«رومرو» و ژولیت!/ روی ماهِ جام را ببوس!

محمد حسین عباسی

یک/ برای همه آبی هایی که توی سائوپائولو، در استیلای مطلق جنون اوج گرفته بودند و یکی شده بودند با آسمان، 4 قدم آخر «مکسی» 24 سال طول کشید. اصلا او برای همین آمده بود. وقتی سابه یا بالاخره مجاب شد این مهره نه چندان «کارآمد» را بالاخره به تیم ملی برگرداند، وقتی درست در آستانه جام در مسابقه های باشگاهی تکل بدی روی پایش رفتند و او از خیال از دست دادن جام و عصبانیت ناشی از آن به زمین و زمان لگد می زد، وقتی که قرار شد تعویض سوم بازی بزرگ باشد و جای پوچو را بگیرد، توی سرنوشت اش نوشته شده بود که او به عنوان مطمئن ترین پنالتی زن آلبی سلسته، تبرِ آخر را به ریشه رویای لاله ها خواهد کوبید. قدم اول را که برداشت، تماشاگران سفید و آبی مثل اشک های دن دیگو بین زمین وهوا معلق شدند، در قدم دوم، همه داشتند به دنیس برگکمپ فکر می کردند و حسنِ خداحافظی اش از فوتبال؛ در قدم سوم، تصویر پکرمن و بیلسا آمد جلوی چشم های شان و قدم چهارم را به یاد کابوس آفریقای جنوبی سر کردند تا سرانجام، این چند ثانیه 24 ساله یک پایان فرارویایی برای شان داشته باشد. این، بهترین آرژانتینی که دیده ایم نیست، بهترین تیم جام هم نمی تواند باشد اما تنها تیمی است که همه بازی هایش را برده و تنها تیمی ست که 4 تا کلین شیت به ثبت رسانده است. آن ها برای برد هفتم به ماراکانا می روند. برای آن که روی ماه، راه راه آبی بکشند و روی ماهِ جام را ببوسند. 

دو/ چند ثانیه بیشتر به ضربه های پنالتی نمانده که ال جفسیتو، گلر تیم را کنار می کشد و بلند و شمرده توی گوشش می گوید:«تو از امروز تبدیل به یک قهرمان می شوی». هیچ چیز در زمین، نمی تواند توی این چند ثانیه تصویر «ماسچه» را «ماسکه» کند. لنزها گرفته اند و لب خوان ها ترجمه کرده اند و رومرو فهمیده. خوب هم فهمیده راه «سن سرخیو» شدن را. بهترین بازیکن زمین اما خود ماسکرانوست. مردی که بارها جور کندی دمیکلیس و اشتباه جاگیری گارای را می کشد. هافبکی که بازوبند ندارد اما بی آنکه حتی یک واژه را پیوند بزند به داستان تکه پارچه آبی، توی زمین «کاپیتانی» می کند. خب، قهرمان ها همیشه هم از بین گلزن- گلر ها انتخاب نمی شود. گاهی با یک تکل «گوارا» در دقیقه 90، کاری می کنی که صبح روز یک ملت صدایت بزنند ماس«چه»! 

سه/ سال 2007 بود که فان خال، گلر یک و نیم میلیون یوروییِ ریسنیگ کلاب آرژانتین را برای آلکمار خرید. نامش؟ سرخیو رومرو! سرخیو چندین ماه صرفا یک نیمکت نشین بود تا اینکه سریال اشتباهات واترمن از راه رسیدند و دروازه بان آرژانتینی در 11 بازی آخر لیگ فیکس شد. او به اندازه ای درخشید که توانست در فصل بعد هم گلر اول بماند و 18 کلین شیت و رکورد 950 دقیقه گل نخوردن را تجربه کند. این، آخرین فصل حضور فان خال در آلکمار بود و به قهرمانی تیم هلندی با درخشش ستاره آرژانتینی ختم شد. این دو، 6 سال بعد در سائوپائولو به هم رسیدند. در شب ناب رومرو. وقتی که این دروازه بان بیشتر از همیشه با توپ دوست بود. وقتی که او طوری شیرجه می زد که انگار رومئوست و دارد جولیت را در آغوش می گیرد. وقتی که «ال وی جی» نابغه با انجام تعویض سوم، کرول را به نیمکت چسباند تا در مقابل موج سرزنش ها قرار بگیرد. چند دقیقه بعد از بازی، آقای مربی توی سالن کنفرانس گفت:«می دانید. پنالتی گرفتن را من یاد رومرو داده ام». آن هایی که این دو نفر را می شناختند و توی تمرین های آلکمار تماشای شان کرده بودند خوب می دانستند. حالا مرد بزرگ نیمکت هلند با دست های کسی حذف شد که به فوتبال اروپا معرفی اش کرده بود. فوتبال. فوتبالِ لعنتیِ «بی رحمِ» دوست داشتنی! 

