برزیلی ها به چه می خندند؟

منبع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

ریو دوژانیرو -- در پایان، برزیلی ها دست کم چیزی برایشان ماند تا خوشحالشان کند. آلمان اجازه نداد تا آرژانتین بازی آخر را به نفع خود تمام کند و این کشور همسایه در خاک برزیل جام قهرمانی را به دست آورد.

اگر لئو مسی و یاران او جام را در ماراکانا به دست آوردند، ماراکانایی که یک مکان مقدس در برزیل به حساب می آید، آنگاه همه چیز طور دیگری پایان می یافت. حتا پیش از دیدار فینال نیز فکر کردن به این که آرژانتین ممکن است جام را تصاحب کند برای برزیلی ها آزارنده بود.

با این حال، آن چه بی معنی است این است که هواداران برزیلی آن قدر خوشحالند که انگار جام را فتح کرده اند. آرژانتینی ها اگر از موقعیت هایی که روی دروازه حریف ایجاد کردند، کمال بهره را می بردند شاید مستحق پیروزی هم می بودند، یکی از این موقعیت ها پاس اشتباه تونی کروس بود که ایگواین قدر آن را ندانست. باری، تماشای یک آرژانتین فاتح به همراه یک مسی سرزنده که جام را بر فراز سر خود بلند کرده، احتمالاً منظره ی بعیدی نبود. به این ترتیب با احتساب جام جهانی 2018، 32 سال از آخرین قهرمانی آرژانتینی ها در جام جهانی می گذرد.

اما قبل از هر چیز آن چه دست گیر برزیلی ها در این جام شد، این بود که آن ها هم توانستند به ریش آرژانتینی ها بخندند. اما آن چه برخی هواداران آگاه تر و کم تر لوده ی برزیلی زیر نظر دارند این است که همین آلمان تیم ملی کشورشان را در هم کوبید اما در فینال برابر شاگردان سابیا تا آستانه ضربات پنالتی هم رفت.

اکنون آرژانتینی ها به خود می بالند که تیمشان با آگاهی به محدودیت های خود و امید به درخشش ستاره اش، تا آخرین لحظه برای کسب قهرمانی در جام تلاش کرد.

فکر کردن به این که آرژانتین با این نسل طلایی خود فقط چندگام تا بازگرداندن جام قهرمانی به کشور خود فاصله داشت، آزارنده است. اکنون آلمان چهارمین جام خود را نیز به دست آورد. اما مسی و هم تیمی های او با افتخار جام را ترک کردند، در حالی که هم تیمی او در بارسا، یعنی نیمار و البته یاران او با نومیدی و دلسردی و کابوس از تورنومنتی که در خاک کشورشان برگزار شده بود وداع کردند.

در جامی که برزیلی ها برای آن کم هزینه نکرده بودند، با آن مراسم پر هزینه در خیابان ها و سواحل و کاروانهای رقص و پایکوبی در هر برزن که چیزی از شکوه کم نداشت، در میادین فوتبال اما برزیلی ها زشت تر از هر جای دیگر بودند. تیم لوئیس فلیپه اسکولاری هر چه رکورد منفی باقی مانده بود شکست، بدتر از همه این که برزیل پنج ستاره با 10 گل خورده در دو بازی از جام خداحافظی کرد.

آرژانتین اما برزیل را با این احساس ترک خواهد کرد که هر چه در چنته داشت، رو کرد تا جام را از آن خود کند. گذشته از ضعف های متعدد آلبی سلسته، این نیز در تاریخ خواهد ماند که اگر آرژانتینی ها اندکی شانس می آوردند می توانستند جام را برای خود کنند. آن ها اگر چه با مشکل سن دست و پنجه نرم می کردند (میانگین سنی 28.5 سال) اما اگر مسی در این بازی مسی همیشگی می بود و از ناحیه ی آگوئرو و دی ماریا به درستی تغذیه می شد، می توانستد به امیدهای دیرینه برای جشن قهرمانی در خاک کشور همسایه جامه عمل بپوشند. آرژانتینی ها باید در فرودگاه بوینس آیرس مانند قهرمان استقبال شوند، که خواهند شد. در این بین، خاطرات سلسائو جز تحقیر نیست.

هواداران آرژانتینی نیز در این جام ستودنی بودند. از برخی خلافکاران که در استادیوم ها و شهرهای برزیلی برخی مشکلات ایجاد کردند صرف نظر کنید. آن ها به طور کلی یک ارتش پراحساس بودند که به برزیلی ها در حمایت از تیم خود یکی دو درس مهم دادند.

پس دوستان، بازنده واقعی چه کسی است؟ تیمی که روح خود را در زمین باقی گذاشت، یا تیمی که به تمامی تسلیم شد؟ تیم فیل بزرگ، با آن قیافه ای قهرمانانه ای که به خود می گرفت، کاری کرد تا فاجعه ی فینال 1950 در ریو برای همیشه به حاشیه رانده شود.

در نهایت، از آن ها که هنوز بر باخت آرژانتینی ها ولخندی می کنند باید پرسید، برزیلی ها واقعاً به چه می خندند؟ چرا که من بیشتر هوای گریه دارم.