رسول مجیدی|فوتبال ایران کپی‌برابر اصل فوتبال آرژانتین/چرا بهار به خانه ما نمی‌آید؟

۱ - فوتبال آرژانتین در این سال‌ها علی‌رغم داشتن بازیکنان بزرگی چون لیونل مسی٬ کارلوس ته‌وز٬ آنخل دی‌ماریا و یا قبل‌تر از آنها٬ گابریل باتیستوتا و دیه‌گو سیمئونه٬ هرگز نتوانسته موفقیت آلبی‌سلسته در دهه ۸۰ میلادی را تکرار کند. زمانی که دیه‌گو آرماندو مارادونا توپ فوتبال را چنان به رقص در می‌آورد که هر کودکی دیوانه‌وار عاشق فوتبال و البته تیم ملی آرژانتین می‌شد. حالا سال‌ها از موفقیت‌های پی‌درپی آرژانتین گذشته و از آن فوتبال ناب آمریکای لاتین تنها اسم‌هایی باقی مانده‌اند که در باشگاه‌های‌شان خوب بازی می‌کنند. به قول دوستی هر دوره می‌گویند “این بهترین نسل فوتبال آرژانتین است” و هر دوره هم این تیم بدتر نتیجه می‌گیرد. این مَثَل حالا حکایت تیم ملی امید ایران شده است. هر سال می‌گویم “این بهترین نسل فوتبال ایران است” و هر سال ضعیف‌تر از دوره‌های پیش نتیجه می‌گیریم. در حال حاضر حضور در مسابقات المپیک برای فوتبال واقعا تبدیل به یک «رویا» شده؛ رویایی بزرگ و دست‌نیافتنی. دلیلش را هم احتمالا تنها خواجه حافظ شیرازی نمی‌داند! سو مدیریت و فرصت سوزی از خصیصه‌های بارز فدراسیون فوتبال ایران در دو دهه اخیر شده است و اساسا به فاصله چند ماه مانده به شروع مسابقات مقدماتی المپیک یادمان می‌آید که تیم امیدی هم وجود دارد. به قول قدیمی‌ها «آن موقع که جیک جیک مستان‌مان بود فکر زمستان‌مان نبود!».

۲ - حالا درست در اولین روز ماه دی هستیم. نخستین روز فصل سرد زمستان. فصلی که بیش از سایر فصل‌ها به فوتبال ایران شباهت دارد. امیدهای ایران هم در جزیره زیبای کیش در حال تمرین هستند. زیر نظر محمد خاکپور که حرف و حدیث‌های زیادی بر سر انتخاب او به عنوان سرمربی تیم به میان آمده است.اما نکته عجیب تیم ملی امید٬ حضور محمد مائلی‌کهن در راس کادر فنی تیم و با عنوان «مدیر فنی»است. در اینکه عیار مائلی‌کهن از لحاظ فنی چقدر است حرفی نداریم. چه اینکه نتایج به شدت ناامید کننده او با تیم‌های مختلف در لیگ برتر و مثلا هدایت فولاد خوزستان به لیگ دسته اول – آن‌هم درست دو سال بعد از قهرمانی این تیم در لیگ ۸۴ – نشان‌دهنده عمق فاجعه است. مایلی‌ همان کسی است که در این سال‌ها موجبات حذف پیکان و گهر از بالاترین رده فوتبال ایران را هم فراهم کرده بود و سایپا را هم به دلیل ۱۸ تیمی شدن لیگ برتر در سال ۱۳۸۳ نتوانست راهی لیگ دسته پایین‌تر کند!‍

۳ - صحبت ما اصلا فنی نیست. ما را چه به فنی نوشتن؟ به قول علی پروین «مدیر فنی» در فوتبال ایران یعنی «کشک». پس این پست خیلی هم نیازی به دانش فنی بالا ندارد. تا اینجای کار با انتخاب مایلی مشکلی نداریم. مشکل اینجاست که او یک‌بار به بدترین نحو ممکن و به صورت مستقیم موجبات ناکامی تیم ملی امید را فراهم کرده. آن‌هم با بهترین نسل فوتبال ایران در دهه‌های گذشته. نسلی که جواد کاظمیان و همین ایمان مبعلی که دوباره به تیم ملی بزرگسالان دعوت شده در آن آقایی می‌کردند و در سال ۲۰۰۲ قهرمان مسابقات بوسان شده بودند. مشکل اینجاست که آقای مایلی‌کهن درست دو سال بعد از آن قهرمانی خاطره انگیز امیدها در کره٬ تیم را از صعود به المپیک ۲۰۰۴ آتن محروم کرد. مایلی‌کهن که حالا با رفتن به زندان سوپیشینه هم دارد٬ درست چند ماه بعد از قهرمانی در خاک کره جنوبی به این کشور باخت. آنهم در ورزشگاه آزادی و جلوی ۴۰ هزار تماشاگر. که خب لابد می‌دانید رقم بزرگی است برای یک تیم زیر ۲۳ سال. مایلی‌کهن یکبار یک تنه و مانند ضدقهرمان‌های هالیوودی شهر فوتبال ایران را در آن سال‌ها به هم ریخته بود و واقعا مشخص نیست با چه منطقی بعد از سال‌ها نتیجه نگرفتن در لیگ برتر دوباره به تیم ملی امید بازگردانده شده.

۴ – صادق درودگر٬‌ مدیرعامل فعلی باشگاه نساجی بعد از انتخاب محمد خاکپور به سمت سرمربی‌گری تیم ملی امید در نامه‌ای از او پرسید: «آیا خودت٬ خودت را انتخاب می‌کردی؟». او احتمالا اخلاق خاکپور را به خوبی می‌شناخت. اینکه چقدر ماخوذ به حیاست و بعید است بگوید “بله خودم٬ خودم را انتخاب می‌کردم”. حالا اما ما نمی‌توانیم چنین سوال مشابهی را از محمد مایلی‌کهن بپرسیم. چه اینکه می‌دانیم خیلی بعید است که او بگوید  “نه خودم را انتخاب نمی‌کردم”. از نظر حاجی مایلی٬ خودش بهترین گزینه ممکن برای پست مدیریت فنی تیم امید است. چه اینکه حدود دو هفته قبل در یکی از برنامه‌های شبکه ورزش علنا این موضوع را بیان کرد و خود را کاندیدای مدیریت فنی یا سرپرستی تیم ملی امید کرد!

۵ – روزهای آغازین بهار سال آینده قرار است تیم ملی امید در مسابقات انتخابی المپیک ریو دو ژانیرو به میدان برود. روزهایی که بعید است هوای سرد حاکم بر فضای فوتبال ایران به پایان رسیده باشد و با این فرمانی که آقایان می‌روند به بهار نزدیک شده باشد. بهار فوتبال ما با تصمیماتی مشابه آنچه در تیم ملی امید گرفته شد هیچگاه از راه نمی‌رسد. برای اینکه بهار به خانه ما هم بیاید باید تصمیمات بهتری بگیریم و مثلا برگ‌ّهای زرد را از درخت کم‌توان فوتبال‌مان بتکانیم. باید باور کنیم تا تغییر نکنیم و افراد تمام شده را از فوتبال خود دور نکنیم٬ خبری از نوروز و رسیدن بهار هم نیست. ما باید هرچه زودتر با مدیران٬ مربیان٬ بازیکنان و حتی ژورنالیست‌های تمام شده فوتبال‌مان خداحافظی کنیم. تا برگ زردی نریزد٬ برگ سبزی توانایی جوانه‌زدن پیدا نمی‌کند.

رسول مجیدی/سردبیر