TOP TEN | ده بازیکنی که در اوج خداحافظی کردند

منبع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

در حالی که استیون جرارد می توانست در این تابستان انتظارات بیشتری از فوتبال حرفه ای خود داشته باشد، فیلیپ لامِ قهرمان کاری بیشتر از کناره گیری از فوتبال ملی نمی توانست انجام دهد. در این مقاله نگاهی خواهیم انداخت به بازیکنانی که در اوج تصمیم به بازنشستگی گرفتند.

10) زین الدین زیدان

به حساب آوردن بازیکن بزرگی که آخرین بازی حرفه ای او توأم بود با اخراج از زمین مسابقه ممکن است اندکی عجیب به نظر برسد، اما اگر آن مسابقه فینال جام جهانی باشد وضعیت اندکی فرق می کند. برخورد زیدان با مارکو ماتراتزی، رؤیای شاید طلایی ترین استعداد این نسل از فوتبال فرانسه را نقش بر آب کرد.

اما این درواقع آخرین مسابقه در آخرین تورنمنتی بود که زیدان استعدادهای خود را به نمایش می گذاشت، اهمیت این تورنمنت برای فرانسه به ویژه زمانی ملموس تر می شود که فرانسه برای رسیدن به فینال توانسته بودند در مرحله یک چهارم نهایی برزیل را از سد راه بردارند. زیدان که نقش مؤثری در راهیابی تیمش به فینال این جام داشت به سادگی با انجام یک تصمیم غلط تمام زحمت های خود را زیر سوال برد ولی با این حال او جزو استعدادهای ناب دنیای فوتبال بود که در اوج از تیم ملی کناره گرفت.

9) دیوید بکام

البته معانی مختلفی می توان برای "در اوج بودن" در نظر گرفت. دوران حرفه ای دیوید بکام به عنوان یک نیروی نابغه در فوتبال حرفه ای در واقع در سال 2003 زمانی که رئال مادرید را به قصد لوس آنجلس گالکسی ترک کرد، به سر آمد. لیگ آمریکا آن طور که بسیاری معتقدند یک لیگ برای بازنشسته ها نیست، اما بسیار نازل تر از استانداردهای لیگ های اروپایی است که بکام در آن ها نقش آفرینی کرده بود.

با این حال بکام جذاب ترین فوتبالیست جهان باقی می ماند اگر چه در اواخر دیگر به عنوان یک بازیکن برتر در نظر گرفته نمی شد.  در نهایت باید گفت که بسیاری از هم قطاران بکام با ابهت تر از او از دنیای فوتبال کناره گرفتند.

8) مانوئل سانچز

در سال 2001 که فلورنتینو پرز لوئیس فیگو را از بارسا راهی رئال کرد و زیدان را نیز به خدمت تیم خود درآورد، دیگر جای چندانی برای ستاره سابق مادرید یعنی مانوئل سانچز نبود. این دفاع وسط اسطوره ای رئال باید پس از 18 سال تلاش برای موفقیت های رئال به کار خود پایان می داد.

سانچز در سال 2001 ، پس از فتح لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا از فوتبال کناره گرفت. وی توانست مجموع عناوین قهرمانی خود را به عدد 14 برساند و در کنار پدر خود، مانوئل سانچز مارتینز، به تنها پدر و پسری تبدیل شدند که لیگ قهرمانان اروپا را فتح می کردند.

7) هونگ میونگ-بو

"همیشه بگذارید بیشتر بخواهند" یک شعار قدیمی است، اما شعار بهتری که ورد زبان میونگ بو بود عبارت بود از بکش عقب وقتی که چیز بهتری عایدت نمی شود.

بزرگترین موفقیت تیم ملی فوتبال کره جنوبی راهیابی این تیم به نیمه نهایی جام جهانی 2002 بود.

بهتر از این نمی شد به اوج رسید، و بهترین بازیکن تیم ملی کره جنوبی و کاپیتان این تیم نیز به خوبی می دانست که این بهترین فرصت برای کناره گیری از فوتبال است. اما فوتبال او در تیم ملی به همین جا ختم نشد، وی در جام جهانی 2014 نیز در قامت یک مربی به تیم ملی کشورخود بازگشت، اما نتوانست در این تورنمنت موفقیتی کسب کند.

6) پله

در حالی که دوران حرفه ای او در سطح باشگاهی چندسالی با باشگاه سانتوس ادامه یافت، دوران حرفه ای او در عرصه ملی مدت کوتاهی پس از عظیم ترین موفقیت او همراه با تیم ملی برزیل به پایان رسید. آوردن نام پله در این فهرست ممکن است کمی تعجب آور باشد زیرا پله بعد از قهرمانی در فینال جام جهانی 1970 در چهار بازی دوستانه دیگر همراه با تیم ملی کشور خود در میادین ظاهر شد، اما معدود بازیکنان دیگری پیدا می شوند که گلزنی در فینال جام جهانی از آخرین حضورهای آن ها در عرصه فوتبالی بوده باشد.

5) فیلیپ لام

جای تعجب دارد که چرا نیمی از تیم ملی آلمان که به تازگی قهرمانی در جام جهانی را جشن گرفته اند، در بازنشستگی فیلیپ لام او را تنها گذاشتند. امروزه روز برپایی امپراطوری در عرصه فوتبالی کار دشواری است. به رغم جمعی از ستاره ها که تیم ملی آلمان در اختیار دارد، شانس های این تیم در آبنده ای نزدیک برای ادامه ی حکمرانی بر فوتبال کم تر و کم تر می شود.

