7 شماره 7 برتر تاریخ منچستر یونایتد

نوید صراف | پیراهن شماره‌ی 7 منچستریونایتد یکی از مهمترین پیراهن‌های این تیم محسوب می‌شود و به طور طبیعی هواداران این تیم از بازیکنی که این پیراهن را بر تن می‌کند انتظارات بیشتری دارند که در صورت برآورده شدن؛ صاحب این شماره ره صد ساله را یک شبه در اولترافورد طی خواهد کرد؛ مانند رونالدو و دیوید بکهام، و در صورت برآورده نشدن این انتظارات فشارها و انتقادات به صاحب پیراهن شماره‌ی 7 بسیار بیشتر از سایر بازیکنان خواهد بود. دقیقاً همانند آنچه بر سر آنتونی والنسیا و حتی مایکل اوون پیش آمد.

پیراهن شماره‌ی 7 منچستر یونایتد برای هواداران این تیم چیزی فراتر از یک پیراهن و یا یک شماره است. این پیراهن برای هواداران متعصب این تیم نماد معجزه، جادو، شگفتی، لحظات بسیار شیرین و در نهایت پیروزی است. هرچند صاحبین این پیراهن در پست‌های مختلفی بازی کرده‌اند اما انتظارات از آنها همواره بالاتر از سایر بازیکنان بوده و خواهد بود.

در ادامه، 7 بازیکن برتر تاریخ باشگاه منچستر که پیراهن شماره‌ی 7 این تیم را بر تن کرده‌اند را خدمت شما معرفی می‌کنیم.

لازم به ذکر است که نام بیلی مردیث، بازیکن موثر و صاحب شماره‌ی هفت این تیم در سال‌های 1921-1906؛ که 2 عنوان قهرمانی لیگ را با قرمز پوشان به دست آورد، با اختلاف بسیار کمی از این لیست جا ماند.

آنخل دی‌ماریا:

شاید به دیدگاه بعضی از کارشناسان، قرار گرفتن نام دی‌ماریا در این لیست کمی زود بوده اما نمایش بسیار درخشان شماره‌ی 7 جدید و آرژانتینیِ منچستر یونایتد در همین مدت کوتاه، گواه بر حضور به‌حق این بازیکنان در این لیست دارد. آمارهای خیره‌کننده‌ی دی‌ماریا در خلق موقعیت، ارسال پاس‌های کلیدی در کنار تکنیک ناب‌اش؛ او را به تاثیرگذارترین بازیکن شیاطین سرخ در فصل جدید مبدل ساخته است. در صورت ادامه‌ی روند مثبت کنونی و عدم مصدومیت، دی‌ماریا می‌تواند به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ من‌یونایتد تبدیل شده و پیراهن خود را در موزه‌ی افتخارات این باشگاه بایگانی کند.

استیو کاپل:

طبق اعلام سایت رسمی باشگاه منچستر یونایتد، استیو کاپل یکی از ماندگارترین و قابل توجه‌ترین بازیکنان تاریخ این باشگاه است. او که عضوی از تیم رویایی تامی داچرتی در اواخر دهه ی هفتاد بود؛ 396 بار با پیراهن این تیم راهی میدان شد و 70 گل نیز برای منچستر به‌ثمر رساند.

تامی داچرتی درباره‌ی او می‌گوید: "استیو یکی از بهترین بازیکنانی بود که افتخار کار کردن با او نصیبم شد. من بسیار خوشحالم که او را در تیمم داشتم چراکه به عنوان یک مربی، استیو با بازی بی‌نقص‌اش به شما آرامش خاطر و اطمینان می‌داد. شما هیچوقت نگران نمایشی ضعیف از او نبودید چون او قادر به انجام آن نبود و همواره بهترین بازی‌اش را در میدان به نمایش می‌گذاشت."

کاپل که از درد زانو رنج می‌برد در اکتبر سال 1983 در حالی‌که تنها 28 سال سن داشت از فوتبال کناره‌گیری کرد و از آن به بعد دوران مربیگری طولانی مدت خود را شروع نمود.

استیو در میان هواداران بسیار محبوب بود و در یاد و خاطره‌ی دوست‌داران من‌یونایتد او یک اسطوره باقی خواهد ماند.

دیوید بکهام:

نام دیوید بکهام به تنهایی یک برند خاص برای فوتبال‌دوستان است. حقیقت آن است که دیوید یکی از بهترین بازیکنان تاریخ باشگاه منچستر است که هیچگاه از یادها پاک نخواهد شد.

دیوید زمانی‌که تنها 16 سال سن داشت به عضویت شیاطین سرخ درآمد. 4 سال بعد پس از یک فصل دوری به‌صورت قرضی از من‌یونایتد، به اولترافورد بازگشت و اولین بازی‌اش را برای این تیم در سن 20 سالگی انجام داد.

