گزارش ویژه | دلایل افت سلسائو‌ / وقتی فوتبال برزیل، راه خود را گم می‌کند!

علی‌بابازاده - متافوتبال| سرزمین قهوه گویا قصد ندارد تغیری در روند فوتبال خود شکل بدهد و هم‌چنان بازگشت طلایی‌پوشان به روزهای اوج، آرزویی محال به حساب می‌آید!
المپیک ریو ۲۰۱۶ نیز آغاز شد و اکنون بسیاری از فوتبال دوستان جهان، منتظر قهرمانی سلسائو در این آوردگاه بزرگ جهانی هستند; انتظاری که شاید دور از ذهن نباشد اما باید یقین داشته باشیم که حتی با کسب طلای المپیک، تغیری در فوتبال برزیل شکل نمی‌گیرد و همچنان مشکلات ریز و درشتی گریبان گیر پرافتخارترین تیم جهان است.
هم‌گروهی با عراق، آفریقای جنوبی و دانمارک نمی‌توانست مسئله‌ی سخت و پیچیده‌ای برای روجریو میکال به حساب بیاید; ۳ تیمی که شاید قیمت تمام بازیکنان‌شان کمتر از فوق‌ستاره‌ی بارسلونا یعنی نیمار باشد.
در هر صورت گام اول متزلزل تر از همیشه برداشته شد و یک تساوی بدون گل مقابل آفریقای جنوبی، بسیاری از هواداران را نگران کرد. عراق، حریف بعدی‌ای بود که مسلماً همه آن را بازنده‌ی زود هنگام به حساب می‌آوردند; موقعیت‌های از دست رفته، نبود تاکتیک تیمی، و وابستگی بیش از حد به نیمار، همه جزوء عواملی به حساب می‌آمدند که سد راه برزیل برای برد مقابل شیرهای بین‌النهرین شدند و باز همگان را نسبت به آینده‌ی فوتبال، در سرزمین قهوه به شک و دو دلی انداختند.
گابریل باربوسا، ژسوس، و نیمار پس از اتمام دو مسابقه‌ی ابتدایی و طی ۱۸۰ دقیقه بازی برای تیم ملی کشورشان در المپیک، حتی یک بار هم موفق به بازگشایی دروازه حریفان نشدند و این دقیقا همان نکته‌ایست که خشم بسیاری از بزرگان برزیل را برانگیخت.
مردم برزیل پس از پایان بازی با عراق، تیم کشورشان را هو کردند و برای طعنه‌زدن به نیمار، شماره۱۰ فوتبال زنان کشورشان، مارتا را محبوب خود خواندند; به هر حال در بخش زنان برخلاف مردان، سلسائو با نمایش‌هایی قابل توجه، انتظارات را بر آورده کرده‌است و در راه قهرمانی تلاش می‌کند.
هرچه که بود شاگردان میکال توانستند در آخرین بازی دور گروهی ۴بر۰ دانمارک را از پیش رو بردارند و جواز صعود به‌مرحله‌ی بعد را کسب بکنند.
برای نشان دادن افت فوتبال در برزیل، شاید نتوان تنها روی المپیک ریو حساب باز کرد; یادمان نرود که در جام جهانی ۲۰۱۴ چه اتفاقات تلخی برای شاگردان فیلیپ اسکولاری رقم خورد و پس از آن، کوپا آمه‌ریکا ۲۰۱۶ بود که پرونده‌ی طلایی پوشان، با حذف در مرحله‌ی گروهی بسته شد! بد نیست برگردیم به حدود ۲ ماه قبل; جایی که هنوز جام ملت‌های آمریکای جنوبی آغاز نشده بود و مردی چون پله، به درخشش وارثان خود امید داشت. در آن زمان او اینچنین سخن گفت که;《شاید این تابستان در المپیک و کوپا به مردم جهان نشان دهیم برزیل چگونه فوتبال بازی می‌کند اما، این کار راحتی نیست. من می‌ترسم. ما راه خودمان را گم کرده ایم.》

