مهد فوتبال در مسیر نابودی / برزیل حتی سوم هم نشد

رسول مجیدی | تمام شد. جام جهانی برای برزیل تمام شد. برای مردم سامبا و قهوه. برای مردم رنج دیده‌ای که اختلاف طبقاتی در کشورشان موج می‌زند. تمام شد. همه چیز تمام شد. خیلی هم بد تمام شد. حالا برزیل دوباره در کشورش قهرمان نشده است. حتی دوم هم نشده است. آنها حالا در جامی که میزبان بوده‌اند، چهارم شدند! مقامی که به هیچ دردی نمی‌خورد. همانطور که تا به حال به درد هیچکس نخورده است. برزیلی‌ها بعد از فاجعه ماراکانا در جام جهانی 1950، ضرب المثل جالبی درست کردند : «اگر قرار است قهرمان نشوی هیچگاه به فینال صعود نکن». بازیکنان فعلی برزیل این ضرب المثل را به خوبی حفظ بودند. آنها وقتی دیدند توانایی قهرمان شدن ندارند، بازی نیمه نهایی را به آلمان باختند تا پند قدیمی ها را گوش کنند. آنها به فینال صعود نکردند تا در آن بازی حساس نبازند. اما باخت 7 بر یک آنها تا ابد در ذهن همه ما می‌ماند. به ویژه در ذهن کودکان بی پناه فاولاهای سائوپائولو و ریو. همان‌هایی که تنها دلخوش‌شان فوتبال است و پولی برای پیشرفت ندارند. همان ها که در شن های ساحل بازی می‌کنند و با خودکار، شماره بازیکن مورد نظرشان را پشت کمرشان می‌کشند.

سلسائو باز هم بد شروع کرد

برزیل بازی رده بندی را هم بد شروع کرد. درست مانند بازی نیمه‌نهایی. آنها در همان دقیقه 2 از هلند گل خوردند و آماده یک شکست فاجعه آمیز دیگر شدند. گل دوم هلند در همان بیست دقیقه ابتدایی همه چیز را برای باخت آخر محیا کرد. برزیل حالا بیشترین گل را در جام بیستم خورده. آنها همیشه ببیشترین گل ها را می‌زدند و حالا بیشترین گل ها را دریافت می‌کنند. این به نوعی طنز تاریخ است. جالب اینجاست که همگان قبل از آغاز جام جهانی حرف از مدافعان توانای سلسائو می‌زدند. حرف از گران‌قیمت‌ترین های حال حاضر بازار جهانی. حرف از داوید لوییز و تیاگو سیلوا. حتی بعضی ها اعتقاد داشتند غیبت سیلوا در بازی با آلمان باعث شده تا این تیم 7 بار دروازه خود را باز شده ببیند. اما بامداد دیروز، برزیل با حضور تیاگو سیلوا 3 گل خورد و کار را برای منتقدان آقای اسکولاری راحت کرد. همان منتقداتی که اعتقاد دارند اسکولاری باید استعفا دهد. شاید هم راست می‌گویند. فیل بزرگ نتیجه فاجعه آمیزی گرفته؛ سوای نتیجه؛ برزیل دیگر برزیلی هم بازی نمی‌کند. دیگر جوگوبونیته یی وجود ندارد و خبری از آن بازی ناب برزیلی نیست.

کسی حوصله آشوب نداشت

گزارش های رسیده از شهرهای برزیل نشان از جو آرام این کشور دارد. انگار نتایج بد تیم ملی این کشور در دو بازی اخیر، شور و حال معترضان را هم گرفته است. دیگر کسی نایی برای اعتراض و آتش زدن اموال عمومی ندارد. انگار برزیلی ها به نتایج بد تیم‌شان خو گرفته‌اند. از طرفی اعتراض به هزینه های جام جهانی هم دیگر فایده ای ندارد. جام برگزار شده و هزینه ها انجام شده است. حالا در برزیل هرچه هست، غم و اندوه است. گریه و زاری است. اشک و ماتم است. کشور سامبا حالا غمگین است. شاید نه به اندازه سال 50. اما غرور این ملت دوباره جریحه دار شده است. آنها دوباره در خانه تحقیر شده اند و باید با این موضوع کنار بیایند. با نبردن جام در خانه. با باخت تحقیر آمیز به آلمان. با هزینه هایی که از جیب شان رفته و شاید هرگز برنگردد!