خط میانی ایتالیا لنگ می‌زند

قتی کلودیو مارکیزیو در فاصله چند روز مانده به حضور در تیم ملی ایتالیا با پیراهن تیم جدیدش، زنیت سنت پترزبورگ خودنمایی کرد، شاید نکته کنایه آمیزی داشت. بازیکن سابق یوونتوس پیراهن آبی آسمانی تیم معروف لیگ برتر روسیه را به تن کرد و این یعنی دیگر شماره هشت بیانکونری را نمی‌پوشد. او شماره 10 را به خود اختصاص داده و دوشنبه شب در لیسبون، آتزوری هم بازیکنی نداشت که هم این پیراهن باارزش را به تن کند و هم نماینده‌ای از تیم سابق این هافبک در ترکیبش وجود نداشت.

در حقیقت در بازی در پرتغال که با گل نیمه دوم آندره سیلوا به سود میزبان خاتمه یافت، برای نخستین بار از ژوئن 1998 یعنی بیست سال و چند ماه قبل، ایتالیا یک بازی را بدون حضور بازیکنی از یووه در ترکیب اصلی شروع کرد به دلیل آنکه روبرتو مانچینی تصمیم گرفت از سیستم چرخشی استفاده کند و در کنفرانس خبری قبل از بازی هم عنوان کرد نمی‌خواهد در ابتدای فصل با انجام دو بازی با فاصله کم به هیچ بازیکنی فشار بیاورد.
اگرچه جای خالی استحکام لئوناردو بونوچی و جورجو کیه‌لینی به شدت احساس می‌شد اما دیدن آزمایش همزمان آلسیو رومانیولی و ماتیا کالدارا خوشایند بود و این دو بازیکن میلان می‌توانند تا سال‌ها در قلب دفاع ایتالیا بدرخشند.
اما بیش از هر بازیکنی در دفاع، آتزوری به یک نیروی خلاق هجومی- از آن دست که شایستگی پیراهن شماره 10 را داشته باشد- نیاز مبرم دارد. فدریکو کیه‌زا هنوز 20 سال بیشتر ندارد و زمان می‌خواهد تا روی تصمیم‌گیری‌اش کار کند و به چنین بازیکنی تبدیل شود اما مانچینی با قرار دادن چیرو ایموبیله و سیمونه زازا کنار این بازیکن فیورنتینا، نقاط قوت هر سه را بی اثر کرد.
کیه‌زا در ترکیب بنفش‌ها عنصری غیرقابل پیش‌بینی است که دایما جای خود را با بال دیگر تیم عوض می‌کند یا به مرکز زمین نقل مکان می‌کند و پشت سر مهاجمان قرار می‌گیرد اما با حضور دو مهاجم تخصصی، او کسی را نداشت که جایش را با او عوض کند و نه کسی که برای گرفتن توپ به عمق بزند در عوض دو هم تیمی داشت که یک جا را اشغال می‌کردند و حرکات و ویژگی‌های مشابهی داشتند.
پشت سر آنها توانایی ژورژینیو در کار با توپ خنثی شد چون تیمش نمی‌توانست به خوبی از او حمایت کند و توپ را برگرداند چراکه برایان کریستانته و جاکومو بوناونتورا در بسیاری از مقاطع بازی سرعت لازم را نداشتند.
بازی هیچ وقت جریان نداشت و برنامه مانچینی برای بازی اجرایی نبود، هیچ کس وجود نداشت که خط میانی را به حمله ارتباط دهد و نتیجه‌اش تیمی از هم گسیخته شد که در طول 90 دقیقه بیراهه می‌رفت و فاقد ابتکار بود.
در جست و جو برای گزینه‌های مانچینی در این بازی سخت است که جای امیدی برای مانچو پیدا شود. مارکو وراتی در پاریس نشان داده بازیکن فوق‌العاده‌ای است اما به ندرت در تیم ملی در همان سطح بوده و فدریکو برناردسکی هنوز نتوانسته حتی به ترکیب اصلی یوونتوس راه پیدا کند.
حتی اگر مانچینی از ظرفیت سه مهاجم که می‌توانند لورنزو اینسینیه، ماریو بالوتلی و کیه‌زا باشند نهایت استفاده را ببرد، آن وقت باید فکری به حال خط میانی کند که آنها را برای گلزنی مداوم تغذیه کند.
بر خلاف زنیت، آنها یک شماره 10 نمی‌خواهند بلکه کلودیو مارکیزیوی جوان‌تری لازم دارند که بتواند خطوط را بشکند و توپ را به جلو ببرد و بین دفاع و حمله پل بزند. تا وقتی یکی پیدا نکنند، ایتالیا با مشکل مواجه است.