۱

«اشتباهات داوری جزیی از فوتبال است». این شاه بیت کلام مدافعان وضعیت داوری در سال‌های اخیر بوده است. مدافعانی که خود در سال‌های گذشته ردای داوری پوشیده‌اند و البته هرکدام‌شان در طول دوران حرفه‌ای‌شان٬ اشتباهات کم یا زیادی داشته‌اند. اشتباهاتی که چه در سال‌های دور و چه در این سال‌ها٬ امتیازات فراوانی را از تیم‌ها گرفته است. اشتباهاتی که آنقدر زیادشده که دیگر باید گفت «فوتبال جزیی از اشتباهات داوری است».

۲

«بازیکن اشتباه می‌کند، مربی اشتباه می‌کند، داور هم حق دارد اشتباه کند». این هم دیگر ترجیع‌بند مدافعان داوری است. جمله‌ای که در نگاه اول منطقی به نظر می‌رسد اما وقتی به آن بیشتر فکر کنیم٬ خیلی هم منصفانه نیست! البته که داوران انسانند و انسان، جائزالخطا. اما داوران دقیقا برای همین حقوق می‌گیرند. که درست قضاوت کنند. مگر در طول یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای چند صحنه مهم و تاثیرگذار رخ می‌دهد که برخی دوستان از قضاوت آن عاجزند؟ آن هم نه برای یک یا ۲بازی؟

بله. بازیکنان و مربیان هم اشتباه می‌کنند، اما هزینه این اشتباه را می‌دهند. یا مغضوب هواداران می‌شوند، فحش می‌شنوند(البته بدون اینکه بتواند با لج‌بازی از آنها انتقام بگیرند) و از قراردادشان کم می‌شود یا اخراج می‌شوند و جایگاه‌شان را از دست می‌دهند. با این همه فراموش نکنیم بازیکنی که از ۱۰۰ موقعیت گل‌زنی‌اش در طول فصل، ۳۰ گل به ثمر برساند، آقای گل می‌شود و قراردادش چندین برابر و داوری که از ۱۰۰ صحنه تاثیرگذار ۳۰ صحنه را درست سوت بزند، حتما باید در ادامه قضاوتش تجدید نظر شود. این مساله‌ای لست که در کل فوتبال دنیا جریان دارد و طبیعت این رشته ورزشی است. پس اشتباه داوران و بازیکنان را یکی حساب نکنید.

۳

«باید از هم‌صنف‌‌هایمان دفاع کنیم». این احتمالا جمله‌ای است که برخی از کارشناسان داوری برای دفاع بی‌چون و چرا از وضعیت موجود به کار می‌برند. بین خودشان. برای دفاع از دوستان‌شان. برای دفاع از همکاران‌شان. برای خنثی‌کردن انتقادات از تشکیلات‌شان. اما شاید همین حمایت‌های بی‌چون‌‌وچراست که داوارن لج‌باز و مغروری همچون قهرمانی و فغانی را تحویل فوتبال ما داده است. داورانی که خیلی زود جلوی اعتراضات تماشاگر بی‌طاقت ایرانی کم می‌آورند و برای اینکه از خجالت آنها در بیایند شروع می‌کنند به قضاوت علیه تیم میزبان. جمله قهرمانی به بازیکنان ملوان را که یادتان نرفته؟ «تا تماشاگران فحاشی را قطع نکنند٬ خطایی به نفع شما نمی‌گیرم».

۴

«چینش داوری اشتباه است». این یکی جمله مهم منتقدان وضعیت داوری است. جمله‌ای که خیلی هم پربیراه نیست. محسن قهرمانی پس از چندسال دوری از داوری به‌دلیل تبانی با برخی از تیم‌ها، به صحنه بر می‌گردد. درست در جایی که همه چیز برای او آغاز شده بود؛ اصفهان. و درست بازی تیمی را سوت می‌زند که در این‌سال‌ها بیشترین اتهام علیه رابطه آن باشگاه و قهرمانی وجود داشته است؛ سپاهان. فغانی هم بعد از اشتباهات هولناک در بازی تراکتورسازی و نفت که منجر به از کف‌رفتن قهرمانی برای تراکتوری‌ها می‌شود و جام چهاردهم به سپاهان اصفهان می‌رسد، نه در یک بازی غیرحساس، بلکه در بازی پرسپولیس که هفته قبل از داوری متضرر شده و ذوب‌آهن از شهر اصفهان، به قضاوت گمارده می‌شود. این اگر اسمش کج‌سلیقگی در چینش داوری نیست پس چه چیزی است؟ آیا نمی‌شد جهت حمایت از داوران نامی این سرزمین آنها را در بازی‌های کم تماشاگرتر و غیرحساس‌تری به کار گرفت؟

۵

«باید داوران خارجی بازی‌های لیگ برتر را سوت بزنند».این جان کلام برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی است. آنهایی که از اشتباهات پی‌درپی‌ داوری علیه تیم‌شان به ستوه آمده‌اند. آنهایی که اعتقاد دارند بهتر است فدراسیون بخاطر پاک کردن انگ طرفداری از تیم‌های خاص هم که شده، داوران خارجی را برای بازی‌های بزرگ به کار گیرد. البته که این درد فوتبال ایران نیست اما بنظر می‌رسد با ادامه چینش اشتباه کمیته و دپارتمان داوری فدراسیون فوتبال و البته اشتباهات ادامه‌دار داوران، می‌تواند به جنبشی فراگیر تبدیل شود. جنبشی که احتمالا به سطوح مدیریتی باشگاه‌های متضرر هم می‌رسد.

۶

سالهاست که مردم از کیفیت محصولات شرکت‌های خودروسازی راضی نیستند. آنها را می‌خرند اما نه از روی اختیار. اجباری است. جبر جغرافیایی است. با این همه در این سال‌ها شرکت‌های بزرگ خودروسازی در سایه حمایت برخی مدیران به حیات خود ادامه داده‌اند. بدون توجه به نظر مردم مصرف کننده و بدون در نظر گرفتن حداقل استاندارهای لازم. همین هم شده که در جنبش #ساخت_ایران که با تازگی در شبکه‌های اجتماعی ساخته شده، شرکت‌های خودروسازی در صدر برندهای بد ساخت ایران قرار گرفته‌اند. مردم از آنها بیزارند و اگر شرایطش را داشته باشند هرگز سمت استفاده از محصولات این شرکت‌ها نمی‌روند. مسولان داوری فوتبال ایران هم بدنیست از تجربه خودروسازها و حامیان‌شان درس بگیرند. آنها باید مواظب باشند که وضعیت داوری کشور مثل وضعیت خودروسازی‌اش نشود. اینکه مردم مجبور به تحمل کردنشان باشند. بدون اینکه برای‌شان احترام و اعتباری قائل باشند.