گزارش «متافوتبال» از خیابان‌های ایران پس از باخت به آرژانتین / مردم خوشحال بودند

رسول مجیدی

متافوتبال - سوت بازی که زده شد خیلی ها خشکشان زده بود. چسبیده بودند به مبل. شاید هم روی فرش پهن شده بودند. هیچکس باورش نمیشد. ما در عین ناباوری نتوانستیم نتیجه 90 دقیقه مقاوت خود را ببینیم. مسی شگرد همیشگی‌اش را رو کرد و یک گل دیدنی زد. گلی که بدون شک تا ابد در خاطر ما خواهد ماند. او که بارها با گلزنی در تیم باشگاهی‌اش هواداران ایرانی‌اش را شاد کرده بود، اینبار دل آنها را شکست، اشک آنها را در آورد و شادی را به هموطنانش هدیه داد. اما چند دقیقه بعد خیابان های بزرگ ایران پر از ماشین شد. مردم به خیابان ها هجوم آوردن شروع به جشن و پایکوبی کردند. باور کردنی نبود؛ بچه های تیم ملی باخته بودند اما مردم آنها را پیروز میدان می‌دانستند. به ویژه در این بازی که اشتباهات داوری در نتیجه بازی تاثیرگذار بود و داور صرب می‌توانست با کمی شجاعت یک پنالتی را به نفع تیم ملی ایران اعلام کند. انگار حتی گل فوق العاده مسی هم نتوانسته بود جلوی شادی ایرانی ها را بگیرد. آنها شنبه شب شاد بودند. درست مثل زمانی که تیم ملی کره جنوبی را شکست دادیم و به جام جهانی رسیدیم. یا حتی شبیه به شبی که نتیجه انتخابات 92 مشخص شد و نام حسن روحانی به عنوان رییس جمهور کشورمان  اعلام شد.

گزارش ها حاکی از آن است که مردم  علاوه بر تهران، در شهرهایی همچون شیراز، اصفهان، اهواز، کرمان، شهرکرد و ... هم به خیابان ها آمده اند و خوشحالی خود از بازی خوب تیم ملی را فریاد کشیده اند. از بچه های تیم ملی راضی بودند و بارها شعارها «بچه ها مچکریم» را سر دادند. حداقل در تهران که حضور آنها بیشتر خیابان های اصلی شهر را با ترافیک سنگین رو به رو کرده بود. ترافیکی که اینبار روی اعصاب رانندگان نوبد و آنها از آن لذت می‌برند. خیلی ها از ماشین هایشان بیرون آمده بودند و فریاد ایران ایران شان قطع نمی شد. بوق هایی شبیه به ووزلا در دست مردم وجود داشت و هر کدام آنها شبیه به محمد بوقی خدابیامرز شده بودند. شنبه شب مردم ایران خوشحال بوند. این را به خوبی می شد حس کرد. بازی خوب شاگردان کی روش آنها را به وجود آورده بود. این را می ‌شد در چشم های دختران و پسرانی که به خیابان آمده بودند به خوبی حس کرد. همان هایی که خیابان های شریعتی، ولی‌عصر، نیاوران، پاسداران و ... را تا بامداد یکشنبه تنها نگذاشتند . جالب اینجاست که این فقط اوقات پایانی شب نبود که خیابان ها جوی کاملا فوتبالی داشت. حرف های فوتبالی را حتی روز شنبه هم می شد بیین مردم شنید. همان هایی که استرسی بی حد و حصر داشتند تا بازی آغاز شود. همان هایی که فکرش را هم نمی کردند که غیور مردان ایرانی 90 دقیقه جلوی یکی از مدعیان اصلی جام دوام بیاورند. درست 90 دقیقه و نه بیشتر. و نفرین به آن وقت های تلف شده. همان زمانی که آن نابغه آنگونه دروازه ما را باز کرد و نگذاشت جایی در تاریخ باز کنیم. اما شنبه شب مردم ایران جای خاصی برای ستارگان تیم ملی در قلب هایشان باز کرده بودند. این را می شد از جشن خیابانی آنها در تهران و سایر شهرها به خوبی حس کرد. آنها قد ران بازی خوب شاگردان کی روش بودند. شاگردانی که ما را سرافراز کردند