با مربی بداخلاق کاستاریکا بیشتر آشنا شوید/ طلوع خورخه لوییس پینتو

ESPN

مترجم : رومینا تیموری

سرمربی کاستاریکا مطمئنا آماتور نیست. نه تا آنجایی که ما می دانیم. ولی حقیقت این است که او هیچ وقت ورزشکار نبوده و هیچ وقت به صورت حرفه ای فوتبال بازی نکرده است. او پیش از آن که اولین تجربه سرمربیگری اش را به دست آورد در دانشگاه تربیت بدنی خوانده؛ و همین موضوع او را از دیگر سرمربیان تیم های ملی حاضر در جام جهانی متمایز می کند.

اندیشه های او با اندیشه های دیگر مربیان کاملا متفاوت است. بیشتر همکاران او در گذشته بازیکن بوده اند. و تفاوت این اندیشه ها در زمین هم دیده می شود.

این دسته از مربیان از دنیایی خارج از دنیای فوتبالیست ها آمده اند و به همین دلیل باید خیلی سخت تر تلاش کنند تا راهی برای نفوذ میان آنان پیدا کنند.

پینتو به عنوان یک نوجوان فهمیده بود که هیچ وقت آن قدر بازیکن خوبی نمی شود که بتواند بازی کند٬ پس به جای بازی کردن مدرکش را در رشته تربیت بدنی گرفت. پینتو ناامید ازمدرکی که گرفته بود خودش را به گابریا اوچوآ یوریب٬ سرمربی اسطوره ای کلمبیایی رساند و او را متقاعد کرد تا شغلی به عنوان دستیار مربی بدنسازی در میلیوناریوس بوگوتا به او بدهد.

او از استعدادهایش نهایت استفاده را کرد و در دوره آموزشی سه ساله ای که در برزیل داشت با کارلوس آلبرتو پریرا٬ مربی بدن سازی سابق فوتبال دوست شد٬ پریرا در جام جهانی ۱۹۹۴ کمک مربی تیم ملی برزیل بود و با این تیم به جام جهانی رفته بود.

این آشنایی منجر به همکاری پنج ساله پینتو با کادر فنی تیم یونیو ماگدالنا شد. در آخر پینتو مدرک دانشگاهی اش را هم از دانشگاه ورزش آلمان گرفت.

پینتو هم زمان٬ هم درس می خواند٬ هم یاد می گرفت و هم با مربیان دنیا آشنا می شد. و در آخر جواب این زحماتش را هم گرفت. میلیوناریوس او را در سال ۱۹۸۴ مدیرفنی تیم کرد و ۱۳ سال را با چهار باشگاه مختلف در فوتبال کلمبیا با موفقیت پشت سر گذاشت. از همین جا٬ او به پرو رفت و اولین قهرمانی اش را با تیم آلیانزا لیما به دست آورد.پس از آن به کلمبیا بازگشت و چند سال دیگر در کلمبیا بود٬ بعد به تیم دیپورتیو الاخولنس در کاستاریکا رفت و چندین قهرمانی پشت سر هم به دست آورد. بعد به کلمبیا بازگشت و پس از آن بود که در سال ۲۰۰۴ وظیفه هدایت تیم ملی کاستاریکا را به او سپردند.

پینتو پس از حذف در بازی های مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ از این تیم رفت و بعد از دوره ای کوتاه دوباره به تیم ملی بازگشت. اینبار به تیم ملی کشورش. او نمایش ضعیفی با کلمبیا در بازی های کوپا آمریکای ۲۰۰۷ داشت و دوباره از سمتش برکنار شد. پس از آن٬ در دوره های کوتاهی به کلمبیا٬ اکوداور٬ ونزوئلا ( که یک قهرمانی دیگر را در این کشور به دست آورد) رفت و در آخر در سال ۲۰۱۱ دوباره سرمربی لوس تیکوس(لقب کاستاریکا) شد.

پینتو همیشه با نوت ها و البته سوت٬ کورنومتر و تخته کوچکش سفر می کند. او در سی سال زندگی حرفه ای اش ۱۹ تیم مختلف را هدایت کرد. پینتو در وب سایت شخصی اش در این مورد نوشته است: « فوتبال عشق٬ زندگی٬ کار و سرگرمی من است.»

