میراث ماندگار برزیل 2014

منبع: espnfc.com

مترجم: "آرش گنجی"

همچنان که آلمان یک گام دیگر دارد تا قصه خود را در جام جهانی به پایان برساند، قصه ای که 12 سال طول کشید تا به نهایت خود برسد، مدافع آلمانی ها بندیکت هوئدس، از چون و چرایی راهیابی تیمش به فینال و برنامه ی بعدی تیم ملی کشورش پرده برداشت.

هوئدس بعد از پیروزی 7-1 تیمش برابر برزیل در نیمه نهایی جام جهانی حاضر گفت: "ما بدجوری خواهان قهرمانی هستیم. اگر ببازیم، دیگر هیچ کس درباره ی بازی ما برابر برزیل حرفی هم نمی زند."

شاید برای آلمانی ها این حرف صحت داشته باشد، اما برای میزبان یا هیچ کس دیگری این حرف صادق نیست. در واقع، پیروزی هر یک از دو تیم حاضر در فینال فقط شکست احساساتی برزیلی ها را تعمیق خواهد کرد و یک داستان غم انگیز دیگری برای تیم میزبان رقم خواهد زد.

آرژانتین اگر در ماراکانا به قهرمانی برسد، لیونل مسی افتخار دیگو مارادونا را تکرار خواهد کرد و احتمالاً گوی سبقت را از او خواهد ربود.

یک تورنومنت چشم گیر، چشم گیرتر و آوای آن در سراسر تاریخ طنین انداز خواهد شد.

این همان ارزش عمیق تر برزیل 2014 است، و زمانی که در باره ی میراث جاودان یک تورنومنت حرف می زنیم، خواه نا خواه نام برزیل را بر زبان خواهیم راند.

تمام بحث های موجه درباره کیفیت فوتبال و حواشی اش، به علاوه تمام محاسبات بی ثمر و نرخ گلزنی های عجیب در هر بازی، شاید در آینده رنگ خواهند باخت.

با نگاهی به این ارقام، شاید برسیم به همان نقطه ای که رابین ولیامز در فیلم سینمایی "انجمن شاعران مرده" رسید زمانی که نمودار کمّی را که به اصطلاح نمایانگر "کمال" یک غزل بود، از کتاب ها پاره کرد. این نمودارها و این ارقام چیزی نیست که قلب مردم را به تسخیر خود در آورد و احساس هنری برانگیزد، و به طریق اولی اعداد و ارقام رقم خورده در این جام اشاره ای به میراث ماندگار یک تورنومنت نخواهند داشت.

یک فوتبال درخشان برای آن که در تاریخ ماندگار شود، به چیزی دیگر نیاز دارد. فوتبالی که قلب مردم را به تسخیر خود در می آورد و در تاریخ نیز طنین انداز می شود، به خط داستانی نیاز دارد و دستاوردی که به مراتب عظیم تر از اعداد و ارقام باشد، به نقطه اوج نیاز دارد و نمایشی دراماتیک تا از او حماسه ای بسازد.

خاطرات فردی در واقع همان چیزهایی هستند که از یک جام با تأثیری درازمدت به جای می مانند، آن ها از آن جا که با روح علاقمندان گره می خورند، پا را فراتر از استانداردهای عمومی می گذارند. در این رابطه، جام جهانی حاضر بسیار بسیار بیشتر از هر جام دیگری سرشار از این لحظه های ناب بود.

برای مقایسه، تورنومنت یورو 2008 را در نظر بگیرید. فقط بر حسب مسائل فنی، شاید یورو 2008 از تورنومنت دیگری که در جهان پس از یورو 2000 برگزار شده بود در عالی ترین سطح از کیفیت برگزار می شد. به سختی می توان این مسئله را نپذیرفت. با این حال تلاش کنید لحظه های خطیر آن جام را به خاطر آورید. مسلماً آن جام آغاز دوران اسپانیا بود. وقت های اضافه روسیه و پیروزی بر هلند، به علاوه تحک و پویایی بازیکنان هلندی. البته بازگشت تیم ملی ترکیه... و فقط همین ها. چیز دیگری نیست که خاطرات آدمی را زیر و زبر کند وقتی به یاد آن جام می افتیم.

بر خلاف آن، استانداردهای عمومی جام جهانی ایتالیا 1990 بسیار نازل تر بود، اما لحظه های ناب و به یادماندنی آن جام کم نبودند. مارادونایی بود که در ناپل بازی می کرد، پاس او در بازی برابر برزیل، اشکهای پائول گاسکوینه، صعود کامرون و پایکوبی راجر میلا. گلزنی خیره کننده توتو شیلاچی نیز یک داستان بزرگ دیگری در این جام بود، قبل از آن که در نیمه نهایی از پای درآیند. ایتالیا دیگر نتوانست در آن جام پیشروی کند، اما فهرست لحظه های ناب بیشتر و بیشتر شدند.

جام جهانی حاضر مستدلاً پا را فراتر از جام های پیشین می گذارد. در این جام خطوط داستانی برای رقم زدن یک اثر حماسی عظیم کم نبودند و هر یک از این خطوط دارای چنان لحظات تأثیر گذار و نقاط اوجی بودند که می توانستند به تنهایی اسطوره زایی کنند.