امیدواری همراه با ترس، برای پله‌ی پر افتخار، کاملا منطقی بود; شاید او هرگز تصور نمی‌کرد که روزی فوتبال زیر۲۳ سال کشورش، با وجود ستارگانی چون نیمار و مارکینیوش برای صعود از مرحله‌ی گروهی کارش به اما و اگر بکشد و از ۳ مسابقه، تنها یک پیروزی را بدست بیاورد.
اما این تنها بخشی از ماجرا خواهد بود و در ادامه‌ چالش‌های بسیار بزرگ دیگری بر سر راه برزیل خواهد بود; به عنوان مثال مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه و جدال با تیم‌های بزرگ قاره همچون آرژانتین، اروگوئه، کلمبیا، شیلی و پاراگوئه.
کارشناسان دلایل زیادی را برای نتیجه نگرفتن مربیان مختلف در برزیل می‌آورند: از بحث‌های تعصبی همچون بی اهمیت بودن بازیکنان نسبت به پیراهن تیم ملی گرفته تا ضعف در فوتبال باشگاهی و پرورش ندادن ستاره‌های سطح بالا! اما گزینه‌ای که از همه‌ی آن‌ها عقلانی‌تر به نظر می‌رسد، بحث فدراسیون فوتبال برزیل‌است; در برزیل بسیاری بر این باورند که یکی از مشکلات اساسی تیم‌های ملی و باشگاهی در مقطع کنونی ساختار غلطی‌ست که فدراسیون فوتبال این کشور دارد و آن را به مرحله‌ی اجرا در می‌آورد .آنهایی که در کشور میزبان و شکست خورده‌ی جام جهانی ۲۰۱۴ از نزدیک با ریکاردو تکسیرا رئیس پیشین فدراسیون کار کرده‌اند، اعتراف می‌کنند که در دوران مدیریت این رئیس، چه اقداماتی اشتباهی صورت گرفته است.
در واقع تِکسیرا بیشتر به عنوان یک تاجر و ساختمان ساز از جایگاه فدراسیون سوءاستفاده ‌کرده و قراردادهایی بست که هیچ گاه سود واقعی آن‌ به تیم ملی تعلق نگرفت. به باور اکثر فوتبال‌دوستان برزیل او حتی تیم‌های باشگاهی را نیز با قرارداد‌هایی که منعقد می‌کرد، مورد حمایت قرار نداد.
با این حساب یکسری اصول اشتباه در فضای فوتبال سرزمین قهوه حاکم شد و به مرور زمان فدراسیونی که باید نقش پیشرو را می‌داشت، از اهداف خود منحرف شد؛ تا جایی که حتی در قبال کشف و پرورش استعدادها، بسیار ناتوان عمل کرد. حالا وقتی در برزیل در مورد این موضوع یعنی اشتباهات فدراسیون فوت
بال صحبت می‌شود، روزنامه‌نگاران به نتایج و عملکرد سلسائو در جام جهانی اشاره می‌کنند و دلایل جالب و تامل برانگیزی را هم مثال می‌زنند. آن ها می‌گویند برزیلی که همیشه در همه‌ی پست‌ها نفرات پرشمار داشته، کارش به جایی رسید که در جام جهانی تقریبا در اکثر پست‌ها، با کمبود بازیکن خلاق و درجه‌یک مواجه شد و اوج این ناتوانی‌در باخت تاریخی و فراموش‌نشدنی ۷ بر۱مقابل آلمان، به نمایش گذاشته شد.

گویا تمام این عوامل، و بحث‌های دیگری چون فساد، دست به دست هم داده تا دیگر شاهد بازی های زیبا و نتایج خوب از بزرگترین کشور آمریکای جنوبی نباشیم و چه در جام جهانی و چه در المپیک انتظار حذف زودهنگام آن‌ها را بکشیم; بنابراین همان‌طور که ذکر شد شاید طلای المپیک ریو ۲۰۱۶ هم دوای درد آن‌ها نباشد!

در پایان بدنیست که برای پی بردن به وضعیت اسفناک در فوتبال برزیل، تنها به صحبت های روماریو، ستاره‌ی سابق سلسائو اطمینان بکنیم.او همچون بیشتر کارشناسان، فدراسیون و در کنار آن حضور افرادی چون تکسیرا و دل‌نِرو را مقصر اصلی می‌داند ومشکلاتی چون اهمیت ندادن به پرورش استعداد‌های ناب راقبول دارد! روماریو در این باره این‌چنین گفت:《نیازی به صحبت کردن در مورد شرمساری که ما از دیدن نمایش های سلسائو در ‏زمین احساس می‌کنیم، نیست؛ مشکل فراتر از اتفاقات داخل زمین است و افت فوتبال ما در سطوح فدراسیون ما رخ داده است.
در سال های اخیر، آنها فقط به فکر پر کردن ‏جیب های شان بودند و اینکه چطور هرچیزی در خارج از زمین فوتبال را به نام خود بکنند!》