تیم ملی آلمان بی تردید بدون لام تیم ضعیفی می بود. لام در برزیل قدرتمندترین بازیکن در سه پستی بود که یوآخیم لو برای او در نظر گرفته بود. لام شاید به حضور خود در میادین در قالب باشگاه بایرن مونیخ ادامه دهد، اما آخرین باری که لام را در پیراهن تیم ملی آلمان دیدیم همانی بود که پرچم ژرمن ها را در کنار جام قهرمانی به اهتزاز درآورده بود.

4) فرانس پوشکاش

برخی بازیکنان دوران حرفه ای خود را با انبوهی از مدال ها که شایسته استعدادهای آنهاست به اتمام نمی رسانند، اما پوشکاش قطعاً جزو این بازیکنان نیست. ده قهرمانی در لیگ و سه قهرمانی لیگ های اروپایی، از جمله افتخارات این بازیکن است، و آخرین افتخار او نیز در آخرین سال فعالیت حرفه ای او رقم خورد. در حقیقت، فعالیت حرفه ای پوشکاش در دو سال آخر دوران حرفه ای با افت مواجه شده بود (در دو فصل 26 بار در میادین حاضر شد) اما هنوز هم نقش بسیار مؤثری داشت و با کمک های او بود که رئال مادرید توانست طی 11 سال به ششمین عنوان قهرمانی اروپایی خود دست یابد. با این حال او در فینال بازی نکرد، رئال در این دیدار پارتیزان را شکست داد، اما بهترین بازیکن رئال شایسته این بود که با بزرگترین جایزه عرصه باشگاهی از فوتبال کناره بگیرد.

3) یوهان کرایف

گاهی اوقات، نوابغ تند مزاج دورانی شایسته ندارند. یا مرتکب کاری می شوند یا چیزی می گویند که بخت از آن ها گریزان می شود. آری، کرایف جزو این دسته از افراد نبود، اگرچه تعداد آدم هایی که از دست او رنجیدند به اندازه تعداد مدال های او زیاد بود. وی در دوران حرفه ای خود موفق شد 10 عنوان لیگ، سه عنوان قهرمانی اروپای و سه بار توپ طلای سال را به دست آورد.

اما آخرین عملکرد حرفه ای او به نحو جالبی رقم خورد، پس از آن که آژاکس حاضر نشد قرارداد جدیدی با او منعقد کند کرایف با پیوستن به تیم رقیب آژاکس، یعنی فاینورد، سعی کرد واکنش نشان دهد و به رغم شکست 8-2 در نخستین دیدار دو تیم در ابتدای فصل، این کرایف بود که آخرین لبخند را به لب داشت، زمانی که در تیم جدیدش توانست تیم قدیم را از رسیدن به عنوان قهرمانی بازدارد و فاینورد را به قهرمانی برساند. وی بلافاصله بعد از این قهرمانی از فوتبال کناره گرفت.

2) فرانک ریکارد

در حالی که وی یکی از بازیکنان بزرگ نسل خود به حساب می آمد، دوران حرفه ای ریکارد معمولاً به علت موفقیت عظیم او به عنوان مربی بارسلونا کمتر به چشم می آید.

ریکارد یکی از آن سه هلندی بزرگی بود که به قهرمانان آث میلان تبدیل شدند، در کنار مارکو فان باستن و رود گولیت. وی که در سال 1993 به آژاکس بازگشت در واقع با حمایت های نسل جوانتر بود که توانست به موفقیت های بعدی در عرصه بازیکنی دست یابد، بازیکنانی مانند سیدورف، ادگار داویدز، پاتریک کلایورت و غیره. وی در آخرین دیدار فوتبالی خود در فینال لیگ قهرمانان اروپا برابر میلان ظاهر شد که توانست با تک گل خود آژاکس را به قهرمانی برساند.

1)اریک کانتونا

افسانه هایی که کوبیان، باکلی و هندریکس ساختند برای همیشه خدشه ناپذیرند فقط به این خاطر که این بازیکنان پیش از آن که بتوانند سوابق درخشان خود را خراب کنند، از دنیا رفتند.

اما اریک کانتونا نیازی نداشت تا بمیرد و از این طریق خاطره خود را نزد هواداران اولدترافورد خراب نکند، وی در سن 30 سالگی در تابستان 1997، دوران اسطوره ای خود را به پایان رساند. الکس فرگوسن یک بار گفت: "اریک زاده شده بود تا برای منچستریونایتد بازی کند، برخی بازیکنان محترم و مشهور در نتیجه انتظارات در هم می شکنند. اما اریک اینگونه نیست. او می ایستد، با غرور سینه خود را سپر می کند و سرش را بالا می گیرد و طوری به اطراف می نگرد که انگار دارد می پرسد: من کانتونا هستم، شما چقدر بزرگتر از من هستید؟ آیا به اندازه من بزرگ هستید؟"

او با قهرمانی در لیگ برتر به دوران حرفه ای خود خاتمه داد. به این ترتیب او ششمین عنوان قهرمانی خود را در هفتمین سال حضور در تیم های من یونایتد، مارسی و لیدز جشن می گرفت.