دیوید ابتدا در پست هافبک راست مشغول به بازی شد که سابق بر آن پست آندری کانچلسکیس در منچستر محسوب می‌شد و گل‌های زیبای خود را از همین جا آغاز کرد. مخصوصاً گل به یادماندنی‌اش در مرحله‌ی نیمه‌نهایی اف‌ای کاپ در مقابل چلسی.

فصل 97-1996 دومین فصل حضور وی در لیگ برتر بود. او مشهورترین گل خود را در این فصل و در مقابل تیم ویمبلدون به ثمر رساند و با ضربه‌ای زیبا از وسط زمین دروازه ویمبلدون را در سل هارست پارک باز کرد.  بکهام سال 1997 به همراه منچستر به عنوان قهرمانی لیگ برتر انگلیس دست یافت. او بدون شک نقش به سزایی در این قهرمانی ایفا کرد و به عنوان بازیکن برتر انگلیس در این سال برگزیده شد.

دیوید بکهام در نخستین بازی فصل 99-1998 منچستر یونایتد برابر لستر سیتی باز هم منجی شیاطین سرخ شد و با گلی زیبا از روی یک ضربه کاشته، منچستر را از شکست نجات داد. سال 1999 برای بکهام سالی پر از افتخار بود؛ قهرمانی در لیگ برتر انگلیس، قهرمانی در جام حذفی و سرانجام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا کلکسیون افتخارات این بازیکن را کامل کرد.

دو چیز در ماندگاری دیوید در تاریخ باشگاه منچستر بسیار تاثیرگذار بود. اول اینکه؛ بسیاری از گل‌های به‌ثمر رسیده توسط او، همانند چهره‌اش بسیار زیبا و جذاب بود. دوماً؛ دیوید در دوران حضورش در من‌یونایتد اثبات کرد که مرد بازی‌های بزرگ است. او در تمام دیدارهای بزرگ و حساس تیم‌اش حتی با وجود مصدومیت، نقشی مهم و تاثیرگذار را ایفا کرد و در موفقیت‌های پی‌درپی منچستر مهره‌ای بسیار پر رنگ بود.

دیوید در کمال شایستگی نام خود را در تاریخ پر افتخار سرخ‌پوشان ثبت و ماندگار کرد.

برایان رابسون:

رابسون ، مؤثرترين بازيکن مياني انگلستان طي دهه‌ي هشتاد بود .او يک بازيکن قدرتمند ، تهاجمي و سريع با شوت‌هاي بسیار سرکش بود و کاپيتاني تيم منچستر يونايتد و تيم ملي انگلستان را به عهده داشت. در سال 1981 بود که برایان رابسون با شکستن رکورد قراردادها با مبلغ 1.5 میلیون پوند، از وست برومويچ آلبيون به منچستر یونایتد پیوست. او همانند نوری در تاریکی در من‌یونایتد درخشید. برایان در بین سال‌های 1994-1982؛ 345 بار برای منچستر به میدان رفت و توانست 74 بار دروازه‌ی حریفان را با پیراهن این تیم باز کند. رابسون تا پایان دوران حضور خود در من‌یونایتد موفقیت‌های بسیاری را با این تیم کسب کرد که از جمله‌ی آنها می‌توان به سه پيروزي در فينال جام FA اشاره کرد.

برایان رابسون بازیکنی Box-to-Box بود که با دوندگی بی‌امان خود، فرماندهی میان میدان را در اختیار گرفته و تیم‌اش را به بهترین نحو هدایت می‌کرد. بازی‌های درخشان او یکی از عوامل درخشش منچستریونایتد در زمان مربیگری ران آتکینسون و در ادامه در زمان مربیگری الکس فرگوسن افسانه‌ای بود. رابیس

اریک کانتونا:

مگر ممکن است هوادار منچستر باشید و عاشق اریک کانتونا نباشید ؟ مگر ممکن است شماره‌ی 7 فرانسوی منچستر با آن یقه‌ی بالا داده را فراموش کرد ؟ مگر ممکن است از هنرنمایی او در مستطیل سبز لذت نبرد ؟

