه باشد؛ در نتیجه بنزمایی که در 16 بازی تنها 2 گل زده‌است و جزو ضعیف‌ترین مهاجمان لالیگا محسوب می‌شود هر هفته فیکس بازی می‌کند.

با توجه به ضعف خط حمله، انتظار می‌رفت تا در تعطیلات زمستانی، زیدان اقدام به خرید یک مهاجم شش دانگ کند. اما با اصرار وی مبنی بر اعتماد به ترکیب فعلی، هیچ بازیکنی به تیم اضافه نشد و لوس بلانکوس ادامه فصل را نیز با همین بازیکنان ادامه خواهد داد. پس از حذف رئال از کوپا، لبه انتقادات نسبت به زیدان از هر زمان دیگری  بُرّنده‌تر شد. رئال درحالی توسط لگانس حذف شد، که زیزو به بیشتر بازیکنان اصلی استراحت داده‌بود و بازیکنان جوان نیز نتوانستند از پس این تیم درجه2 برآیند و سفیدپوشان پس از ناامیدی از کسب لالیگا، کوپا را نیز از دست دادند. تنها تورنمنت باقی‌مانده، لیگ قهرمانان است. اگر رئال در چمپیونزلیگ هم ناکام شود، تصور اخراج زیدان توسط پرز و ایجاد شدن یک سونامی تغییرات در تابستان آینده چندان دور از انتظار نخواهد بود.

سپیدپوشان در مرحله گروهی پس از تاتنهام به عنوان تیم دوم صعود کردند و در مرحله یک هشتم مقابل پاریسن‌ژرمن قرار خواهندگرفت. پاریسی‌ها دقیقا در نقطه مقابل قوهای مادریدی قرار دارند؛ در تابستان خریدهای کلانی داشته‌اند و بهترین بازیکنان حال حاضر دنیا را به دورهم گرد آورده‌اند. با اختلاف 12 امتیاز با تیم دوم در صدر جدول جا خوش‌کرده‌اند و برای پُر کردن تنها جای خالی ویترین افتخارات باشگاه به میدان می‌آیند؛ قهرمانی در چمپیونزلیگ! اگر بخواهیم از دید منطقی به موضوع نگاه کنیم، شاید نتوان شانس زیادی برای پیروزی رئال قائل شد. اما کهکشانی‌ها با 12 قهرمانی در چمپیونزلیگ نشان داده‌اند بهتر و بیشتر از هرتیم دیگری توانایی درخشیدن در این تورنمنت را دارند و قطعا یک حریف از پیش باخته مقابل میلیونرهای پاریسی نخواهند بود. کما اینکه در سال 2000، لوس‌بلانکوس در حالی هشتمین قهرمانی خود در اروپا را جشن گرفت که درنهایت فصل را در رتبه پنجم به پایان رساند. این مسابقه برای هر دوطرف حکم مرگ و زندگی را دارد، اگر پاریسی‌ها قصد رویاپردازی در اروپا دارد، باید خوان اول که از قضا سخت‌ترین قسمت است را از پیش بردارد و  از سوی دیگر رئال با غلبه بر psg می‌تواند روحیه از دست رفته خود را باز گرداند و در پایان فصل سیزدهمین جام را نیز به ویترین افتخارات اضافه کند.