یادداشتی کوتاه بر معجزه ی فوتبال

علی مهریزی

1) برای نوشتن از فوتبال، چه احتياجي به تماشاي مدام فيلم هاي درام يا حتي خواندن هر شب داستان هاي اساطيري است؟ وصل كردن فوتبال به آسمان و ريسمان هاي شاعرانه به خدا كه هميشه هم قشنگ نيست، وقتی مي شود تنها از صد و بيست دقيقه ی فينال 2014 ده ها كتاب نوشت.

وقتي می­شود از سرود ملي و حلقه اتحاد نوشت... از حس خلسه پس از به ثمر رسيدن گل، يا از يك ملت كه براي چند ثانيه به قانون جاذبه نه! مي گويند.

آمار دقيقي در دست نيست! كسي نمي داند پس از گل ماريو گوتزه قلب چند ميليون انسان شكسته است، كمر چند هزار مرد خم خورده يا اشك چند پدر سرازير شده است؟ تراژدي از اين بزرگتر؟!

فوتبال عين زندگي است، پيروزي و شكست را هر روز تجربه می­كنيم، زمين خوردن و برخواستن، خودخواهی و تكروی، كنش و واكنش.

خوش به حال مان كه سرمان گرم پديده ايست كه می­شود به احترامش كلاه از سر برداشت...

2) ساده انگارانه ست اگر فكر كنيم فينال برای مردم آرژانتين تمام شده. نه! به خدا كه لحظه لحظه خاطرات فينال ماراكانا تا ابد با آن ها است. خاطرات صورت های آبی و سفيدشان، آن استپ سينه لعنتی پالاسيو يا شايد غفلت چند ثانيه ای از گوتزه...

آن ها حق داشتند اشك بريزند، مردها همه مثل لئو نيستند كه اشك را ببرند به پستوي خانه... گاهي بغض، آدم ها را مي برد به مرز انفجار. پوكيدن از درون چيزي نبود كه دي ماريا توانش را داشته باشد، مرد نحيفی كه پايش آنجا كه نبايد لغزيد...

آن بچه­ی آرژانتيني كه كلوز آپ گريه هايش قلب مان را به درد آورد شايد تا روز آخر عمرش به فينال ماراكانا فكر كند. به چشيدن مزه تلخِ شكست...

3) ديشب؛ سياست، مذهب و همه ايدئولوژي هاي شناخته شده جهان پس از يك ماه و چند روز مقابل "فوتبال" تعظيم كردند.

فوتبال، اين معجزه فرازمينی كه هنوز كسي نمي داند كدام پيامبر عصايش را به زمين زد تا اينچنين مردم از خود بيخود شوند.