گزارش روز : قهرمانی در ماراکانا، شادی در برلین

رسول مجیدی | 24 سال طول کشید. 288 ماه.1248 هفته. چیزی نزدیک به ربع قرن. آلمان ها سال ها صبر کردند تا چهارمین قهرمانی در جام جهانی را تجربه کنند. تا چهارمین ستاره را روی لباس‌شان بدوزند. تا دوباره سلطان فوتبال جهان شوند. ژرمن‌ها در این سال ها بارها تا پای فینال آمدند اما به غیر از سال 2002 هرگز نتوانستد بازی در فینال را تجربه کنند. آنها صبورانه ایستادند و هیچوقت دست از مبارزه نکشیدند. عاقبت هم مزد زحمات‌شان را در برزیل گرفتند و به مقام قهرمانی رسیدند.

برلین غرق در شور و شادی

ورزشگاه ماراکانا یکی از خاطره‌انگیز ترین ورزشگاه‌های جهان است. صحت این گفته را می‌توانید از جیجیا، بازیکن تیم ملی اروگوئه در سال 1950 بپرسید . همان بازیکنی که گل دوم اروگوئه را به برزیل زد و رویای یک ملت را از بین برد. یکشنبه شب هم ماراکانا بعد از 64 سال کانون توجه همه فوتبال دوستان بود. میلیون ها و شاید میلیاردها انسان بازی فینال را مستقیم از ریو تماشا کردند و یک ماه جشن فوتبالی را به پایان بردند. اما بدون شک احساس هیچ هوادار فوتبالی به پای مردم آلمان نمی‌رسد. همان ها که به خیابان های برلین و دیگر شهرهای این کشور صنعتی آمده بودند تا با همدیگر و از طریق تلویزیون‌های بزرگ نصب شده در میادین بزرگ، بازی را ببیند.

آلمان‌های شعارهای خاصی برای حمایت از مانشافت(لقب تیم ملی آلمان) دارند. شعارهایی که بامداد امروز در کوچه‌های برلین زوزه می‌کشید. در خیابان‌های عریض و تمیز آن. در میادین و محله‌های اصلی شهر. به ویژه در محله «دروازه براندنبورگ». دروازه‌ای که یکشنبه شب دوباره بدل به نماد همبستگی ملت آلمان شد. براندنبورگ یکی از بناهای تاریخی مهم آلمان در برلین است و امروزه به عنوان سمبل اتحاد این کشور به حساب می‌آید؛ هرچند در دوران جنگ سرد نماد جدایی آلمان شرقی و غربی بود. طبق گزارش‌های رسیده از شهر برلین، مردم پایتخت آلمان از ساعت ها قبل از بازی خود را به این دروازه تاریخی رسانده بودند تا تماشگر یک بازی تاریخی باشند. گزارش‌ها حاکی از آن است که چیزی حدود 200 هزار نفر در دروازه براندنبورگ جمع شذه بودند و یک صدا فریاد «داچلند داچلند» سر می دادند. آنها می‌خواستند تاریخ را رقم بزنند و فینال 1990 را تکرار کنند. فینالی که در رم ایتالیا برگزار شده بود و شاگردان بکن‌بائور توانسته بودند با یک گل از سد همین تیم ملی آرژانتین بگذرند. در پایان بازی شاگردان لو دقیقا همین کار را کردند و با یک گل از سد یاران مسی گذشتند. گلی که توسط گوتزه، یار تعویضی آلمان به دست آمد و مردم برلین را به هوا فرستاد. آنها تا ساعت ها بعد از پایان بازی هم در خیابان‌های برلین ماندند و با نوشیدن نوشیدنی‌های معروف‌شان به جشن و پایکوبی پرداختند.

آلمانی‌ها حالا خوشحال‌ترین مردم دنیا هستند. آنها دوباره تاج فوتبال را روی سرشان گذاشته‌اند و جام قهرمانی را به برلین آورده‌اند. برلین حالا خود را برای استقبالی ویژه آماده می‌کند. استقبال از تیم قهرمان دنیا. استقبال از یواخیم لو. مردی که تاثیرش بر فوتبال آلمان در دهه گذشته بی دیل بوده است. او سه بار تیم آلمان را به نیمه نهایی رسانده ( 2 بار به عنوان سرمربی و یک بار به عنوان دستیار یورگن کلینزمن) و حالا مانشافت را برای چهارمین بار به مقام قهرمانی رساند. لو حالا موفق تر از همیشه است. حتی موفق تر از مربیان معروفی مانند یورگن کلینزمن. این را مردم آلمان هم به خوبی می‌دانند. به خاطر همین از الان در پی استقبالی جاودانه از شواین‌اشتایگر و یارانش هستند.

برلین حالا متحد تر از همیشه است. این اولین قهرمانی آلمان در عصر جدید است. عصری که دیگر خبری از آلمان غربی و شرقی نیست و برلین یکپارچه تر از همیشه است. درست مانند تیم ملی آلمان. تیمی که به معنای واقعی «تیم» بود و «تیم‌ورک» خوبی داشت. حالا دیگر خبری از فوتبال ماشینی نیست. مانشافت طراوت عجیبی پیدا کرده. دقیقا مانند اقتصاد کشور آلمان که حتی از بحران اقتصادی سال 2008 هم جان سالم به در برد. فوتبال، اقتصاد، سیاست و جامعه در کشور آلمان بدجوری به هم گره خورده است. شاید به همین خاطر است که آنجلا مرکل از برلین به ریو می رود تا شاهد بازی فینال باشد. شاهد درخشش مردان کشورش در صحنه‌های جهانی.