گزارش جالب خبرنگار انگلیسی از تیم ملی ایران / ماجرای قرض اشکان دژاگه به اندی میتن چه بود؟

ESPN | Andy Mitten

ترجمه : رومینا تیموری

برزیل٬ بلو هوریزونته در فرودگاه اصلی شهر بلوهوریزونته در صف پاسپورت چند آرژانتینی شروع به خندیدن کردند.

یکی از آن ها که پاسپورت من را دیده بود٬ گفت: «‌ او انگلیسی است. کشوری که هیچ وقت تیمش برنده نمی شود.» دوستانش شروع به خندیدن به من کردند. فکر نمی کردند من زبان آن ها را می فهمم. ولی می فهمیدم.

باید حواسم را جمع می کردم. اتوبوس پر از آرژانتینی هایی بود که می رفتند بازی تیم ملی کشورشان مقابل ایران را ببیند و من به دنبال دردسر در آن جمعه شب نمی گشتم.

من در میان چهار مردی ایستاده بودم که داشتند به انگلیس و انگلیسی هایی که نمی توانند به زبان های دیگر صحبت کنند٬ توهین می کردند. من نمی توانم پرتغالی صحبت کنم ولی به اندازه کافی از این زبان سر در می آورم. در خانه من٬ این زبان یکی از زبان های اصلی است.

من از لیدرشون به اسپانیایی پرسیدم: « اتوبوس درستی سوار شدم؟» زبان من را نفهمید. به دروغ ازش پرسیدم: « به چه زبانی صحبت کنم؟ انگلیسی؟ ایتالیایی؟ آلمانی؟ فرانسوی؟ سوئدی؟»  زمزمه ها تمام شد. برزیلی هایی که من دیدم بسیار دوستانه و کنجکاو بودند. اینان رفتاری خصومت آمیز نداشتند اما پررو و گستاخ بودند.

بلو هوریزونته با هزاران طرفدار آرژانتینی و تعداد کمی از طرفداران ایرانی پر شده بود. در سفری که در ماه مارچ به تهران داشتم٬ با کارلوس کیروش و بیشتر بازیکنان ایران ملاقات کردم. یکی از این بازیکنان٬ اشکان دژآگه٬ بازیکن فولهام بود که ۱۰۰ پوند در روز آخر به من قرض داد. تحریمات اقتصادی در ایران به این معنا بود که هیچ کدام از کارت های اعتباری غرب در این کشور کار نمی کرد.

من در ایران بودم ولی پول کافی نداشتم تا از این کشور خارج شوم. اندکی مایه شرمساری بود ولی من به پول نیاز داشتم. و بعد از آن موضوع بود که تازه فهمیدم چطور باید پول هتلم را هم بپردازم ( برخی از هواداران ایرانی منچستر یونایتد در این موضوع به من کمک کردند).

دژآگه کیف پولش را درآورد و از من پرسید چه قدر نیاز دارم. من گفتم ۱۰۰ پوند و گفتم فردای آن روز من این پول را به حسابش بر خواهم گرداند. اشکان به من گفت که این پول را در بلوهوریزونته پس بدهم ولی من اصرار کردم که فردای همان روز این کار را خواهم کرد و او آدرس ایمیلش را به من داد. من از ایران آمدم و به او ایمیل زدم ولی هیچ جوابی دریافت نکردم. من با چند تن از مربیان ایرانی در تماس بودم و در روز بازی بزرگ ایران مقابل آرژانتین٬ همان طور که قولش را داده بودم در استادیوم حضور یافتم.

بازی تاریخی ایی بود. این بازی در این جام جهانی فوق العاده بود و تا دقیقه ۹۰ نتیجه بازی صفر بر صفر بود و ایران شانس تساوی با یکی از مدعیان قهرمانی را داشت. من باید یک روزنامه نگار بی طرف می بودم ولی در میان بازی فهمیدم که دلم می خواهد ایران پیروز این بازی باشد.

