تولد روز | اسطوره‌ تمام‌نشدنی 40 ساله شد

نوید صراف | آلساندرو دل‌پیرو ، 9 نوامبر 1974 در شهر کونلیانوی ایتالیا بدنیا آمد. آلساندرو فرزند جینو و برونا می باشد . پدرش جینو؛ تکنسین برق و مادرش خانه‌دار بود. خانواده‌ی الکس در خانه‌ای حومه‌ای؛ در شهر سن‌وند میانو، زندگی می‌کردند. در دوران کودکی الکس، خانواده‌اش پول چندانی برای سفر به نقاط مختلف دنیا نداشتند و برای همین الکس آرزو داشت که راننده‌ی کامیون شود تا بتواند به تمام دنیا سفر کند. در دوران کودکی همواره عادت داشت با دوستانش نلسو، پیر پائولو و جیوانی پائولو در حیاط پشتی خانه فوتبال بازی کند. و از همان زمان بود آرزوی الکس کوچک تغییر کرد. هر سه آنها رویای فوتبالیست شدن را در سر می‌پروراندند اما فقط دل‌پیرو توانست به این رویا جامه‌ی عمل پوشاند.

دل پيرو خيلى پسر مؤدبى بود ولى اگر تاکنون به حرف مادرش؛ برونا، گوش كرده بود شايد هيچ‌وقت به يكى از استعدادهاى فوتبالى در نسل خودش تبديل نمى‌شد . برونا خيلى تلاش كرد تا الکس را راضى كند که درون دروازه بايستد و دليل او براى اين تصمیم اين بود كه پسرش در زمين بازى كمتر بدود و كمتر عرق كند تا دچار آنفلوآنزا و سرماخوردگى نشود. ولى برادر بزرگش استفانو باور داشت كه الساندرو كوچولو يك گلزن به دنيا آمده است اما برنده‌ی اين بحث وجدل در آن مقطع مادرش بود. استفانو تنها برادر الکس است که ۹ سال از او بزرگ‌تر است و پیش از اینکه مصدومیت گریبان‌گیر او شود مدتی را در باشگاه سمپدوریا به فوتبال حرفه‌ای اشتغال داشت.

الکس اولین بار در سن هفت سالگی برای تیم خردسالان سن‌وند میانو و در پست دلخواه مادرش یعنی درواز‌بان وارد مستطیل سبز شد. دل‌پیرو هنوز هم معتقد است در كودكى دروازبان بسیار خوبى بوده است. سرانجام روزی برادرش استفانو به مادرش گفت: "نمی‌بینی الکس در خط حمله چقدر عالی است ؟". و اینگونه بود که الکس در تیم‌اش به یک مهاجم تبدیل شد.

در سال 1988 الکس توسط استعدادیاب‌های تیم‌های معتبر شناسایی شد و در سن 13 سالگی برای بازی در تیم پادووا کالچیو خانواده‌اش را ترک کرد. اولین بازی‌های او در فوتبال حرفه‌ای به سال 1991 برمی‌گردد؛ زمانی که الکس چهار بازی در سری ب انجام داد. در فصل بعد تعداد بازی‌های او به عدد ده رسید و او او در 2 سال آخر خود در پادووا که بازی گرفته شد 14 بازی برای این انجام داد و توانست اولین گل خود را نیز به ثمر رسانده و البته نزدیک به چهار پاس گل نیز بدهد. اما چیزی که مدیران یوونتوس را به خرید الکس وسوسه کرد تکنیک و حرکات بی‌نظیر این بازیک‌نبود. او در سال 1993 به بیانکونری‌ها ملحق شد و دوران جدیدی را آغاز کرد.

تیم بزرگ تورین قصد ساختن یک تیم قدرتمند را داشت و برای این کار به خلاقیت ستاره‌ها و نیروی جوانان چشم داشت . بیانکونری باشگاه رویایی دل‌پیرو بود، اما حضور بازیکنان نخبه‌ای چون ویالی ، باجو و راوانلی حتی تصور نیمکت‌نشینی جوان یوونتوس را مشکل کرده بود.

