۱۰ علت عدم موفقیت آسیایی ها در جام جهانی / چرا آسیا شکست خورد؟

مترجم : رومینا تیموری

عدم مدیریت

هونگ میونگ-بو سرمربی کره در ماه مارچ به ملاقات پارک جی-سونگ  در هلند رفت٬ میونگ-بو نرفته بود که توانایی های این بازیکن را از نزدیک ببیند بلکه رفته بود تا بازیکن آیندهوون را راضی کند تا به تیم ملی بازگردد. هونگ در این مورد گفته بود:« این تیم جوان به یک باتجربه نیاز دارد». اما زانوی شکسته پارک خط بطلانی بر این ایده کشید و کاملا مشخص بود که کره از کمبود چنین ستاره ی با تجربه ای که بتواند در زمین مدیریت کند٬ رنج می برد. ژاپن هم همین مشکل را داشت٬ سامورایی ها در زمین بازیکنی نداشتند تا در موقعیت های مختلف عکس العمل درستی نشان دهد.

اشتباهات مربیگری

آلبرتو زاکرونی در طول ۴ سالی که سرمربی تیم ملی ژاپن بود به خوبی تیمش را آماده کرده بود؛ ولی این سرمربی ایتالیایی در بازی های بزرگ نتوانست از تیمش بازی خوبی بگیرد. ژاپن مقابل ساحل عاج منفعلانه بازی می کرد و در برابر یونان حمله های بی هدفی انجام می داد. با استفاده از یاسوهیتو اندوی سالخورده مقابل ساحل عاج٬ استفاده از یاسویوکی کونوی پر اشتباه در خط دفاعی و بازی ضعیف کل تیم٬ در آخر باعث شد تیم زاکرونی با خفت و خاری از جام جهانی حذف شود. هونگ٬ سرمربی کره نتوانست با خط دفاعی خوب تیمش نتیجه بگیرد و رسانه ها و هواداران کره ای را به خاطر حمایت بیش از حد از پارک چو-یونگ٬ مهاجمی که گلزنی نکرد٬ بسیار عصبانی کرد. کارلوس کیروش در این بازی ها عملکرد بهتری نسبت به بقیه داشت ولی شاید از این که در بازی آخر ایران مقابل بوسنی که نیاز به یک برد برای صعود داشت٬ به خاطر اینکه ترکیب تیمش را هجومی تر نچیده بود٬ احساس ندامت کند.

ستاره ها ندرخشیدند

کیسوک هوندا٬ شینجی کاگاوا٬ پارک چو-یونگ٬ شینجی اوکازاکی و لی چونگ-یونگ برخی از ستاره هایی هستند که در جام جهانی خوب بازی نکردند. بعضی هایشان احتمالا باعث نگرانی باشگاه هایشان هم شده اند. هوندا  با گلی که مقابل ساحل عاج زد حداقل بازی ها را خوب شروع کرد ولی کاگاوا حتی شروع خوبی هم نداشت. بیشتر مردم کره مخالف قرارگرفتن پارک در ترکیب تیم بودند چرا که پارک برای تیمش در فصل پیش هیچ بازی نکرده بود و شاهد بودیم که کره ایی ها در این مورد حق داشتند. وقتی بهترین بازیکنان در بهترین شرایطشان نباشند آن وقت بدون شک تیم دچار مشکل خواهد شد.

عدم وجود ذهنیت برای پیروزی

نوشته های زیادی مبنی بر اینکه چطور ذهنیت و اراده برای برد باعث می شود تا تیم ملی کشوری کوچک همچون اروگوئه تبدیل به یکی از قدرت های فوتبال شود٬ وجود دارد. بخش هایی از آسیا می توانند از تاریخ فوتبال درس بگیرند که چطور همانند شگفتی سازان دوران مختلف جام جهان٬ بی باک و شکست ناپذیر باشند. بعضی تیم ها و برخی بازیکنان دست به هرکاری می زنند تا به پیروزی دست یابند. ممکن است این حرف در وهله اول به مذاق همه خوش نیاید ولی این موضوعی است که کره جنوبی و ژاپن بهتر است بر رویش فکر کنند. بازی با برنامه همیشه خوب و عالی است ولی گاهی اوقات فقط باید به برد فکر کرد و در صورت لزوم مقداری نامطبوع و زمخت بازی کرد.

بدشانسی

شانس بعضی وقت ها عامل بسیار مهمی است. ایران در بازی مقابل آرژانتین باید یک پنالتی می گرفت. و اگر پنالتی گرفته می شد تیم ملی مسیر کاملا متفاوتی در ادامه بازی ها طی می کرد و کارنامه آسیای بدون برد به گونه دیگری می شد. در مورد گل تساوی روسیه مقابل کره هم شک و شبه ای در مورد آفساید بودن آن وجود دارد و اگر در بازی اول کره ای ها سه امتیاز را کسب کرده بودند مطمئنا راه دیگری در ادامه پیش رو داشتند. با اندکی شانس٬ نتایج این قاره چنین نمی شد.

