بازگشت آندره پیرلو می تواند آینده آتزوری را به خطر بیاندازد

منبع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

فقط یک وعده شام کفایت می کرد تا آندره پیرلو بار دیگر به میادین بازگردد. دیدار بزرگان فوتبال ایتالیا در رستوران One Apple در جنوب شهر تورین، البته همراه بود با یک "غذای خوش آب و رنگ". اما بازیکن یوونتوس از این دیدار چیزی به مراتب ارزشمندتر از یک وعده غذا نصیب برد: یک شروع تازه در دوران فعالیت حرفه ای در عرصه ملی.

رستوران One Apple که برادر آنتونیو کونته آن را اداره می کند، مکانی بود که سرمربی جدید تیم ملی ایتالیا در اواخر آگوست قرار خود را با پیرلو در آن تنظیم کرد. در آن زمان البته هنوز هیچ کس آگاه نبود که پیرلو بار دیگر پیراهن آتزوری را به تن خواهد کرد.

پیرلو در کتاب شرح حال خود که در ماه آوریل انتشار یافت بی هیچ ابهامی موضوع کتاب خود را این طور انتخاب می کند: "من فکر می کنم، پس بازی می کنم". و جایی در کتاب می نویسد: "بعد از جام جهانی 2014 برزیل، از فوتبال ملی کناره گیری کردم. در آن زمان 35 سال داشتم و این سن برای کناره گیری یک بازیکن سن مناسبی است."

توضیح بعدی او اما جایی برای تردید باقی گذاشت. چند ماه بعد از انتشار این کتاب، پیرلو به خبرگزاری گازتا گفت در حالی که نمی خواسته مانع از پیشرفت بازیکنان جوان بشود، اگر کشورش به او نیاز داشته باشد "هرگز پا پس نمی کشد". در ماه ژوئن نیز پس از آن که ایتالیا از جام جهانی حذف شد صحبتی شبیه به این داشت و اعلام کرد اگر جانشین چزاره پراندلی به او نیاز داشته باشد، بازخواهد گشت.

پیرلو نمی دانست جانشین پراندلی چه کسی ممکن است باشد. کونته هنوز از سمت خود در یوونتوس استعفا نداده بود و پیرلو هم مانند هر کس دیگر از شنیدن خبر رفتن کونته از یووه شوکه شد. اما پیرلو نیز از تکرار رفتار سرمربی سابق خود خوشنود بود. پیرلو هیچگاه ستایش خود را از کونته پنهان نکرده است، بلکه بارها خاطرنشان ساخته که از کار کردن با او بسیار هم احساس خوشبختی می کند.

زمانی که کونته بین گوشت گاو و ماهی در منوی رستوران One Apple تعمق می کرد، موضوع آینده پیرلو در تیم ملی را پیش کشید. این هافبک ارزنده که در آن زمان به علت مصدومیت از میادین دور بود، نه فقط با حضور خود در فهرست اولیه موافقت کرد بلکه خود را به عنوان یک کمک غیررسمی برای هر اردوی تمرینی دیگر در اختیار تیم ملی قرار داد تا به بازیکنان ناشناس کمک کند تا خود را در تیم جا بیاندازند.

شنیدن این صحبت ها برای کونته درست مانند گوش سپردن به یک موسیقی دلنشین بود. کونته هم پیش از این دیدار در خصوص آینده پیرلو برنامه خاصی نداشت و به خبرنگاران نیز گفته بود که باید قبل از هرچیز با خود آندره صحبت کند "تا بفهمد در سر این بازیکن چه می گذرد". حالا می داند در سر این بازیکن چه خبر است. پیرلو سفت و سخت تر از همیشه با تیم ملی ماند، همان تیمی که پیراهن اش را "پوست دوم" خود خوانده بود.