چهار/ لئو مسی. هرگز او را در نمایی شبیه به اولین لحظه های فینالیست شدن آرژانتین ندیده بودیم. نه بعد از درخشش و قهرمانی در دو فینال لیگ قهرمانان، نه بعد از پنج تایی و شش تایی کردن رئال مادرید و نه حتی بعد از گلِ با قلب اش در جام باشگاه های جهان که آخر آن تورنمنت، پپ را به گریه انداخت. لئو، در وقت اضافه دوم دو سوپرپاس مهیا کرد اما مگر گل می زدند متوسط ها؟ لاپولگا با گل کردن پنالتی اول تیم، تفاوتش با ستاره های حریف که به گفته فان خال از زدن پنالتی اول فرار کرده بودند را به رخ کشید و البته از کابوس سرنوشت روبرتو باجو فرار کرد. او برای اولین بار توی زمین گریه کرد. گریه کرد و دوید. به سمت آغوش دن دیگو. به سمت آغوش تاریخ. 

پنج/ زندگی الخاندور سابه یا، پر است از تصمیم ها و اتفاق های غیرمنتظره. پر از «اما». در آغاز جوانی، او «بچه پولداری» ست که در عین حال با چپ های حامی جنبش پرونیسم هم داستان شده. او یک شاگرد زرنگ به تمام معناست که توی دانشگاه حقوق بوینس آیرس پذیرفته می شود اما ناگهان می زند زیر همه چیز و می رود دنبال فوتبال تا شاید « حق و حقوق» یک ملت را بگیرد. وقتی که مشغول درخشش در ریورپلاته است، شفیلدیونایتد شاخک تیز کرده برای جذب یک ستاره آرژانتینی. آن ها به سراغ مارادونا می روند اما قیمت او برای یک نوجوان زیاد به نظر می رسند. پس سابه یا را می خرند. دو سال بعد، همه می خواهند او بماند اما به لیدز می رود و پس از یک فصل ناموفق، تصمیم می گیرد به آرژانتین بازگردد. او این بار در استودیانتس شاگرد دکتر بیلاردو می شود و بعدها به واسطه خود او حضور در تیم ملی را هم تجربه می کند. فوتبال اش که تمام می شود، سال های سال دستیار دوست صمیمی اش دنی پاسارلاست. از کورینتیانس تا اروگوئه و از مونتزی مکزیک تا پارمای ایتالیا. بیست سال از پایان فوتبال الخاندرو می گذرد و همه مطمئن اند او برای همیشه دستیار خواهد ماند «اما» ناگهان استودیانتش ال ماجو را به عنوان مربی اول اش انتخاب می کند. او در این تیم نتایج خوبی می گیرد اما عاقبت کنار می رود و در آستانه حضور در باشگاه «الجزیره» است که به ناگهانی ترین شکل ممکن، از سوی فدراسیون فوتبال آرژانتین به عنوان سرمربی این تیم شناخته می شود. او سه سال تمام، زیر سایه انتقادهای ریز و درشت به کار ادامه می دهد و بعد، وقتی که همه منتظرند تیم او زود از جام کنار برود، تا روز آخر و بازی آخر در جام می ماند. این داستان، یعنی او همیشه غافلگیرت می کند. حتی شاید در مقابل آلمانی که بهترین تیم ملی این روزهاست. 

شش/ شعار جالبی دارند آرژانتینی ها که از سال ها قبل ساخته شده و حالا پس از مدت ها دارد تحقق پیدا می کند. ترجمه مودبانه اش می شود در مایه های این سوال که:«برزیل، چه حسی دارد که توی خانه خودت زیر سلطه ما باشی!؟». آرژانتین توی این مقطع از حیات اش توانایی مالی برگزاری جام را ندارد و نخواهد داشت اما چیزی نمانده یکی از جاودانه ترین خاطره های تاریخ اش را در برزیل بسازد. تصور کنید، برزیلی ها با این میزان هزینه، خاطره وحشتناک شکست هفت تایی را از این جام به یادگار دارند و هراس خاطره وحشتناک تر قهرمانی دشمنان دیرینه را در پیش رو. آن ها 6 بار رنگ عوض کرده اند و برای رقبای آلبس سلسته «اوله» کشیده اند که کار دقیقا به اینجا نرسید. و رسیده.