یک سال حضور توهیر در اینتر

منبع: www.football-italia.com

برگردان از آرش گنجی

در 15 اکتبر 2013، اریک توهیر و شرکای او موفق شدند تا 70 درصد سهام باشگاه اینترناتزیوناله را خریداری و به این ترتیب این بنگاه بزرگ ورزشی را تصاحب کنند تا نخستین آسیایی هایی باشند که یک ریاست یک باشگاه سری آ را به عهده می گیرند.

دشواری های مرد 44 ساله اندونزیایی اما فقط محدود به رقابت برای خرید سهام عمده باشگاه محدود نمی شد، وی باید جانشین پدرخوانده باشگاه یعنی ماسیمو موراتی می شد که به تازگی عظیم ترین موفقیت ها را برای باشگاه به ارمغان آورده بود. باید افزود که خانواده موراتی نیز با تاریخ اینتر گره خورده بود و حالا نوبت به یک ناشناس رسیده بود تا با حجم وسیع سرمایه های خود بار دیگر جانی تازه به باشگاه ببخشد.

به هر حال هدایت برند بین المللی باشگاه اینتر، مسئولیت های بسیار سنگینی را برای مالک تازه کار به همراه دارد.

موراتی در شرایطی با انتقال باشگاه به یک سرمایه دار تازه کار موافقت کرد که در پنج فصل متوالی موفق شده بود اسکودتو را فتح کند و در سال 2010 سه گانه قهرمانی های اینتر را تکمیل کند. اما بعد از آن سال و تصویب مقررات یوفا مبنی بر عملکرد جوانمردانه ی مالی، اینتر ناگزیر از برخی عقب گرد ها بود.

به این ترتیب نخستین مشغله توهیر بازگرداندن تعادل مالی میان دخل و خرج به بیلان کاری باشگاه بود. عزیمت نسل طلایی از جمله بازیکنانی مانند کامبیاسو، میلیتو و ساموئل اینتر در انتهای فصل قبل یک ضربه بزرگ برای تیم اینتر به حساب می آمد و همان هم موجب شد تا متوسط دستمزدها در اینتر با افول مواجه شود.

توهیر که ناگزیر از فروش بزرگان بود، متعاقباً مهره های جدیدی را به کادر هیئت مدیره اینتر وارد کرد تا جریان درآمد ها را افزایش دهند. اما بلافاصله پس از آن که اینتر به خرید مهره های نه چندان مطرح برای تیم خود روی آورد، بلافاصله تأکید خود را بر نیاز باشگاه به درآمدزایی گذاشت تا بتواند با سایر قدرت های اروپایی به رقابت بپردازد.

اما حساب کتاب های مالی باشگاه گاهی نیز موجب شد تا توهیر شخصاً در کار هدایت تیم دخالت کند. نمونه اش را می توان در جریان مبادله گوارین-ووچینیچ با باشگاه یوونتوس دید که در لحظه آخر توهیر مانع از شکل گیری این انتقال شد. این نخستین تصمیم بزرگ مالک اندونزیایی بود که البته حمایت هواداران را نیز به همراه داشت.

اما اریک توهیر در جبهه ی ورزشی به ندرت توانست دل هواداران را شاد نگاه دارد.

در ابتدا تصور می شد که ورود اریک توهیر به باشگاه اینتر توأم خواهد شد با ورود هوای تازه به باشگاه و افزایش طراوت مدیریتی و ورزشی. این اتفاق نیافتاد. گران ترین خرید توهیر در یک سال گذشته، جذب هرنانس به ارزش 15 میلیون یورو بوده است.

ویدیچ که خرید بسیار خوبی به حساب می آمد، به عنوان یک بازیکن آزاد از منچستریونایتد راهی نراتزوری شد. به علاوه، این بازیکن صربستانی دوران بسیار دشواری را برای سازگاری با شرایط جدید خود در اینتر سپری کرد.

اما در یک نکته توهیر توانست موفقیت حاصل کند و آن هم کاهش متوسط سن بازیکنان به تقریباً 26 سال بود. فراموش نکنیم که نسل طلایی اینتر که توانست آن افتخارات را رقم بزند، با آمدن اریک توهیر دیگر پا به سن گذاشته بودند.

و اما با گذشت کمابیش بی دغدغه ی مشکلات مالی باشگاه، اکنون بزرگترین پرسش منتقدان و هواداران این است: آیا والتر ماتزاری، سرمربی تیم، بهترین گزینه برای استفاده بهینه از منابع باشگاه است؟

عملکرد توهیر در فصل قبل به خوبی نشان داد که این مربی در حد و اندازه های باشگاه بزرگی مانند اینتر نیست. حتا شایستگی جانشینی برای مورینیو را ندارد.

ای بسا به همین خاطر بود که هواداران اینتر در اواسط فصل قبل با راهپیمایی پیرامو سن سیرو بارها مخالفت خود را با عملکرد مربی تازه وارد نشان دادند.

اما به هر تقدیر، توهیر با وعده و وعید های فراوان به هواداران و منتقدان توانست یک فصل دیگر ماتزاری را در اینتر نگاه دارد.

در فصل جدید نیز اما ثابت شد که آن وعده ها بیشتر از یک مشت وعده نبودند. اینتر در دو بازی پیاپی با اختلاف سه گل بازی را واگذار کرد.

پس از دیدارهای ضعیف اینتر در ابتدای فصل جاری، بار دیگر این گمانه در میان میلانی ها مطرح است که اینتر برای سومین فصل متوالی آیا باید از بزرگترین ناکامان سری آ باشد.

باری، پرسش بزرگ هواداران، دو راهه ی تعیین کننده مالک اندونزیایی است: آیا ماتزاری به کار خود در اینتر ادامه خواهد داد یا خیر؟