کونته اما با دستیار شدن او مخالفت کرد، حتا پیرلو را نیز به فهرست اولیه دعوت نکرد و در تیم ملی هم جایی برای او در نظر نگرفت، و همه این ها برای این بود که به او فرصت دهد تا هر چه زودتر ریکاوری خود را به اتمام رساند و با تمام قوا به تیم ملی بپیوندد. اما در 5 اکتبر زمانی که این هافبک باهوش برای نخستین بار از زمان مصدومیت خود در دیدار یووه برابر رم در میدان حاضر شد و بازگشت حیرت آوری را به نمایش گذاشت، فردای آن روز کونته او را به تیم ملی دعوت کرد. جیاکامو بوناونتورا به علت مصدومیت از حضور در تیم ملی بازمانده بود و مارکو وراتی با مصدومیت زانوی خود در کشاکش بود. تحت این شرایط، کونته دلیلی ندید تا خود را از ارزشهای این بازیکن محروم کند.

پیرلو در ترکیب اصلی تیم برابر آذربایجان در مقدماتی یورو 2016 به میدان رفت – تیمی که 12 سال پیش نیز پیرلو نخسین بازی ملی خود را برابر آن ها انجام داده بود. با این دیدار، صدوسیزدهمین حضور پیرلو در بازی های ملی نیز رقم خورد. فقط جیجی بوفون، پائولو مالدینی و کاناوارو در این بین توانسته اند بیشتر از او برای تیم ملی خدمت کنند.

پیرلو در این دیدار که رأفت داداشوف از آذربایجان مسئول مهار او بود 65 بار پا به توپ شد – اندکی بیش از نصف متوسط آن چه در یوونتوس انجام می دهد – با این حال نقشی تعیین کننده در این دیدار ایفا نمود. وی با ارسال یک توپ از نقطه کرنر، باعث شد تا کیه لینی با سر توپ را وارد دروازه حریف کند و در نهایت ایتالیا این دیدار را 2-1 به سود خود تمام کرد.

عملکرد پیرلو در این دیدار اما چندان هم بی عیب و نقص نبود، زیرا داداشوف چندین بار در حین بازی توانست در کار او اختلال ایجاد کند و داور هم می توانست در چند مورد خطاهای خطرناک وی روی رئوف علیف، فقط به نشان دادن یک کارت زرد به آندره بسنده نکند. اما در آن بعد از ظهر سایر بازیکنان آتزوری هم عملکرد چشمگیری از خود به نمایش نگذاشتند. حتا کیه لینی هم که دو گل ایتالیا را به ثمر رساند، با گل به خودی توانست بازی را 1-1 به تساوی بکشاند.

اگرچه کونته روزهای اولیه حاکمیت خود را در آتزوری سپری می کند، ترکیب 2-5-3 ی او نتوانست هواداران ایتالیا را چندان امیدوار کند. در این دیدار که ماتیا دی شیلیو و ماتئو داریمان در ایجاد موقعیت خطر روی دروازه حریف ناکام ماندند و پیرلو به سختی مهار شده بود، ایتالیا نتوانست مانند همیشه خط میانه ی قهار خود را به رخ بکشد.

کونته از همان ابتدا اعلام کرده بود که در تیم خود فقط یک فضا برای یک بازیساز تعبیه خواهد کرد. و با این برنامه، وی عملاً خواهان آن است تا این فضا را به پیرلو، و بعد وراتی و دانیله دروسی اختصاص دهد.

در حال حاضر رویکرد مزبور به نظر منطقی می آید. هر چند دروسی به علت مصدومیت غایب است و پیرلو به زحمت می تواند در یک برنامه متراکم چند روزه در میادین ایفای نقش کند آن هم در شرایطی که به تازگی از مصدومیت رهایی یافته است.

