یادداشت ویژه / حق با کی‌روش بود ؛ این بزرگ‌ترین بازی تاریخ بود

رسول مجیدی

«مسی قلب ایرانی‌ّها را شکست» این تیتر اکثر رسانه‌ّهای معتبر دنیا پس از مسابقه‌ ایران و آرژانتین بود. مسابقه‌ای که می‌رفت به تاریخ تبدیل شود. شاید هم به تاریخ تبدیل شد. حداقل برای ما ایرانی‌ها که تاریخی شد. بدون شک این بازی تا ابد در خاطرات ما خواهد بود و ما می‌توانیم در سن پیری٬ درست موقعی که موهای‌مان سپید شده٬ به نوادگان‌مان پز بدهیم و بگوییم سال ۲۰۱۴ در خط حمله بازیکنی مثل قوچان‌نژاد داشتیم که دو بار به صورت جدی دروازه‌بان یکی از مدعیان طراز اول کسب قهرمانی جام را به زحمت انداخت. ما جهانبخشی داشتیم که با آمدنش به زمین کلاس بالای بازی‌ش را نشان داد و آن دریبل و پاس طلایی‌اش به قوچان‌نژاد هرگز از خاطرمان پاک نمی‌شود. ما اشکان دژاگه‌ را داشتیم که در این بازی فوق‌العاده بود و اگر ضربه سرش با واکنش خوب دروازه‌بان آلبی‌سلسته رو به رو نمی‌شد٬ الان جز لیست‌بلندبالای گل‌زنان جام قرار داشت. ما علیرضا حقیقی را داشتیم که ۹۰ دقیقه جلوی حملات خط حمله قدرتمند آرژانتین ایستادی کرد. درست ۹۰ دقیقه و نه بیشتر. و کاش هیچوقت آن وقت‌های تلف شده وجود نداشت. نفرین بر وقت‌های تلف شده. نفرینی ابدی.

بیایید واقع‌بین باشیم و به دور از احساسات به بازی نگاه کنیم؛ ایران مقابل آرژانتین نه تنها یک تیم بازند نبود٬بلکه تیمی دست و پا بسته هم نشان  نداد. شیرمردان تیم‌ملی کشورمان حتی استحقاق برد در این بازی را هم داشتند. اگر رومرو٬ دروازه‌بان آرژانتین تا این حد خوب نبود و اگر داور تا این حد بد ظاهر نمی‌شد. داوری که حتی خود آرژانتینی‌ها هم خطای محرز او در اعلام نکردن پنالتی به سود ایران را قبول دارند.

حالا ماییم  و بازی آخر. بازی نهایی. نبرد با بوسنی که از قدیم با سیاستمدارانش رابطه خوبی داشتیم. ما فارغ از هر نتیجه‌ای که در بازی نیجریه و بوسنی بیفتد٬‌باید بازی آخرمان را ببریم تا شانس صعود داشته باشیم. شانسی که حالا خیلی هم کم نیست. به ویژه اگر شاگردان کی‌روش بتوانند بازی خوب‌شان مقابل آرژانتین را تکرار کنند.