گزارش ویژه | به بهانه درگیری لفظی بیل با انگلیسی‌ها؛ 137 سال خصومت در مستطیل سبز

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، جنگ لفظی گرت بیل، ستاره ولز و روی هاجسون، سرمربی انگلیس در آستانه بازی اخیر دو تیم تازه‌ترین پرده از رقابت ورزشی غریبی است که قدمت 137 ساله دارد. بیل از یک هفته قبل از مصاف دو تیم در دور دوم مرحله گروهی یورو 2016، مصاحبه‌های تندی علیه تیم انگلیس داشت؛ آنچه هاجسون «بی‌احترامی» نامید و جک ویلشر، هافبک انگلیس در واکنش به آن پاسخ داد «آنها هم ولزی‌ها را دوست ندارند.»
ولز که با گل گرت بیل از انگلیس پیش افتاده بود در نهایت با دو گل بازیکنان تعویضی هاجسون و در لحظات پایانی شکست خورد تا برخی رسانه‌های انگلیسی با بیل تسویه حساب کنند.
 در اولین رویارویی دو تیم در ژانویه 1879 در لندن، گل توماس هیت‌کات به انگلیس کمک کرد به پیروزی 2 - یک برسد و این روند در سال‌های بعد هم حفظ شد. در 102 مصاف قبلی دو تیم، انگلیس فقط 14 بار شکست خورده و بین سال‌های 1946 تا 1976، انگلیس در 33 بازی‌اش مقابل ولز فقط یک بار مغلوب شد.
ولزی‌ها برای معدود بردهای‌شان شادی فوق‌تصوری نشان می‌دادند. یکی از آنها در جام داخلی بریتانیا (مسابقاتی که دیگر برگزار نمی‌شود) در سال 1980 بود و ولز چهار روز بعد از اینکه انگلیس موفق شده بود آرژانتین، قهرمان وقت جهان را شکست دهد، در خانه این تیم را 4 - یک خرد کرد. در سال‌های اخیر اما انگلیس برتری قاطعانه‌ای مقابل ولز داشته است. در قرن جدید دو تیم 5 بار روبه‌رو شده‌اند که انگلیس هر 5 بازی را برده که البته در چهار برد قبلی گلی هم دریافت نکرده بود.
روابط دو کشور از منظر تاریخی در تجاوز انگلیسی‌ها و خشم ولزی‌ها خلاصه شده، از تسخیر ولز به دست کینگ ادوارد در قرن سیزدهم گرفته تا برخورد سخت مارگارت تاچر با معدنچیان اعتصابی ولزی در دهه 80میلادی. در حال حاضر ولز زیرمجموعه‌ای از دولت بریتانیا در لندن است، هرچند با تاسیس مجلس این کشور در سال 1999 خودمختاری سیاسی محدودی پیدا کرده است.
هاو ریچارد، روزنامه‌نگار و محقق ولزی می‌گوید: «ولز از نظر اداری بخشی از انگلیس است و با این تعریف هویت ولزی محل بحث است. بخش زیادی از هویت ملی ولز در رابطه این کشور با انگلیس گره خورده و مهم‌ترین رکن آن انگلیسی نبودن و متفاوت بودن با آنهاست.»
بی‌اعتمادی مردم ولز به انگلیس را می‌توان در حرف‌های فیل بنت، بازیکن سابق تیم ملی راگبی این کشور در رختکن قبل از مصاف سال 1977 با انگلیس خلاصه کرد. او خطاب به همبازیانش گفت: «ببینید این لعنتی‌ها با ولز چه کرده‌اند. آنها معادن، آب و فولاد ما را گرفتند. آنها خانه‌های ما را می‌خرند تا سالی چند روز در آن زندگی کنند. آنها به ما چه داده‌اند؟ مطلقا هیچ.» ولز آن بازی را برد. این دو تیم هر ساله در لندن و کاردیف رقابت داغی دارند، ولی رقابت دو کشور در عرصه فوتبال تازگی دارد.
کریستین میسون، هوادار 46 ساله ولزی می‌گوید: «در زمین فوتبال بیش از هر تیمی دوست داریم انگلیس را شکست بدهیم. با این کار ثابت می‌کنیم ما که هستیم. اگر آنها مقابل ما برنده نشوند، به دست رسانه‌ها و هواداران‌شان له می‌شوند، چرا که ما را به هیچ می‌انگارند.»
اگر انگلیسی‌ها آلمان و آرژانتین را رقیب خودشان می‌دانند، رقابت در فوتبال برای ولز در مصاف با همسایه‌ خلاصه شده. آدام لالانا، هافبک انگلیس در پاسخ به اینکه این حس رقابت بیشتر از جانب ولز است تا انگلیس می‌گوید: «فقط ولز نیست که دوست دارد پوست انگلیس را بکند، تقریبا همه تیم‌ها همینطورند. همه تیم‌ها مقابل انگلیس بهتر از همیشه بازی می‌کنند و انگیزه زیادی برای شکست دادن ما دارند.»
بیل و هم‌تیمی‌هایش در فرودگاه بوردو منتظر پریدن هواپیمای‌شان بودند که خبر گل تساوی روسیه به انگلیس را شنیدند و گفته می‌شود از خوشحالی فریاد می‌زدند. آنها بعد از گل بیل و حتی تا لحظات پایانی مسابقه عصر پنج‌شنبه باز هم خودشان را برتر می‌دانستند اما گل استوریج انگلیس‌ را در این جنگ قدیمی دوباره پیروز کرد.