جایگاه خبرنگاران درست جلوی هواداران ایران بود. خیلی به گرفتن تساوی نزدیک بودند تا اینکه لیونل مسی در وقت های تلف شده بازی از جادویش استفاده کرد و ایرانیان حاضر در ورزشگاه را در شوک فرو برد.

۳۸ هزار هوادار آرژانتینی آن قدر خوشحال بودند که تا نیم ساعت در ورزشگاه مانده بودند و این آواز را می خواندند: « برزیل٬ چه حسی داری وقتی پدر به خانه آمده؟ » حالا منظور از «پدر» آرژانتین بود یا دیه گو مارادونا٬ انتخاب را برعهده خودتان می گذارم.

برزیلی ها در پاسخ این آواز٬ آوازهایی در مورد پنج قهرمانی در جام جهانی را می خواندند. برزیلی ها یک آهنگ زیبای دیگر هم دارند که در استادیوم ها می خوانند. این جمله ترجمه دقیق این آواز نیست ولی مفهومش اینگونه است: « من خوشحالم در کشوری زندگی می کنم که در آن به دنیا آمده ام.»

در عوض٬ ایرانیان در طرف دیگر ناراحت و آشفته بودند. فوق العاده بازی کرده بودند ولی هیچی به دست نیاورده بودند. من به میکس زون رفتم و منتظرشان شدم. مسی آمد و در میان جمعیت نزدیک بود کامپیوترم را گم کنم و زیر دست و پا له شوم.

به ایرانی ها توجه کنی شد ولی آن ها من را به یاد داشتند و ایستادند تا با من صحبت کنند. مهرداد بیت آشور٬ بازیکن وایت کپس ونکوور٬ به خوبی قرض من را به یاد داشت. این مدافع با خنده به من گفت: « اشکان حتما فراموش کرده است.»

بله٬ دژآگه پولی را که به من قرض داده بود را فراموش کرده بود و از پس گرفتن پولش خودداری کر و در عوض به من گفت که آن را به خیریه ببخشم و من هم همین کار را کردم. مقداری از داستان را در توییتر نوشتم و کوین کیلبین٬ بازیکن سابق ایرلند پیشنهاد داد که آن را به سازمان حمایت از کودکان سندروم داون بدهم . کوین در منچستر زندگی می کند و دخترش هم همین مشکل را دارد.

وقتی ایرانی ها ایستادند و با ما صحبت کردند٬ من دیدم که یک نفر در پشت ایستاده و یواشکی از صحبت های ما نت برمیدارد. آن شخص از طرف فیفا بود. یکی از همکارانم از روزنامه بریتیش از او پرسید که چه کار دارد می کند. پاسخ داد: « برای fifa.com گزارش می نویسم.» همکار من عصبانی شد. بازیکنان و کیروش به این دلیل ایستاده بودند چون فقط من را می شناختند و من دوست داشتم از این که به من اعتماد کرده اند پشیمان نشوند٬ ولی فیفا می خواست با زرنگی تمام صحبت ها را ضبط و فورا به صورت آنلاین آن ها را پخش کند. این کار او٬ فیفا را برای من بی اعتبار کرد.

کارمند فیفا با حالتی تدافعی گفت: « رئیسم به من گفت این کار را کنم. از او بپرسید.»

پرسیدم: « رئیست کیست؟»

جواب نداد. چهار بار از او پرسیدم ولی جوابی نگرفتم. خبرنگار فیفا٬ همین طور دهانش بسته مانده بود.

یکی دیگر از مقامات رسمی فیفا به جلو آمد ولی ما کوتاه نیامدیم. و بعد یکی دیگر که در نهایت توافق کردند این صحبت ها را منتشر نکنند. پایانی جالب برای چنین روز شلوغی نبود ولی دیگر فرصتی نبود تا بیشتر از این وقت صرفش کنیم. من باید به پروازم می رسیدم تا به بازی میزبان مقابل کامرون سر موقع برسم.