مارچلو لیپی سرمربی وقت یوونتوس به کار وی اعتقاد خاصی داشت. دل‌پیرو با رشدی باور نکردنی از تمرین با تیم جوانان باشگاه به اعضای شاخص روی نیمکت تبدیل شد. در اولین فصل حضور الکس در یوونتوس؛ این تیم موفق به فتح اسکودتو بعد از 8 سال شد. در سال 1994؛ در یکی از بازی‌ها، او به جای باجوی افسانه‌ای وارد میدان شد.

الکس در همان فصل اول بازیکنی گلزن نشان داد و در 11 بازی که در لیگ انجام داد؛ 5 گل به ثمر رساند و این زنگ خطری برای دیگر مهاجمین یوونتوس بود. مهاجمینی که هر یک قادر بودند خط حمله‌ی یووه را تضمین کنند. برای همین جایی برای الکس در ترکیب اصلی تیم وجود نداشت. از همین رو دل‌پیرو تصمیم گرفت که جدی‌تر از قبل تمرین کند، به‌طوریکه روزی از 4 تا 6 ساعت تمرین می‌کرد.

الکس گل‌زنی را به‌خوبی فرا گرفته بود . کار به جایی رسید که در همان اولین سال، کنار گذاشتن‌اش از 18 نفر اصلی سخت شد. چهره‌ی دوست‌داشتنی‌اش؛ بازی‌های زیبایش را کامل می‌کرد. تا اینکه لحظه‌ی کلیدی شهرت فرا رسید. دل‌پیرو در فصل 1995 بازیکن ثابت خط آتشین یووه نام گرفت . حضور وی به معنای نیمکت‌نشینی باجو بود. ستاره‌ی سال‌های طلایی باشگاه تصمیم به ترک تیم گرفت و جای برای قدرت‌نمایی بیش از پیشِ دل‌پیرو باز شد.

هر چند او در بازی‌های اندکی شرکت می‌کرد و آمار گلزنی فوق‌العاده‌ای نداشت ، اما هیچگاه با ناآمادگی در زمین ظاهر نمی‌شد. سرانجام موتور گل‌زنی‌های زنجیره‌ای او روشن شد. گلزنی‌های بی‌وقفه‌ی الکس؛ یوونتوس را به اوج رسانده بود. در سراسر ورزشگاه دل‌آلپی صدایی جز تشویق دل‌پیرو به گوش نمی‌رسید. ستاره طلایی یوونتوس؛ نوید یک گلزن تمام عیار را می‌داد. فصل 1996 جایگاه ویژه‌ای در خاطرات داشت . دل‌پیرو و یووه با قلع‌وقمع کردن حریفان بزرگ به دیدار رئال مادرید رفتند. در شرایطی که هیچ کس برای بیانکونری شا نس پیروزی قائل نبود، به یکباره معجزه‌ای رخ داد. دل‌پیرو دو گل پیاپی وارد دروازه‌ی مادریدی‌ها کرد که بعد‌ها همین گل‌ها جواز صعود یوونتوس را صادر کرد. تیم تا قهرمانی اروپا پیش رفت و بارانی از تمجیدها نصیب تک ستاره‌ی بانوی پیر ایتالیا شد.

الکس اولین بازی ملی‌اش را در 25 مارچ 1995 در مقابل استونی انجام داد.

در سال 1998 در ورزشگاه فریولی؛ ورزشگاه خانگی تیم اودینزه، دل‌پیرو در برخورد شدیدی با یکی از مدافعین اودینزه به شدت آسیب دید. خبرهای اولیه نشان می‌داد که الکس می‌خواهد از فوتبال خداحافظی کند اما مردان بزرگی همچون لیپی، تراپاتونی و البته خواننده و آهنگساز مشهور اوپرای ایتالیا؛ پاواروتی، که یک یوونتوسی بود او را دلداری دادند و تصمیم وی را تغییر دادند. یووه بدون او دچار مشکل شد و فصل را با رتبه‌ی نازل ششم به پایان رساند. در همین دوران بود که جیانی آنیلی رئیس اسبق یووه، الکس را با نقاش عصر رنسانس، پینتوریکیو مقایسه کرد و به او لقب پینتوریکیو داد. هوادران نیز به او لقب پدیده‌ و اسطوره‌ی واقعی را دادند.