در واقع٬ همان طور که از مردی که غرق در علایقش هست انتظار می رود٬ سایتش پر از نوشته های تاکتیکی و نموداری است. او با بازی هایش زندگی می کند و تیم هایش نمادی از خودش در زمین است.

در این جام٬ کاستاریکا فراتر از دیگر رقیبان سرسخت گروهش بازی کرد. تیم پینتو با سیستم ۱-۲-۲-۵ بازی می کند که با توجه به شرایط بازی ممکن است به سیستم ۳-۴-۳ تغییر کند.

درست مثل ویاس-بوآس ( و حتی ساچی) او اعتقاد به بازی دفاعی از همان جلوی زمین دارد که گاهی هم این موضوع برایش خطرناک تمام می شود چرا که بازیکن تیزپایی ندارد که به سرعت به عقب زمین برگردند.

در بازی کاستاریکا مقابل ایتالیا٬ماریو بالوتلی نزدیک بود با پاس بلندی که پیرلو  از روی سر مدافعان فرستاد٬ دروازه این تیم را بازکند. ولی پینتو بهتر از همه می داند که هر تصمیم تاکتیکی گاهی هزینه هایی هم در بر دارد. اگر دفاع از جلو به معنای گل خوردن از همان بالا هم باشد٬ پس بذار باشد: مزیت های تراکم در میانه زمین و دور نگه داشتن بازیکنان از دروازه به ریسکش می ارزد.

همچون دیگر مربیانی که به ضدحمله ایمان دارند٬ پینتو هم بر مهاجمان تند و تیزش٬ مثل جوئل کمپل تکیه کرده است ولی تنها تفاوت او با دیگر مربیان این است که او از بازیکنان کناری اش همچون برایان رویز و کریستین بولانوس٬ هم استفاده می کند. مدافعان گوش با جلو آمدن به این هافبک ها اجازه می دهند تا به حمله اضافه شوند و موقعیت های خطرناک زیادی به وجود آوردند. پینتو با تمرینات سخت و زیاد توانسته به خوبی این تاکتیک را در تیمش جا بیندازد.

پینتو دوست دارد خودش را همراه با کادر فنی تیم٬ ساعت ها در سوییت هتل زندانی کند و در مورد فیلم بازی و تاکتیک های بی رحمی که می تواند استفاده کند٬ صحبت کند.

پس چرا همچنین مربی دقیق و وسواس و مشخصا با هوش در سه دهه هدایت نوزده تیم مختلف را برعهده داشته است؟

اوچوآ یوریب٬ اولین مربی پینتو در مصاحبه ای با روزنامه « ال په» در سال ۲۰۰۶ گفته بود: « او یک ضعف بسیار واضح دارد: شخصیت ناسازگارش»

یوریب درادامه گفته بود: « من دیده ام که او با همکارانش٬ داورها و مدیران باشگاه رفتار خوبی ندارد. پینتو بسیار بدقلق است. خیلی وقت ها من دیده ام که در کنار زمین حرص می خورد و از کسانی که در کنارش هستند فاصله گرفته است. تا به حال چندین بار به او گفته ام که وقتی عصبانی می شود یک نفس عمیق بکشد و تا صد بشمرد. و اگر هنوز هم عصبانی بود دوباره باید تا صد بشمرد...»

پینتو در سن ۶۱ سالگی اخلاقش کمی٬ فقط کمی بهتر شده است.

اگر عادلانه بخواهیم بگوییم٬ لوس تیکوس در این بازی ها خیلی کم او را آن قدر عصبانی کرده که پینتو بخواهد تا صد بشمرد. بازیکنان کاستاریکا با بازی فوق العاده ای که به نمایش گذاشند و با پیاده کردن درست افکار پینتو در زمین به خوبی مزد زحمات این سرمربی را دادند. پینتو همچنین تا الان بهترین نتیجه تاریخ تیم ملی کاستاریکا را رقم زده است٬ کاستاریکایی که آخرین بار در سال ۱۹۹۰ به دور یک هشتم توانسته بود صعود کند.