یک فینال محتاطانه میان آرژانتین و آلمان

منبع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

بوینس آیرس، تصویر دو نیمه نهایی بسیار متفاوت  و پیش از آن روشی که دو فینالیست پیروزی خود را تضمین کردند، شاید اندکی گمراه کننده باشد. این یک خیال خام خواهد بود اگر فینال جام جهانی را مبتی بر عملکرد آلمانی ها برابر برزیل که حریف خود را خرد و متلاشی کردند و بر عملکرد آرژانتین که در بن بست پنالتی ها گیر افتاد و نهایتاً با درخشش دروازه بان خود توانست جان سالم به در برد، مورد بررسی قرار دهیم.

این درست است که ما فقط آن چیزهایی را به خاطر می آوریم که عمدتاً روی داده اند، و در نتیجه این، بسیاری مردم به شدت تحت تأثیر عملکرد آلمان هستند، حال آن که همزمان تصور این که آرژانتین حریفی دست و پا بسته برابر آلمان خواهد بود، یک تصور نادرست است.

بازی کردن یک دیدار فوتبال پیش از آن که آن بازی شروع شود و نتیجه گیری های معمولی درباره یک دیدار که در آینده روی خواهد داد صرفاً بر اساس نتایج تا کنون به دست آمده، یک اشتباه بزرگ است. این اشتباهی است که مکرراً نزد تحلیلگران فوتبال اتفاق می افتد.

اما روش درست برای تحلیل دیدار فینال این است که علاوه بر بررسی نقاط ضعف و قوت دو تیم، ابزاری را که دو تیم در اختیار دارند تا بدین طریق برنامه های خود را عملی کنند مورد بررسی قرار دهیم.

چرا این گونه است؟ به این خاطر که هر یک از دو تیم اندیشه های بسیار خوبی از تیم خود و برنامه های خود برای فینال دارند. در این خصوص، قبل از این که بازی به اتفاقات پیش بینی نشده کشیده شود (گل، کارت جریمه، مصدومیت)، هر دو تیم به خوبی می دانند که خرج کردن ریسک زیاد در این بازی موجب خواهد شد تا آن تیم دست خالی از ماراکانا بازگردد.

این درست است که آلمان گرایش قدرتمندی به حمله دارد، و این که بازیکنانشان دارای برنامه صحیح برای یافتن سریع ترین روش جهت باز کردن دروازه حریف هستند. اما آن ها به هیچ وجه نمی خواهند تیم خود را شکست دهند. آلمانی ها به خوبی می دانند که آرژانتین صاحب بازیکنانی است با سرعت و توانایی جنگیدن در نبردهای تن به تن، و این که هر چه این بازیکنان فضای بیشتری در اختیار داشته باشند، شانس بیشتری برای پیرزی در نبردهای میان زمین را خواهند داشت.

آرژانتین هم یاد گرفته است که چطور باید در بازی های حذفی به پیروزی رسید، هم چنان که بیشتر تیم آرژانتین در این جام پیشروی می کرد، سبک و سیاق تیمی آن ها نیز کامل تر شد. بعد از لحظات شوک آور در مرحله گروهی و حتا برابر سوئیس، آن ها به سطحی ارتقا یافتند که در بازی های خود برابر بلژیک و هلند به تمامی تیم حریف را زمین گر کردند. از طریق تعویض هایی که سابیا صورت داد، آرژانتین توانست به تعادل لازم دست یابد، همان عاملی که در بازی های اولیه سراغ نداشتیم، اگر چه تمام این برنامه ها موجب شد تا از قوای هجومی تیم کاسته شود.

همان طور که در تحلیل بازی های نیمه نهایی می گفتیم، آرژانتین لیونل مسی را در اختیار دارد، یعنی بازیکنی که می تواند مسیر هر بازی را تغییر دهد. برخی از رقبای آرژانتین تلاش کردند تا او را مهار کنند، اما در لحظاتی هم بود که مسی واقعاً مهارنشدنی ظاهر می شد. این موارد اگرچه بسیار تک و توک بودند اما تا درجه زیادی به مهارت بازیکنانی برمی گردد که مأمور مهار او هستند.

آلمان هم از این قاعده مستثنی نیست: آن ها می دانند که نباید به مسی فضا بدهند تا از طریق هافبک های هجومی آرژانتین تغذیه شود. به همین خاطر دو محور خدیرا و شواین اشتایگر به جای آن که به کار هجومی تیم کمک کنند بیشتر در میانه میدان با هافبک های آرژانتین درگیر خواهند شد.

خدیرا بازیکنی است که بیشتر سعی می کند کار هجومی تیم را طراحی کند و توپ را با موفقیت از زمین خودی به زمین حریف انتقال دهد. اشتایگر اما برای هر تیمی یک کابوس است، اوست که پاس گل را به مهاجمان ارسال می کند و در صورتی که خودش صاحب موقعیت باشد، دریغ نمی کند.

این روند را به ویژه در بازی برابر برزیل دیدیم. خدیرا که چندین ماه پیش از جام جهانی زانویش مصدوم شد چند روز قبل از شروع جام به این تورنومنت رسید، یعنی این که به شدت تازه نفس است، اما شواین اشتایگر که یک فصل را با مصدومیت در میادین بازی کرد در اوج خود وارد جام جهانی نشد. با این حال، ترکیب این دو بازیکن می تواند به تنهایی آلمان را صاحب موقعیت های خطرناک کند.

آلمانی ها در کار دفاعی همیشه تیم قدرتمندی بودند. اما در این جام وضعیت این گونه نبود. به استثنای لام که پست طبیعی او در دفاع است، باقی بازیکنان چندان مطمئن در سطح جام جهانی نشان نداده اند. این واقعیت که آن ها می دانند که برخی بازیکنانشان در برخورد تن به تن با مسی، لاوتزی و در نهایت با دی ماریا از پا درخواهند آمد، آن ها را به رویکردی محتاطانه تر می کشاند.

در خصوص آرژانتین، آن ها باید سخت بکوشند تا به دنبال فضا باشند، یعنی درست همان کاری که در سه بازی اخیر خود انجام دادند: بازی هشیارانه و صبورانه و انتظار برای باز شدن دروازه تیم حریف. برای ایجاد موقعیت باید تلاش زیادی به خرج دهند و این باید طوری باشد که مبادا دفاعشان اندک فضایی به مهاجمان حریف بدهد. آن ها خوب می دانند که وظیفه ای دشوار به دوششان است، خطر ضدحملات آلمانی ها را هم باید به علل بازی صبورانه آرژانتینی ها اضافه کرد. به طور خلاصه اگر گفته شود، تجربه جام جهانی 2010 برای آرژانتینی ها درسهای بسیار مهمی دربردارد.

آلمان در بازی های هوایی بسیار خطرناک است، و عده ای از گل های آن ها از این طریق به ثمر رسیده اند، اما به نظر نمی آید در این ناحیه مزیت خاصی نسبت به تیم حریف داشته باشند. آرژانتین هم به همان اندازه صاحب بازیکنان قدبلند است که هم در کارهای دفاعی و هم در کارهای هجومی در هوا موفق عمل می کنند.

به این ترتیب نباید انتظار داشته باشید که یک بازی پر گل را ، مانند دیدار آلمان-برزیل در بلوهوریزونته، تماشا کنید. بهتر است خودتان را برای مشاهده یک نبرد تاکتیکی با عالی ترین نظم، اتفاقاً مانند دیدار آرژانتین-هلند در سائوپاوئلو، آماده کنید. اما همان طور که از اول جام گفته ام، امیدوارم آرژانتین فاتح این جام شود.