جام بیست‌و‌یکم | تحلیل و بررسی بازی پرتغال-ارگوئه

دو تیم با ترکیبی قابل پیشبینی پا به میدان گذاشتند. پرتغال با همان ترکیب 2-4-4 خطی و اروگوئه هم نیز با ترکیب 2-4-4 خطی که در حمله به
 2-1-3-4 تغییر شکل می‌دهد، وارد میدان شد. خیلی از رسانه‌ها‌ی پرتغال و اروگوئه این بازی را دوئل بین سوارز و رونالدو می‌دانستند. با توجه به فرم عالی رونالدو در بازی‌های گذشته، همه منتظر یک رونالدوی به شدت آماده بودند و از آن طرف هم سوارز همیشه بازیکن سرنوشت سازی برای اروگوئه بوده اما هیچ‌کدام از این دو در طول بازی نتوانستند گلی به ثمر برسانند. با شروع بازی در همان اوایل کار، کاوانی و سوارز هماهنگی بی نظیر خود را به رخ کشیدند و با ارسال دو پاس به یکدیگر توانستند دروازه‌ی پرتغال را باز کنند. پرتغال با دریافت این گل زود هنگام به شوک فرو رفت و اروگوئه با زدن این گل عقب نشینی کرد. اروگوئه در اوایل بازی از تکنیک نقطه‌ی کور استفاده می‌کرد، یکی از فواید نقطه‌ی کور پرس از پشت بازیکن است که در این حالت بازیکن صاحب توپ نمی‌داند که پشت سرش چه می‌گذرد چرا که رو به دروازه‌ی حریف بازی می‌کند. اروگوئه در فاز تهاجمی نیز از این روش استفاده می‌کرد وقتی که هافبک‌های آنها توپ را به سمت چپ یا راست می‌بردند، میدان دید هافبک‌ها و دفاع‌ها به سمت توپ می‌رفت و کاوانی و سوارز با حرکت به سمت مخالف توپ می‌توانستند برای بازیکن صاحب توب مسیر پاس ایجاد کنند. اروگوئه با استفاده از این روش توانست از عدم دید کافی بازیکنان پرتغال استفاده کند که باعث برتری ذهنی و آگاهی محیطی بیشتر می‌شد. در میانه‌ی میدان بنتانکور وظیفه‌ی پرس از پشت را بر عهده داشت و می‌توان گفت که، تا حدودی هم کارش را به خوبی انجام داد. گل اول اروگوئه برتری استفاده از نقطه‌ی کور واضح بود؛ کاوانی و سوارز به نحو احسن توانستند از این برتری استفاده کنند، به این صورت که کاوانی دقیقا عقب‌تر از رافائل می‌ایستد، تا قدرت یارگیری او را از بین ببرد و سریعا خود را  به محوطه‌ی جریمه می‌رساند.

بعد از گل اروگوئه، پرتغال سراپا حمله بود و کاملا توپ و میدان را در دست داشت، اما اروگوئه تمام راه‌های نفوذ را بسته بود و اجازه‌ی نزدیک شدن به دروازه‌ را به رونالدو نمی‌داد به طوری‌که در نیمه‌ی اول، رونالدو در محوطه‌ی جریمه‌ی اروگوئه حتی یک لمس توپ هم نداشت و گاها برای دریافت توپ مجبور بود به نیمه‌ی زمین اروگوئه بیاید و توپ را به گوشه‌ها یعنی سیلوا و گوئدس برساند. در نیمه‌ی اول پرتغال که می‌دید نمی‌تواند راهی به دروازه‌ اروگوئه پیدا کند، روی به ارسال از جناحین به امید سر زنی رونالدو آورد، که توسط مدافعان مستحکم اروگوئه دفع می‌شد. پرتغال با شروع نیمه‌ی دوم نیز همین امر را در دستور کار خود قرار داد و گاها با شوت‌های از راه دور سعی داشت، دروازه‌ی اروگوئه را تهدید کنند،  که در اواسط نیمه‌ی دوم، روی یکی از همین نقشه‌ها، پپه ارسال رافائل  را به گل اول برای سفیدپوشان به تبدیل کرد. تابارز پس از دریافت گل مساوی نقشه‌ی دیگری را اجرا کرد. آنها سعی داشتند با نگه داشتن توپ در جلوی محوطه‌ی جریمه‌ی خودشان، هافبک‌های پرتغال را به جلو بکشانند و سپس با ارسال پاس‌ها بلند به سوارز و کاوانی و با استفاده از هماهنگی خوب آن‌ها به گل برسند و با تکرار مکرر این روش توانستند چند دقیقه بعد از دریافت گل اول به گل برتری دست یابند. آخرین تاکتیک پرتغال برای شکستن این دفاع مستحکم و رسیدن به دروازه،  استفاده از همان تاکتیک بازی مقابل ایران بود؛ استفاده از فضاهای بین مدافع کناری و وسط اروگوئه جهت نفوذ با پاس‌های دقیق برناردو سیلوا، امادفاع محکمی مانند گودین و خمینز مانع از به ثمر رسیدن این روش شدند و زمینه‌ساز حذف فوق ستاره‌ی جهان شدند. اروگوئه با این برد رقیب فرانسه‌ای شد که ساعاتی پیش از این بازی با چهار گل، دیگر فوق ستاره‌ی جهان را به خانه‌اش فرستاده بود!

نویسنده: شادمهر رکن‌الدینی

*تیم نویسندگان متافوتبال*