کابوس برزیلی ها در خانه

منابع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

برزیلی ها شنبه شب این هفته با احساسی غریب از خواب بیدار شدند. اگرچه 12 سال است که از آخرین قهرمانی آن ها در جام جهانی می گذرد، عناوین قهرمانی دیگر و صدور استعدادهای ناب از ناحیه ی برزیل کم نبودند و باید در این راستا آخرین عنوان قهرمانی در جام کنفدراسیون ها را نیز اضافه کرد.

اما همه این ها پس از "قتل عام در مینیرو" در سه شنبه شب گذشته رنگ باختند. حالا دیگر نمی شود نیمه پر لیوان را نگاه کرد. برزیل در این هفته، 48 ساعت تاریک و شوم را تجربه کرد که همه فوتبالدوستان سراسر جهان به خوبی از کم و کیف آن ها آگاهند.

برزیل پس از تحقیر در بلوهوریزونته، هنوز اندکی امید داشت که شاید بتواند با کسب مقام سومی جام، دل هواداران خود را به دست آورد و وداعی شرافتمندانه با جام داشته باشد. آن ها در بازی رده بندی حریف هلند بودند. اما برای آن ها که دل خود را خوش کرده بودند تا بازی روز یکشنبه برزیل را یک بار دیگر ببینند و خاطرات تلخ بازی قبل تا حدودی از ذهنشان رخت بربندد، یک فاجعه ی دیگر رقم خورد.

اما هنوز یک فاجعه دیگر در راه است و آن هم این که رقیب دیرینه، دشمن باسابقه، یعنی آرژانتین در خاک برزیل، جام قهرمانی را از آن خود کند. با این اتفاق پرونده ی برزیل بسته خواهد شد. پس هواداران محلی تیم ملی برزیل تنها راه چاره را در این میبینند که در روز فینال از آن تیمی حمایت کنند که مسئول شکست تحقیرانه آن ها بود، یعنی آلمان.

باری، برزیل و برزیلی ها روز های سهمگینی را پشت سر گذاشتند. حالا تمام خبرنگاران و نشریات ورزشی برزیل به تکاپو افتاده اند و به دنبال چاره می گردند. حتا رئیس جمهور برزیل، دیلما روسف نیز پا به میدان گذاشته و نظر خود را ابراز کرده است که:

"بازیکنان ما نباید به خارج صادر شوند. اگر ما ششمین یا هفتمین اقتصاد جهان هستیم، باید بتوانیم آن ها در این کشور نگاه داریم."

حتا فدراسیون نشین های برزیل نیز که خود این فجایع را به بار آورده اند امروز در صف اول افرادی هستند که خواهان اصلاح در فوتبال این کشورند.

دل نرو، بلافاصله پس از شکست ناباورانه برزیل در نیمه نهایی گفت:

"تقصیر همه چیز با من است، اسکولاری در جای خود باقی خواهد ماند... روی هم رفته، کار تیم خوب بود."

بعد از این شکست اما اسکولاری در خصوص آینده خود در تیم ملی سکوت اختیار کرد. بعد از شکست 3-0 در بازی رده بندی برابر هلند، دیگر خون ها به جوش آمد.

حالا تنها چیزی که می تواند برزیلی ها را به جنون بکشاند، احتمال برنده شدن آرژانتین در خاک برزیل است و تانگو رقصیدن آن ها در ورزشگاه تاریخی برزیلی ها یعنی ماراکانا. ریشه های رقابت میان این دو ابرقدرت فوتبالی آمریکای لاتین، ریشه های تاریخی اند، و با حضور تقریباً 100000 آرژانتینی که به ریو هجوم آورده اند، جو این شهر در شب فینال قابل پیش بینی نیست.

در فاصله ساعاتی مانده به شروع این دیدار سری زدیم به یکی از کاباره های برزیل و با مردم درباره حال و هوایشان نسبت به بازی امشب گفت و گو کردیم.

یکی از عکاسان ورزشی برزیل، پدرو اسکیلار، در این خصوص گفت: "مشکل فوتبال برزیل عمیق تر هم می شود. این تیم هیچ سیستمی ندارد، هیچ تجربه ای ندارد. باید در به در دنبال بازیکن بگردیم."

همکار او، مارسلو نونس، نیز در این خصوص گفت: "مشکلات همه از بالا شروع می شوند. فدراسیون فوتبال برزیل، ساختار فوتبال و بعد هم تیم و بازیکنان."

پدرو در ادامه خاطرنشان ساخت:

"از همان زمان که اسکولاری تیم را بست، انتظار این روز را می کشیدم."

"تیم ما یک نیمار بود به علاوه 10 نفر دیگر."

مارسلو در خصوص دیدار پایانی جام گفت:

"من از آرژانتین حمایت می کنم. اگر آرژانتین برابر برزیل بازی می کرد، می خواستم که تیم ما آن ها را نابود کند. اما حالا که آرژانتین برابر آلمان است، می خواهم آرژانتین فاتح میدان باشد. هر چه باشد پای آمریکای جنوبی در میان است."

اما پدرو به نظر مخالف بود:

"شوخی می کنی؟ یک لحظه تصور کن که آن ها برنده شده اند، آن هم در برزیل! یک کابوس دیگر."

در میز دیگری، فلاویا دا سیلوا، یک دانشجو، گفت:

"هر تیمی قهرمان بشه، الا آرژانتین. در غیر این صورت فوتبال ما دیگر به معنای واقعی تحقیر می شود."

به هر حال با توجه مسیری که دو تیم به فینال رسیدند و پتانسیل های بی کران آن ها، صرف نظر از این که طرفدار کدام تیم باشیم، شاهد یک فینال جذاب و چشم نواز خواهیم بود.