آسیای در حال پیشرفت

آسیا زمانی شروع به پیشرفت کرد که دهه ها از موفقیت های بزرگ اروپا می گذشت. اگرچه کره در بازی های مقدماتی ضعیف بود اما به هر حال به جام جهانی صعود کرد. سرخ پوشان کره با فدراسیونی قوی تر می توانستند بهتر عمل کنند. فدراسیون و تیم ژاپن هم مشکلات و ضعف های زیادی داشت. یک کنفدراسیون قوی تر به همه فدراسیون های قاره کهن می تواند کمک کند. وقتی تنها بازی مهم مقابل تیم غیر آسیایی هر چهار سال یک بار اتفاق می افتد٬ لازم است که در فاصله این دیدارها استانداردها به اندازه کافی بالا برود تا تیم های آسیایی مطمئن شوند که با تمام توان و قدرتشان پا به جام جهانی می گذارند.

دروازه بانان روی فرم نبودند

آسیا در طول این سال ها دروازه بانان خوبی داشته است ولی این تابستان اکثر آن ها به راحتی موقعیت درخشیدنشان را از دست دادند. علیرضا حقیقی٬ دروازه بان ایران تنها دروازه بانی بود که وقتی به کشورش بازگشت با آغوش باز از او استقبال کردند. سه دروازه بان دیگر این قاره این چنین نبودند. مت رایان استرالیایی عملکرد خوبی پیش از رقابت ها داشت و بسیار مشهور شده بود ولی در جام جهانی به ویژه در بازی مقابل هلند می توانست بهتر بازی کند. ایجی کاواشیمای ژاپن بی ثبات بود و گل دوم ساحل عاج به خاطر اشتباه او بود. یونگ سونگ-ریونگ ٬ دروازه بان کره در بازی مقابل روسیه و الجزایر اصلا خوب ظاهر نشد.

فقدان گلزنی تمام عیار

سال هاست این سوال پرسیده می شود؛ علت به خدمت گرفتن مهاجمان خارجی در باشگاه های آسیا به خاطر این است که کشورهای آسیایی بازیکنان خوبی ندارند و یا آن قدر تیم ها مهاجمان خارجی دارند که داخلی ها فرصتی برای شکوفایی ندارند؟ هر چه دلیلش باشد٬ نداشتن مهاجم و گلزن کارآمد همیشه برای این قاره مشکل بوده و در جام جهانی هم این ضعف بیشتر از همیشه به چشم آمد. هیچ کدام از این مهاجمان٬ یویا اوساکو٬ یوچیرو کاکیتانی٬ پارک چو-یونگ و یا کی شین-ووک نتوانستند گلزنی کنند. تنها تیم کیهیل که در باشگاهش در پست هافبک بازی می کند٬ بهترین مهاجم آسیا در برزیل بود.

گروه های سخت

این مشکل از همه بیشتر برای استرالیا بود. علی رغم این که سبز و طلایی پوشان در بازی مقابل شیلی و هلند پا به پای رقیبانشان جنگیدند٬ بازی خوبی ارائه دادند و همه  آن ها را به خاطر این بازی خوب تحسین کردند اما در آخر بدون امتیاز از جام خداحافظی کردند. ولی اگر استرالیا در گروه ضعیف تری قرار می گرفت هیچ ضمانتی وجود نداشت که به همین خوبی در آن گروه هم بازی کند. به هر حال با داشتن چهار تیم در جام جهانی٬ امتیاز گرفتن برای هر قاره ای مشکل است به ویژه وقتی که یکی از این تیم ها در چنین گروهی سختی قرار گیرد. گروه های کره و ژاپن هم از بقیه گروه های جام جهانی سخت تر بود.

سیاست

ایران جسارت و استعداد لازم را دارد و اگر همه چیز به گونه دیگری بود٬ تیم ملی حتی می توانست آرژانتین را شکست دهد و به دور دوم صعود کند. خیلی سخت است بگوییم اگر اوضاع داخلی ایران و دخالت های دولت در فدراسیون فوتبال این کشور نبود٬ چه قدر همه چیز برای آنان بهتر پیش می رفت. ولی قطعا می دانیم که ملی پوشان ایرانی در این شرایط خیلی بهتر می شدند. با برگزاری بازی های دوستانه زیاد٬ سرمایه گذاری و حمایت همه جانبه؛ رقابت برای ایران در چنین بازی هایی بسیار راحت تر می شد.