گزارش ESPN از عملکرد تیم ملی / ایران در این سال ها به وضوح بهتر شده است

ترجمه / رومینا تیموری

برای بیشتر علاقه مندان به فوتبال٬ اولین بازی ایران مقابل نیجریه٬ بسیار کسل کننده بود. در یک طرف مسابقه تیم نیجریه ایی قرار داشت که در فاز هجومی ابتکار عمل لازم را نداشت و در طرف دیگر تیم ملی ایران قرار گرفته بود که دیواره دفاعی سختی داشت و دل به ضدحمله ها بسته بود.

در پایان مسابقه٬ هر دو تیم توسط تماشاگرانی بی‌طرف - و بعضا حتی از سوی برخی از هوادارن خودی -  «هو» شدند.

این درست است که عملکرد تیم ملی ایران مقابل ضعیف ترین رقیب گروه٬ بسیاری از هواداران فوتبال ایران را ناامید کرده است اما از سوی دیگر بسیاری از فوتبال‌دوستان منطقی در ایران از چند نکته این بازی راضی هستند.

اولین نکته و مهمترین نکته اینکه ایران توانست از این بازی امتیاز بگیرد. چرا که این اولین باری بود که تیم ملی توانسته بود در اولین دیدارش در جام جهانی امتیاز کسب کند. آنها در جام جهانی ۱۹۷۸ با نتیجه سه بر صفر٬ شکست سنگینی مقابل هلند خوردند؛ در جام جهانی ۱۹۹۸ بازی اول را یک بر صفر به یوگسلاوی سابق باختند و در ۲۰۰۶ سه بر یک از مکزیک شکست خورند.

این تساوی نه تنها یک امتیاز برای ایران داشت بلکه تیم ملی توانست برای اولین بار در تاریخ حضورش در جام جهانی دروازه اش را نیز بسته نگه دارد.

هواداران تیم ملی ایران که در چند سال گذشته بیشتر از همیشه نتایج تیم ملی‌شان را دنبال کردند٬ شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در تیم‌شان بوده‌اند. واضح است که کارلوس کی‌روش بازیکنانش را به خودباوری رسانده و آنها اعتماد به نفس بالایی دارند. به ويژه مدافعان این تیم. آنها دیگر با عدم تمرکز به زیر توپ نمی‌زنند و سعی می‌کرنند به برقراری ارتباط با هافبک‌ها از عقب زمین بازی سازی را شروع کنند. برای مثال  ۹۴ درصد پاس‌های امیرحسین صادقی در این بازی صحیح بود.

در حقیقت ایران هافبک های خلاقی ندارد تا بتواند حریفانش را سردرگم کند و این خودش معظل بزرگی است. اما باید قبول کرد که تیم آنها در بازی سازی از عقب زمین پیشرفت‌های خوبی کرده است.

یکی دیگر از نکات مثبت این بازی آمادگی فیزیکی خیلی خوب کل تیم ایران بود. این موضوع شاید به نظر دیگران عجیب بیاید ولی احتمالا بیشتر هواداران قدیمی تیم ملی خاطرشان هست که چگونه توان پایین جسمانی تیم روی نتایج بازی‌ها اثر می‌گذاشت.

به عنوان مثال٬ در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان٬ تیم ایران مقابل مکزیک و پرتغال تا دقیقه ۶۰ ٬ ۶۵ بازی خوبی را به نمایش گذاشت و بعد از آن خستگی در کل تیم دیده می شد و سطح بازی ایران به طرز قابل چشمگیری افت کرد.

اما در بازی مقابل نیجریه٬ شش نفر از بازیکنانی که از ابتدا در زمین بودند٬ بیش از ۱۰ کیلومتر ( و خسرو حیدی٬ مدافع ایران ۱۱.۵ کیلومتر) دویدند. سه نفر دیگر هم تقریبا ۹ کیلومتر دویدند و تنها اشکان دژآگه که در دقیقه ۸۰ تعویض شد نتوانست به این رکورد برسد. جالب اینجاست که بازیکنانی که در لیگ داخلی ایران بازی می کنند میانگین دوندگی‌های بسیار پایین‌تری دارند.

به جز رضا قوچان نژاد٬ دیگر بازیکنان تیم ملی ایران بیشتر بازی را در نیمه زمین خودشان بودند و به شدت بر وظیفه دفاعی شان تمرکز کرده بودند. در عوض٬ نیجریه ایی ها در کل زمین آزادتر می چرخیدند.

احتمال می رود که دقیقا همین بازی را از ایران در بازی روز شنبه مقابل آرژانتین هم ببینیم؛ ایران عقب می کشد و سعی در خنثی کردن حمله های آرژانتین خواهد داشت و به ضدحمله ها و موقعیت‌های بادآورده دل خواهد بست.

بیشتر کارشناسان پیش بینی کرده اند که آرژانتین مقابل ایران و نیجریه پیروز می شود. پس با توجه به نتیجه بازی نیجریه و بوسنی٬ این ایران خواهد بود که در بازی آخر٬ تکلیف تیم دوم صعود کننده را معلوم می کند. البته شاید کی‌روش تصمیم بگیرد که ریسک کند و بازی بازتری از شاگردانش طلب کند تا به هواداران تیم ملی شادی و هیجان بیشتری در این جام هدیه بدهد.