در اولین بازی دل‌پیرو بعد از مصدومیت؛ از معدود دفعاتی بود که ورزشگاه به‌طور کامل پر شد و همه یک‌صدا الکس را فریاد می‌زدند و جالب این بود که علاوه بر طرفداران یووه، طرفداران تیم‌هایی همچون آث میلان، اینتر میلان، فیورنتینا و حتی لاتزیو در ورزشگاه دیده می‌شدند و این نشان از محبوبیت بی‌حد و اندازه الکس در بین مردم ایتالیا داشت.

پینتوریکیو که زودتر از زمان مورد انتظار به میادین بازگشت بسیار ناآماده نشان داد و همین امر باعث افت ناگهانی و شدید او شد. شاید الکس هیچ‌وقت شهر روتردام و کشور هلند را فراموش نکند. جایی که ایتالیا با شکست میزبان رقابت‌ها یعنی هلند؛ پا به بازی پایانی گذاشت. جایی که الکس بارها و بارها فرصت‌های طلایی را از دست داد و در آخر نیز ایتالیا در گل طلایی بازی را واگذار کرد. بعد از این مسابقات انتقادات بسیار شدیدی از الکس صورت گرفت و در همین موقع ظهور بازیکنی به‌نام توتی وضع او را وخیم‌تر کرد. اما الکس تصمیم گرفت جواب بی‌ادبی‌ها و نیش‌زبان‌های توتی را در میدان بدهد نه در کنفرانس مطبوعاتی !

فیلیپو اینزاگی دیگر بازیکنی بود که حرف‌های غیر ورزشی دیگری درباره‌ی الکس زد اما باز الکس سکوتش را نشکست تا در همان سال یوونتوس قهرمان شد و الکس در حالی که جام را در بغل گرفته بود و گریه می‌کرد؛ خطاب به تراپاتونی گفت: "بازیکنان را از روی آمادگی انتخاب کن نه از روی علاقه."

الکس در سال بعد با شکستن رکورد، آقای گل اروپا شد و باز نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت . طبق آمار؛ ستاره یوونتوس پر درآمدترین بازیکن ایتالیا بود. اداره‌ی محاسبات دفتری ایتالیا اعلام کرد که الکس ثانیه‌ای 9 دلار حقوق می‌گیرد. از سویی دیگر الکس در عرصه‌ی مد نیز به موفقیت‌هایی رسید . او چندین بار بالاتر از مالدینی قرار گرفت و اسکار خوش قیافه‌ترین بازیکن ایتالیا را به خود اختصاص داد. مدل اصلاح ریش او نیز داستانی جالب دارد !

بعد از یورو 2004 لیپی جای خود را به فابیو کاپلو داد. کاپلو اعتقاد چندانی به دل پیرو نداشت و علی‌رغم میل هواداران، بیشتر از خرید جدید یووه در خط حمله یعنی زلاتان ابراهیموویچ استفاده می‌کرد. با این وجود الکس موفق به زدن 14 گل برای یووه شد. پاس گلی که دل‌پیرو با یک ضربه‌ی برگردان برای ترزگه مهیا کرد موجب پیروزی 0-1 یووه مقابل میلان در سن‌سیرو شد. او تاثیر زیادی در موفقیت یووه برای کسب بیست‌وهشتمین اسکودتوی خود داشت.

به عقیده‌ی کارشناسان، الکس در فصل 05-2006 دوباره به اوج خود بازگشت و در کل رقابت‌ها 20 گل برای یووه به ثمر رساند و این در حالی بود که کاپلو از الکس به عنوان یک ذخیره‌ی‌ صرف استفاده می‌کرد، تا به گفته‌ی خود کاپلو؛ بتواند تاثیر آنی و لحظه‌ای بر بازی تیم بگذارد. دل پیرو هیچگاه رابطه‌ی نزدیکی با کاپلو نداشت و مدتی پس از رفتن کاپلو از یووه در وب‌سایت خود نوشت: "اگر کاپلو در یووه می‌ماند، من این تیم را ترک می‌کردم."