کانتونا؛ فوتبال حرفه‌ای را در سال 98 با تیم اوسر فرانسه شروع کرد و با پیوستن به تیم لیدز یونایتد انگلیس تبدیل به قهرمان الندرود شد. چرا که لیدز به کمک اریک توانست پس از مدت‌ها در فصل 92 قهرمان لیگ برتر شود. کانتونا سپس در جام خیریه و در مصاف با لیورپول هت‌تریک کرد تا این درخشش غیر متعارف سبب گردد مسئولان وقت منچستر یونایتد و در راس آن الکس فرگوسن در صدد جذب او برآیند و سرانجام او را به جمع سرخ‌پوشان اضافه کردند. شاید باید گفت بهترین خرید فرگوسن در دو دهه‌ی اخیر اریک کانتونا بود که این فوق ستاره را با یک میلیون یورو به جمع شیاطین ســـــرخ آورد. فصل 93 پایان 26 سال انتظار هواداران منچستر بود و آنها بالاخره توانستند لیگ برتر را بدست آورند. کانتونا با چهره‌ی مصمم و بازی فوق العاده‌اش، یکی دیگر از ستارگان دو دهه‌ی اخیر فوتبال است که در عرصه باشگاهی به تمام انتظارات دست پیدا کرد. در روزهای آخر دوره‌ی بازی در تیم منچستر وقتی داور او را از زمین اخراج کرد، با یک تماشاگر درگیر شد و با ضربات کونگ‌فو از او پذیرایی کرد !

اریک در جلسه‌ی مطبوعاتی همان بازی گفت: "مرغان دریایی رد قایق‌های ماهی‌گیری را می‌گیرند، چون فکر می‌کنند ماهی‌های ساردین از آن به آب انداخته می‌شوند!"

در سال 1997 اریک کانتونا؛ رایان گیگز؛ بکهام جوان؛ گری نویل و پل اسکولز با هم دایره‌ی خطرناکی برای حریفان ساخته بودند. اریک کانتونا در 181 بازی‌ای که برای منچستر در رقابت‌های مختلف انجام داد موفق شد 80 گل به‌ثمر برساند. او پس از خداحافظی از فوتبال مدتی هم سرمربی جوانان منچستر بود.

شاید کانتونا یکی از عوامل انتظارات بالای هواداران من‌یونایتد از بازیکن شماره‌ی 7 این تیم باشد که به حق یکی از اسطوره‌های ماندگار این تیم بود و همواره به یاد فوتبال دوستان و به‌ویژه هواداران متعصب شیاطین سرخ باقی خواهد ماند.

جرج بِست:

جرج بست در سن 15 سالگی به منچستر پیوست، در 17 سالگی اولین بازی‌اش را برای من‌یونایتد انجام داد، در 19 سالگی اولین عنوان قهرمانی را با منچستر کسب کرد و یک هفته بعد از تولد 22 سالگی‌اش جام قهرمانی اروپا را بالا سر برد.

اسطوره‌ی باشگاه منچستریونایتد قرار بود در صنعت چاپ مشغول به فعالیت شود اما سر از فوتبال درآورد و اسطوره شد.
 
پدر جورج بست؛ دیکی، مت بازبی را به گوشه‌ خلوتی از هتل کشید تا با او چند کلمه صحبت کند. این اتفاق درست چند روز پس از امضای نخستین قرارداد حرفه‌ای جورج بست رخ داد. بستِ بزرگ هنوز ترس این را داشت که فرزندش نتواند یک فوتبالیست شود. او در یک گفتگوی خصوصی با سرمربی منچستر به او گفت: "اگر جورج نتوانست خودش را خوب نشان دهد، خوشحال می‌شوم خیلی زود این موضوع را به من اطلاع دهید تا بتوانم جایی برای کار کردن در صعنت چاپ برای او دست و پا کنم."

بازبی به دیکی اطمینان داد که جورج در فوتبال آینده بسیار درخشانی دارد. درست چهار ماه بعد و در 14 سپتامبر 1963، جورج نخستین دیدار رسمی خود برای منچستریونایتد را مقابل وست برومویچ آلبیون در اولدترافورد انجام داد. این درست زمانی بود که مربی یونایتد خودش را از سال 1961 برای ورود یک پسر بچه خجالتی و لاغر به ترکیب تیم آماده کرده بود. بازبی زمانی که بست را به منچستریونایتد برد به مربیان این تیم گفته بود به استیل این بازیکن کاری نداشته باشید. بگذارید همانطور که خودش می‌خواهد کار کند. طبیعی باشد. این بچه یک چیز استثنایی در وجودش دارد.

صبح آن روز از ماه سپتامبر، جورج به هیچ وجه نمی‌دانست که قرار است به جای یان مویر آسیب دیده به میدان برود. هنوز 17 سال داشت و اوج آرزوهایش این بود که جایی ثابت در ترکیب تیم رزروها تیم داشته باشد اما پس از وعده‌ی غذایی پیش بازی بازبی رو به بست گفت: "تو امروز به میدان می‌روی پسر!"

مت بازبی هم بعدها در مورد آن روز گفت: "در همان ابتدا که بست در زمین حضور پیدا کرد؛ با حرکتی زیبا و نرم، حریفش را از پیش رو برداشت به شکلی که تصور کردم او سال‌ها است در دسته‌ی نخست فوتبال بازی کرده است. از دقیقه‌ی نخستی که او به میدان رفت، جورج بست به نبض بازی بدل شد."