گذشته از تمام این ها، آن چه بیشتر از هر چیز دیگر خرد کونته را به چالش خواهد کشید این است که در زمان آمادگی کامل هر سه گزینه، کدام یک در ترکیب اصلی تیم قرار خواهد گرفت. به رغم اصرار پیرلو مبنی بر این که نمی خواهد مانع از پیشرفت جوانان شود، در هر حال بازگشت او موجب محدود شدن فرصت های وراتی می شود. کونته هم روز جمعه گذشته در مصاحبه با خبرنگاران خاطرنشان کرد: "با وجود دو بازیکن باتجربه مانند پیرلو و دانیله، بازیکن جوانی مانند مارکو باید شکیبایی بیشتری از خود نشان دهد."

و بعد این پرسش در اذهان شکل می بندد که پیرلوی 37 ساله در بازی های یورو 2016 آیا بهترین گزینه ممکن برای چشم اندازهای درازمدت آتزوری است؟ سؤال ساده ای نیست که جواب ساده ای در بر داشته باشد. هیچ کس نمی تواند به طور حتم بگوید که بدن پیرلو تا کی او را همراهی خواهد کرد، چه در این صورت فرانچسکو توتی که با گلزنی برابر منچستر سیتی لقب پیرترین گلزن تاریخ رقابت های لیگ قهرمانان را به خود اختصاص داد می تواند درخشانترین گزینه برای تیم ملی باشد.

از فصل قبل خیلی ها بودند که با حضور ثابت پیرلو در میادین موافقت نداشتند، و همان ها نیز باعث شدند تا کونته در چند بازی پیاپی از جمله برابر اینتر و ورونا، از حضور پیرلو در میدان استفاده نکند. اما رکوردشکنی بی سابقه بانوی پیر و نقش برجسته پیرلو در این بین در نهایت دهان منتقدان را دوخت.

و حالا اگر کادر مربی گری ایتالیا چندان رغبتی به دست کشیدن از پیرلو نداشته باشد، جای تعجب ندارد. طی دهه ی اخیر، پیرلو محور تمام موفقیت های بزرگ آتزوری بوده است.

او بود که با پاس گل خود، مارکو ماتراتزی را در فینال جام جهانی 2006 به گل رساند تا کار به تساوی کشیده شود، همان طور که پنج روز قبل از آن برابر آلمان فابیو گروسو را در دقیقه 119 به گل رسانده بود. در یورو 2012، پیرلو در سه گل از چهار گل مرحله گروهی نقش داشت. کمال خونسردی او در نواختن ضربه چیپ به دروازه جو هارت وقتی که بازی به پنالتی کشیده شده بود، به تیم ملی ایتالیا یک وضعیت روحی و روانی برتر بخشید.

اگر در تمام این لحظه ها پیرلو حضور نداشت، به طور حتم کار به گونه دیگری رقم می خورد. چه غیب او در دیدار یک چهارم نهایی یورو 2008 برابر اسپانیا به علت محرومیت، و همچنین در جام جهانی 2010 به علت مصدومیت، سرنوشت غم انگیزی برای آتزوری رقم زد.

اما این نیز صحت دارد که حضور دقیقه به دقیقه او برای آتزوری در جام جهانی برزیل در همین تابستان اخیر، هیچ سودی برای ایتالیا دربرنداشت و آتزوری در همان مرحله گروهی سرود وداع را خواند. و در دیدار پایانی ایتالیا برابر اروگوئه در همین چارچوب، تنها بازیکنی که برای ایتالیا آبروداری کرد، کسی نبود جز مارکو وراتی – بازیکنی که اندکی پیش از گل پیروزی بخش دیگو گودین به عنوان یار تعویضی به میدان آمد.

یک روز بعد از همان دیدار شوم، گازتا با بررسی میزان عملکرد وراتی تیتر زد که "آینده از آن اوست" و بیشترین نمره را در ارزیابی بازیکنان نیمکت نشین ایتالیا از آن خود کرد. چهار ماه پس از آن روز، هنوز آقای کونته متقاعد نشده است که اکنون آینده وراتی از راه رسیده است.