فوتبال: یک نیروی متحدکننده میان دو رقیب

منبع: espnfc.com

مترجم: آرش گنجی

طبق سرمقاله ی روزنامه نیوریورک تایمز که هفته گذشته منتشر شد، هیچ دو کشوری در جهان نیستند که به اندازه هند و پاکستان نیاز داشته باشند که با هم به گفت و گو بنشینند. این خبرگزاری به تصمیم اخیر نراندرا مودی، نخست وزیر هند، اشاره می کند که تمام نشست های سطح بالا با اسلام آباد را لغو کرده است.

با این حال، نشانه هایی هم اخیراً از این دو کشور، از این دو همسایه و به بیانی بهتر از این دو رقیب به چشم می خورند که در نوع خود بسیار حائز اهمیت اند – این نشانه ها را باید در زمین فوتبال جست. در همان هفته ای که مودی از تصمیم کشور خود به قطع رابطه با پاکستان پرده برداشت، تیم ملی رقیب توانست 2-0 هند را شکست دهد. این دومین رویارویی میان دو کشور از سال 2005 بود.

گفتن این که ورزش به طور عام و فوتبال به طور خاص می تواند مردم را به هم نزدیک کند، شاید به یک کلیشه می ماند، اما هیچ راه دیگری برای توصیف قدرت جهان فوتبال نیست که تا آن حد که سیاستمداران فقط در رؤیاهای خود می توانند تصور می کنند، فاصله ها را کم و ملت ها را به هم نزدیک می کند. آن دست دادن هایی که به نشان صلح و دوستی قبل از شروع بازی میان بازیکنان این دو تیم صورت گرفت به مراتب بیشتر از خاطره ی "این به آن در" های رهبران سیاسی کشورهای آسیای جنوبی در اذهان مردم می ماند.

برای چنین دیدارهایی سال های سال مذاکره و برنامه ترتیب داده شده و همه این ها معمولاً در کشور بی طرفی مانند بریتانیا صورت گرفته است، اما دیدار مطلوب میان دو تیم هیچ گاه روی نداد تا این دیداری که سرانجام پس از جار و جنجال های رهبران دو کشور ترتیب داده شد و پاکستان توانست در حیاط خلوت هند، تیم ملی این کشور را شکست دهد.

شیرینی دیدارهای دو مرحله ای در همین است که هر چه در دیدار نخست روی دهد، برنده ی دیدار دوم است که فرصت خواهد داشت تا به جشن و پایکوبی بپردازد. اما پاکستان در مجموع هر دو بازی تیم بهتری نشان داد، گو این که در دیدار نخست با حساب 1-0 مغلوب هند شد، شادی میزبان دوامی نداشت و پاکستان در بازی دوم که 48 ساعت بعد انجام می شد توانست 2-0 به پیروزی دست یابد. بنابراین 180 دقیقه دیدار میان این دو تیم با جشن سبزپوشان در ورزشگاه بنگلور به پایان رسید.

اما این شکست نگرانی های تیم میزبان را بیشتر کرد. تیم ملی هند به رهبری ویم کوئیورمانس هلندی دیدارهای دوستانه خود را تا کنون به نپال، میانمار، افغانستان و حالا هم به پاکستان واگذار کرده است. ببرهای آبی به نظر درمانده تر و بی برنامه تر از هر وقت دیگری می آیند و با غیبت مهاجم طلایی خود، سونیل چتری، قدرت تهاجمی چندانی هم ندارند. این دیدار در ادامه بازی های تدارکاتی برای آمادگی در مسابقات آسیایی است که در ماه سپتامبر در کره جنوبی برگزار خواهد شد. این دیدار در حضور انبوه تماشاچیان برگزار نشد. بنگلور در واقع پایتخت دوم هند به حساب می آید اما مرکز فوتبال این کشور نیست که هواداران دو آتشه را در خود جای داده باشد. زمان این دیدار هم که در وسط هفته انجام می شد موجب شد تا تماشاچیان نتوانند به تمامی به تماشای دیدار تیمشان بپردازند.