در نیمه دوم آن بازی،‌ بست توپی را به هم‌تیمی‌هایش پاس نمی‌داد. این کار او به شدت مورد انتقاد تمام هم‌تیمی‌هایش از جمله بابی چارلتون قرار گرفت. او پس از این دیدار جورج را به تیم رزروها برگرداند اما بست با همان تک بازی دریافت آنقدر خوب هست که بازبی او را به تیم نخست راه داده است. به همین خاطر بیش از پیش تلاش و تمرین کرد.سه ماه بعد از آن شیاطین سرخ نتایج خوبی نگرفتند. شکست‌های پیاپی چهار بر صفر مقابل اورتون و شش بر یک مقابل برنلی در تعطیلات کریسمس برای یونایتد‌ها خردکننده بود. جورج بست هم توسط بازبی به بلفاست فرستاده شد تا در کنار خانواده باشد اما پس از تحقیر شیاطین سرخ در ترف مور، تصمیم بازبی با یک تلگرام پس گرفته شد.

بست 28 دسامبر 1963 بار دیگر به میدان بازگشت و نخستین گل خود را برای یونایتدها در پیروزی پنج بر یک این تیم مقابل برنلی به ثمر رساند. جورج در آن دیدار فوق‌العاده بود. پس از آن بود که بست هیچگاه از ترکیب منچستریونایتد بیرون نماند.

فصل بعد از آن جورج بست خود را به یک بازیکن ثابت در ترکیب یونایتدها بدل کرد. پس از آن نخستین بازی ملی خود برای ایرلند شمالی را انجام داد تا در نهایت پدرش را متقاعد کند دیگر برای او به دنبال شغلی در صنعت چاپ نباشد.

تاثیر بسیار زیاد اسطوره‌ای چون جورج بست موجب شد تا مجسمه برنزی وی در کنار بزرگانی مانند دنیس لاو و بابی چارلتون در اولدترافورد ساخته شود.

بست یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال جهان است که هواداران منچستر می‌توانند به خاطر داشتن او در تیم‌شان و تاریخ باشگاهشان به خود ببالند.

با مرگ جورج بست نخستين اسطوره و فوق قهرمان تاريخ فوتبال بريتانيا به تاريخ سپرده شد. جورج بست مهاجم افسانه‌اى منچستر يونايتد در 25 نوامبر سال 2005 در حالی که 59 سال سن داشت در بيمارستان كرامول در مركز لندن درگذشت. او نخستين فوتباليست تاريخ بريتانيا بود كه توانست محبوبيت يک ورزشكار در بين هوادارانش را از سطح امضا گرفتن و يا تبليغ ساده براى كالاهاى تجارى بالا برده و به يك اسطوره و فوق ستاره تبديل كند.

جورج بست توانست با بازى فوق‌العاده و حاشيه‌‌آفرينى دوست‌داشتنى‌ و يا حتی بعضاً جنجالى‌اش؛ قلب ميليون‌ها جوان انگليسى و غيرانگليسى را از آن خود كند.

کریستیانو رونالدو:

رونالدو در فصل 04-2003 در ازای مبلغ 12 میلیون پوند به باشگاه فوتبال منچستر یونایتد پیوست. او نخستین فوتبالیست پرتغالی این باشگاه بود. در ابتدا کریس قصد داشت پیراهن شماره‌ی 28 را بپوشد، اما الکس فرگوسن درخواست او را نپذیرفت و گفت: "تو باید پیراهن شماره‌ی 7 را بپوشی که پیش از این، بازیکنان افسانه‌ای باشگاه از جمله جورج بست، برایان رابسون، اریک کانتونا و دیوید بکهام آن‌را می‌پوشیدند و این برای تو یک افتخار است."

او در نخستین مسابقه‌ی خود با لباس منچستر، 60 دقیقه مقابل بولتون واندررز بازی‌کرد. وی نخستین گل خود برای منچستر را در ماه نوامبر، از روی یک ضربه‌ی آزاد مقابل پورتسموث به‌ثمر رساند. در نوامبر و دسامبر 2006، رونالدو به‌عنوان بازیکن برتر ماه لیگ برتر انگلیس برگزیده‌ شد. او پس از دنیس برکمپ و رابی فاولر سومین بازیکن تاریخ لیگ انگلیس است که دوماه متوالی به‌عنوان بازیکن برتر برگزیده شده ‌است. رونالدو در مدت 6 فصل حضورش در اولترافورد؛ 196 بار پیراهن این تیم را در لیگ بر تن کرد و 84 بار دروازه‌ی حریفان را در لیگ گشود تا شیاطین سرخ، یک شماره‌ی 7 افسانه‌ای دیگر را نیز به تاریخ باشگاه خود اضافه کنند.