اسطورهایشان در تونل افتخار؛ اسطورهای‌مان به دنبال مطالبات خود!

توصیف برخی صحنه‌ها بسیار سخت است، لحظاتی که برای همیشه یه یاد انسان خواهد ماند؛ لحظه جدایی اسطوره‌ها و ستارگان دنیای فوتبال از تیم‌های خود در میان اشک و تشویق‌های کَر کننده هواداران در ورزشگاه‌های پر از تماشاگر، به پاس تشکر و قدردانی از زحمات آنان و تمام تلاشی که برای خشنود کردنشان کشیده‌اند. آندرس اینیستا؛ اسطوره باشگاه بارسلونا چندی قبل در یک کنفرانس خبری در میان تشویق هم تیمی‌های خود و اشک‌هایش که خیال بند آمدن نداشتند، اعلام کرد که آخرین فصل حضور خود را در آبی اناری‌های کاتالان تجربه می‌کند و به زودی باشگاه جدیدش را معرفی خواهدکرد. یحیی توره؛ که در ورزشگاه بزرگ اتحاد و در حضور هوادارانی که یک‌صدا او را تشویق می‌کردند از میان تونل افتخار بازیکنان منچسترسیتی گذشت و لحظه باشکوهی را در استادیوم سیتیزن‌ها رقم زد. مراسمی بسیار باشکوه و در خور شأن بازیکنان، که باشگاه‌ها برای قدردانی از آنان تدارک می‌بینند. بازیکنانی که با تمام وجود برای تیم خود زحمت کشیده‌اند و اسطوره باشگاه خود نام گرفته‌اند یا حداقل چند سالی از عمر فوتبالی خود را برای یک تیم صرف کردند.

نگاهی به آینده بازیکنانی چون خاویر زانتی، رایان گیگز یا دیگر ستارگانی که بعد از دوران فوتبالی خود، از آنان در کادر مدیریتی باشگاه‌هایی که در آن بازنشسته شده‌اند استفاده شده به خوبی نشان می‌دهد که به چه میزان برای اسطوره‌ها و بازیکنانشان ارزش قائل هستند. اما از دیدن سرگذشت اسطوره‌های وطنی و رفتار باشگاهایمان در قبال آنان شرمنده و خجالت زده می‌شویم. ستارگانی مانند؛ مجتبی جباری که از تیم کنار گذاشته می‌شود و برای دریافت پول خود مجبور به شکایت از باشگاه مورد علاقه‌اش می‌شود. علی دایی آقای گل جهان، اسطوره باشگاه پرسپولیس جایی در این تیم ندارد. عنایتی و نکونام آرزوی خداحافظی با پیراهن استقلال را داشتند و هرگز به رویای خود نرسیدند. بازیکنانی که غریبانه و در سکوت از فوتبال کنار می‌روند بدون تونل افتخار، دریغ از یک  تشکر خشک و خالی باشگاه از آنان، حتی بدون پرداخت مطالباتشان چقدر باشکوه!

نویسنده: محمد خندان‌دزفولی

*تیم نویسندگان متافوتبال*