آسیا 2019 | آیا ایران باید قهرمان شود؟

پس از جام جهانی 2018 روسیه، انتظارات از تیم ملی ایران بالا رفته است. البته نمی‌توان از هیچ فرد یا گروهی خرده گرفت، زیرا عملکرد ایران در جام جهانی و در برابر قدرت‌های فوتبال دنیا تحسین‌برانگیز بود. هنوز هم از مرور خاطرات آن روزها، لبخندی بر لبمان نقش می‌بندد و حسی سرشار از غروری داریم.

غرور ملی و پیش‌زمینه موجود در رابطه با جام جهانی سبب شد تا فوتبال دوستان منتظر یک رخداد شادی‌آور دیگر در سال 1397 و جام ملت‌های آسیا باشند. وجود انتظارات بر مبنای عملکرد پیشین و در فاصله چند ماه مانده به جام ملت‌های آسیا، نه‌تنها مضر نبود بلکه قابل‌تقدیر و منطقی است.
متأسفانه این روزها که جام ملت‌های آسیا به پایان مرحله گروهی نزدیک می‌شود، انتظارات بیش از مفید بودن موجب افزایش فشار بر کادر فنی و بازیکنان شده‌اند. نتیجه دیدارهای گروهی، اگرچه نشان‌دهنده اقتدار تیم ملی است، اما نمی‌توان به آن‌ها دل‌خوش بود. دل‌خوش نبودن به معنای دست‌کم گرفتن عملکرد فوق‌العاده ملی پوشان نیست بلکه عیار واقعی در ادامه مسیر آشکار خواهد شد.
با توجه به عملکردهای بعضاً تند کارلوس کی‌روش و کادر فنی ایران، زمینه‌ها برای عقده‌گشایی و تخریب پردوام‌ترین کادر مربیگری تاریخ فوتبال فراهم‌شده است. صدای مشترک قریب به‌اتفاق پیش‌کسوتان فوتبال وجود فعل «باید» در قهرمانی ایران است. واژه «باید» اگرچه با پیش‌زمینه جام جهانی و رنکینگ فیفا گفته می‌شود، اما در معنا رنگ و بوی تسویه حساب‌های شخصی و عصبیت‌های موجود در عمق فوتبال بیمار این مرز و بوم دارد.

آیا ایران «باید» قهرمان شود؟ پاسخ ازنظر نگارنده این متن خیر است! نیازی نیست که ایران لزوماً قهرمان شود و اگر این اتفاق رخ ندهد به معنای از دست دادن سرمایه‌های ملی نخواهد بود. با وجود کسب هر جایگاه و نتیجه‌ای، کی‌روش، همان کی‌روش است و نه دلال! حمایت از عملکرد کی‌روش به معنای سرپوش گذاشتن بر رفتارهای گاه غیرحرفه‌ای او نیست، بلکه دلمان به اقتدار چندساله تیم ملی خوش است. سال‌ها تیمی چنین یکدست نداشته‌ایم که در آن نام ایران ارجح بر هر فردی باشد. فارغ از نام‌ها، این تیم با تمام وجود در زمین می‌جنگد اما متأسفانه فشار ناشی از انتظار بیش‌ازاندازه قهرمانی در تیم فعلی قابل‌ لمس است.
به‌احتمال فراوان کی‌روش بعد از جام ملت‌های آسیا دیگر سرمربی ایران نخواهد بود و چه‌بهتر نباشد! شاید نیاز داریم تا روزهای پیش از او را دوباره تجربه کنیم. چه‌بسا نیاز باشد، تا دوباره طعم پیروزهای توأم با سختی در مقابل تیم‌های غرب آسیا را بچشیم و یادمان بیاید که سالهاست از این بخش آسیا فراتر رفته‌ایم. حال به سؤال اساسی این متن بازمی‌گردیم: آیا ایران «باید» قهرمان شود؟ و همچنان پاسخ خیر است! زیرا اگر ملاک تدارکات باشد، قطعاً تیم ملی کره جنوبی بافاصله زیاد عملکرد مثبت‌تری داشته و بدون شک چین (باآنکه فوتبال قدرتمندی ندارد) زیرساخت‌های بهتری را فراهم کرده است.

چه ایران قهرمان بشود و چه نشود، لذت بردن از این تیم دوست‌داشتنی رایگان است. می‌توان از این جام مشابه با سال 2015 حذف شد، اما سربلند و با غرور بود. بی‌شک تمام ایرانیانی که دل درگرو این ملکت دارند، خواهان قهرمانی هستند، اما نیازی نیست که واژه «باید» در جدال‌های حساس نفس بازیکنان ما را بگیرد. فراتر از عنوان قهرمانی و یا هر رتبه دیگری در این جام، حس مسئولیت و تعهد به پیراهن مقدس ملی ارزشمند است که خوشبختانه در این تیم هویداست.

برای پی بردن به اتحاد این تیم دوست‌داشتنی نیاز به لب‌خوانی و پاپاراتزی نیست. خوشحالی‌های جمعی در هنگام گل، دست دادن بازیکن تعویض شده با تمام اعضای نیمکت، تمرینات شاداب و عدم اعتراض و یاغی‌گری از مهم‌ترین و بارزترین پارامترهایی است که باعث شده از شخص کی‌روش ممنون باشیم.
و در پایان امید است که تاریخ تکرار نشود و یادمان بماند که این تیم برای ماست نه کارلوس کی‌روش و نه هیچ شخص دیگری!

نویسنده: پویان اصغریان

*تیم نویسندگان متافوتبال*