الکس در سال 2006 با رکورد خوزه آلتافینی که همانا زدن شش گل به‌عنوان بازیکن ذخیره بود برابری کرد. در 10 ژانویه 2006 الکس با زدن سه گل در مقابل فیورنتینا در جام حذفی به بزرگترین گلزن تاریخ یووه تبدیل شد. او بدین ترتیب شمار گل‌های خود را به 185 گل رساند. رکورد قبلی با 182 گل در اختیار جیامپیرو بونیپرتی بود. الکس آخرین گل یووه را در فصل  05-2006 به‌ثمر رساند و بعد از آن فصل جریان رسوایی کالچوپولی به وجود آمد.

یووه به سریِ ب سقوط کرد و دو اسکودتوی آخر آنها پس گرفته شد. دل‌پیرو به‌عنوان کاپیتان اعلام کرد که در یووه می‌ماند و بطور تلویحی از سایر بازیکنان نیز خواست در کنار یووه باقی بمانند و گفت: "خانواده‌ی آنیلی و هواداران لایق این فداکاری هستند." این در حالی بود که بازیکنان بزرگی نظیر زلاتان ابراهیموویچ، فابیو کاناوارو و لیلیان تورام یووه را ترک کردند.

در جام‌جهانی 2006 الکس بازی‌ها را از روی نیمکت آغاز کرد. در دو بازی از سه بازی گروهی به زمین آمد و بازی یک شانزدهم نهایی برابر استرالیا را از ابتدا آغاز کرد. در 4 ژوئیه 2006، او به‌عنوان یار ذخیره در دیدار برابر آلمان وارد میدان شد و با ضربه‌ای استادانه گل دوم ایتالیا را به ثمر رساند. در دیدار فینال مقابل فرانسه بازی به ضربات پنالتی کشیده شد. الکس ضربه‌ی خود را به گل تبدیل کرد و با تیم‌ ملی کشور‌ش بر بام فوتبال جهان ایستاد. الکس بعدها اعتراف کرد که بردن جام‌جهانی آرزوی دوران کودکی‌اش بوده‌ است.

در 17 ژوئیه 2009 الکس قرارداد خود را تا 2012 با یووه تمدید کرد که به واقع به معنای به پایان رساندن دوران فوتبالی‌اش در این تیم بود. الکس در مدت 19 سال حضور در یووه، بیش از 513 بار برای این تیم به‌میدان رفت و بیش از 200 گل برای یوونتوس در رقابت‌های مختلف به‌ثمر رساند.

در سال 2012 دل‌پیرو به باشگاه فوتبال سیدنی استرالیا پیوست و دو فصل در این تیم به بازی پرداخت. او اکنون عضو تیم دهلی دایناموس هند است.

دل پيرو بي‌حاشيه‌ترين بازيكن حاضر در سطح يك فوتبال دنيا است و همسرش سونيا آموروسو نيز از كم‌حاشيه‌ترين زنان ورزشي دنياست. شايد علت اصلي موفقيت الكس اين باشد كه اصلاً به حاشيه اجازه‌ي دخالت در زندگي‌اش را نمي‌دهد. شخصيت دل پيرو آنقدر پاك و محبوب است كه براى تبليغ بطرى آب تا موسسات تحصيلى از او استفاده مى‌شود. الکس سه سال پیش مجرى يكى از برنامه‌هاى كمدى تلويزيون ايتاليا بود و آنقدر حركات‌اش در جلوى دوربين طبيعى بود كه اگر روزى كفش‌هايش را آويزان كند به‌راحتى مى‌تواند آينده‌ی بسیار خوبى در تلويزيون داشته باشد، همانطور كه مى‌تواند در شغل پر استرس مربيگرى به موفقيت برسد.