عوامل متعددی بودند که زمینه ساز این بستر حماسی شدند. سنگین ترین شکست ها برای بزرگترین رقبا، لحظه های ناب برای طلوع ستاره های جوان و غروب ستاره های دیگر و پیدایش نیروهای نوین در عرصه فوتبال.

همه این ها یک جا در این جام رقم خورد. هر یک از این لحظه ها می توانستند کافی باشند تا یک جام عظیم رقم بخورد.

از همان آغاز، شکست سنگین یکی از بزرگترین تیم های تاریخ با نتیجه ی غیرقابل باور 5-1 در مرحله گروهی رقم زده شد. اسپانیای غول توسط هلند کینه توز در هم کوبیده شد. اگر صحنه های این دیدار تأثیربرانگیز ترین ها در ادوار جام جهانی بودند، وقتی پای شکست 7-1 تیم میزبان برابر آلمان به میان می آید، همه آن صحنه ها از نظرها محو می شود.

فاجعه ای در بلوهوریزونته رقم خورد که تمام ناکامی ها و فجایع سابق برزیلی ها از جمله فاجعه ماراکانا در سال 1950 در برابر آن به یک سوءتفاهم تقلیل یافتند.

با در نظر گرفتن شرایط، اوضاع و احوال برزیل، مسائل سیاسی و تاریخ تیم ملی برزیل، نتیجه ای حیرات انگیز و گیج کننده پدید آمد. شاید نحوه ی درهم کوبیده شدن برزیل را بتوان مرتبط دانست با یک دنیا انرژی منفی حاصل از کمرشکستگی ستاره آن ها یعنی نیمار. مصدومیت نیمار نیز از جمله لحظه های بحث برانگیز جام بود و شاید یادآور خطای فاحش تونی شوماخر در جام 1982 روی پاتریک باتیستون. اما افسوس این جاست که هر دوی این مصدومان ستاره های تیم خود بودند و با حضور آن ها شاید اوضاع خط سیر دیگری می یافت. گل تساوی همین نیمار برابر کرواسی در بازی آغازین جام بود که از تنشهای بالارونده در ورزشگاه کاست.

در این بین سوارس را نباید فراموش کرد با آن نمایش غرورآفرین برابر انگلستان و بعد هم آن ضربه ی بزرگی که در دیدار پایانی مرحله گروهی به تیم خود وارد کرد.

دست کم مسی توانست لحظه های بسیاری خلق کند که بعد ها برای تجلیل از او به کار آیند، از ممانعت از تساوی خجالت بار برابر ایران تا آن پاس گل باشکوه برابر بلژیک. در حالی که مسی بازی به بازی به قهرمان آرژانتین تبدیل می شد، بزرگترین رقیب او در تیم ملی پرتغال، کریس رونالدو هرگز نتوانست افتخاری برای خود در این جام دست و پا کند. غم انگیز است که کریس نتوانست استعداد خود را در این جام نشان دهد. اما در این فراز و نشیب ها، یک ستاره نوطلوع بر گنبد جام بیستم نقش بست و آن کسی نبود جز جیمز رودریگز، وی با عملکرد تر و تمیز خود توانست با شش گل زده هم تیم خود را به یک چهارم برساند و هم در صدرجدول گلزنان تا این جای کار قرار گیرد.

بیست سال بعد از ناامیدی 1994 و تراژدی آندرس اسکوبار، کلمبیا بهترین جام جهانی خود را تجربه کرد.

اگر می توانستیم برای کلمبیا شانسی قائل شویم برای درخشش در این جام، تیمی که هرگز کسی فکرش را هم نمی کرد بتواند تا مرحله یک چهارم بالا بیاید کاستاریکا بود. آن ها واقعیت های فوتبال مدرن را به چالش کشیدند و خود را تا آستانه نیمه نهایی رساندند.

نیجریه و الجزایر نیز به نوبه خود تاریخسازی کردند. استفان کشی به نخستین مربی آفریقایی تبدیل شد که تیمش را به مرحله دوم می رساند و الجزایر در ادوار جام جهانی بهترین و زیباترین عملکرد خود را به نمایش گذارد. اما دیگر تیم آفریقایی، یعنی کامرون، به عکس دو تیم دیگر، یکی از بدترین جام های جهانی خود را تجربه کرد.

گذشته از همه این ها بازیهای حماسی دیگری نیز رقم خوردند. از جمله بهترین های آن ها می توان به برزیل-شیلی اشاره کرد. یونان برابر ساحل عاج، سوئیس برابر اکوادور و آنخل دی ماریا برابر سوئیس از جمله حماسه های دیگر است.

تمام این لحظه ها به یاد خواهند ماند. اما مهم ترین نکته این که هنوز مهم ترین بازی انجام نگرفته است: آلمانی ها از ظهور یک رایش جدید خبر خواهند داد، یا مسی تاج قهرمانی را بر سر خواهد گذاشت.