اما این پاکستان است که در آن بازی های فوتبال می توانند بیشترین اثر را در جامعه به همراه داشته باشند. اهمیت فوتبال در آسیای جنوبی لازم به ذکر نیست، اما در هند هنوز تمام شور و شوق ها متوجه کریکت است. این عقب ماندگی در فوتبال هند بی ارتباط با عقب ماندگی فوتبال پاکستان نیست. لیگ این کشور هنوز با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کند. مسئله مالی هنوز یک مشکل بزرگ است. امکانات بسیار ضعیف هستند و بی ثباتی داخلی هم وضع را وخیم تر می کند. فصل ها بسیار کوتاهند و این به این معناست که سطوح آمادگی اغلب یکی از دغدغه های جدی بازیکنان، مربیان و هواداران است.

امروز فوتبال پاکستان حتا از فوتبال افغانستان هم عقب افتاده است. این چنین بوده که قهرمانان فوتبال در آسیای جنوبی توانسته اند طی سال های اخیر گام های بلندی بردارند و پاکستان و همچنین هند را دیگر در حد یک رقیب در نظر نگیرند. یکی از علل موفقیت فوتبال افغانستان اما این بوده که توانسته استعدادهای پراکنده خود را یک جا جمع کند. پاکستان در طرف دیگر هنوز سالهاست که در کار بحث و تفحص درباره ی امکان انجام این کار است و استعدادهای پاکستانی متولدشده در خارج از این کشور هم میل و رغبتی به حضور در تیم ملی این کشور ندارند. این دغدغه ای است که انگار نمی خواهد در فوتبال این کشور حل و فصل شود.

در فوتبال هند، مسئله دیگر رواج مربیان هلندی است که توانسته اند گوی سبقت را از همتایان انگلیسی خود بربایند. از طرف دیگر، فوتبالدوستان هند نیز به علت نتایج ضعیف فوتبال کشورشان، نسبت به مربیان انگلیسی ابراز تمایل می کنند.

کوئیورمانس، سرمربی فعلی هند، به عنوان بخشی از پروژه بهسازی سیستم فوتبال این کشور به هند دعوت شد. وی همکار خود، راب بان را نیز به عنوان مدیر فنی همراه خود آورد. تلاش های بان برای معرفی یک سبک فوتبالی هلندی در تیم ملی هند به مزاج فدراسیون فوتبال این کشور خوش آمده، ولو رسانه ها و هواداران چندان دلخوش از عملکرد و نتایج تیم ملی کشورشان نبوده اند. در حقیقت این سبک هم نتوانسته چندان مؤثر واقع شود زیرا شکافی که میان تیم ملی و باشگاه های این کشور وجود دارد پیاده سازی هر طرحی را با دشواری مواجه می کند.

سرمربی تیم ملی پاکستان اما در وضعیت بهتری قرار دارد. محمد شملان یک احساس خوب به تیم ملی این کشور بخشیده است. این مرد بحرینی بسیار ابراز علاقه کرده است تا دیدارهای بیشتری برابر کره شمالی و چین برگزار نماید تا استعدادهای فوتبال کشور خود را شناسایی کند. هر نتیجه ای که شاگردان شملان برابر تیم های شرق آسیا می گیرند، در پاکستان مورد تمجید قرار می گیرد. پیروزی های فوتبال پاکستان شاید تغییری در اوضاع و احوال این تیم ایجاد نکند اما دست کم می تواند گرمای لازم را به فوتبال این کشور بازگرداند.

شروع بازی های آسیایی می تواند اندکی خوش بینی در خصوص ترکیب بیشتر فوتبال این کشور در فوتبال آسیایی ایجاد کند. موقعیت تیم ملی پاکستان همیشه به نحوی بینابین بوده به طوری که هیچگاه آن قدر بد نبوده که پیشاپیش شانسی برای صعود به جام جهانی نداشته باشد و هیچ گاه آن قدر هم خوب نبوده که در جام آسیا بدرخشد.

عملکرد خوب تیم ملی پاکستان همچنین می تواند موقعیت های بسیار ممتازی برای بازیکنان خوش آتیه این تیم ایجاد کند تا به ایفای نقش در لیگ برتر هند بپردازند، اگرچه برای این کار باید از دولت خود اجازه بگیرند – اما این غیر ممکن نیست و فوتبال می تواند یک بار دیگر قدرت متحدکننده خود را به رخ سیاستمداران بکشد.