نقش فرگوسن در ناکامی‌های اخیر باشگاه منچستر چیست؟

منبع:  www.telegraph.co.uk

مترجم: آرش گنجی

تحقیر شیاطین سرخ در دیدار برابر میلتون کینز در چارچوب مسابقات جام اتحادیه و حذف این تیم از جام، بر شکست سیاست بازاری این باشگاه در فصل نقل و انتقالات پرتو می افکند، شکستی که ریشه های آن به سال 2009 بازمی گردد – پنج سال سرمایه­گذاری نادرست.

وقتی همه چیز به خوبی و خوشی پیش می رود کسی متوجه عمق فاجعه نیست. باشگاه منچستریونایتد طی پنج سال گذشته بدون آن که قیمت واقعی سرمایه­گذاری های خود را فاش سازد به کار خود ادامه می داد و آخرین آن ها هم رکورد شکنی در لیگ برتر و خرج 59.7 میلیون پوند در ازای آنخل دی ماریا بود.

اگر جامی که از دست شیاطین سرخ خارج شد و به فتح یک تیم دست دومی درآمد، در حکم دماسنجی باشد برای اندازه ­گیری تب و تاب حاکم بر باشگاه منچستریونایتد، آن گاه ثابت می شود که مبلغی که در ازای جذب وینگر باشگاه رئال مادرید هزینه شد، مبلغی بسیار گزاف بوده و بسیار هم دیر انجام شده.

بسیاری بار عمده ی انتقادات بابت شکست 4-0 یونایتدی ها را به ورزشگاه میلتون کینز حواله خواهند کردند. با وجود این، لوئیس فان خال، دیوید مویس و اد وودوارد، سرمربیان بعدی منچستریونایتد، به همراه بسیاری از بازیکنان – خاصه بازیکنان باتجربه تر – که نتوانستند از دستمزدهای بالا و شهرت فراگیر خود در برابر یک تیم دست دومی دفاع کنند، همگی در این ناکامی ها ناگزیر از متهمان اصلی به حساب می آیند.

اما در واقع افول باشگاه منچستریونایتد به تابستان 2009 بازمی گردد و آن تغییر جهتی که در تابستان های پس از فروش 80 میلیون پوندی کریس رونالدو به رئال، تحت هدایت سرمربی وقت این تیم، سر الکس فرگوسن، و با مسئولیت او صورت گرفت.

در همان تابستان بود که دروازه خروجی اولدترافورد به کارلوس توز نشان داده شد، تا این بازیکن پس از دو سال حضور قرضی در من یونایتد به ترک باشگاه مبادرت ورزد. مدت زیادی هم نگذشت تا ثابت شود که از دست دادن این بازیکن اهمیتی کمتر از اهمیت کریس رونالدو نداشته است.

باری انتقال توز به من سیتی سرآغاز شکوفایی این باشگاه بود. این انتقال همزمان شد با ظهور یک سیاست بازاری عجیب در اولترافورد در خصوص نقل و انتقالات. در همان دوران بود که فرگوسن شروع کرد به تحقیر سیاست بازاری سایر رقبای انگلیسی خود و او به همراه دستیارش، دیوید گیل، ندا سرداد که در بازار "فقط به دنبال پول" خواهد بود.

سه شنبه شب در میلتون کینز به ما ثابت شد که آن چه شاهد آنیم باقی مانده ی سیاست سودمحورانه ای است که از پنج سال پیش در این باشگاه پایه ریزی شد و به تدریج به مربیان بعدی از جمله فان خال نیز رسید. سیاست مزبور از شیاطین سرخ، صرف نظر از این که نام مربی اش چه اندازه بزرگ باشد، تیمی ساخت که حالا در برابر یک تیم دست دومی و ناشناس نیز تاب مقاومت ندارد.

یک سال پس از عزیمت رونالدو و توز – و با جذب بازیکنانی مانند مایکل اوون، آنتونیو والنسیا و گابریل اوبرتان در همان تابستان – فرگوسن در کنفرانس خبری در کنار کریس اسمالینگ، خاویر هرناندز و ببه نشسته بود و  سرمایه­گذاری های سایر باشگاه های انگلیسی را به کامیکازه های ژاپنی [باد الهی: عملیات انتحاری نیروی هوایی ژاپن بر ناوگان های آمریکایی. م] تشبیه می کرد.  

سیتی در آن سال 110 میلیون پوند در ازای بازیکنانی مانند یایا توره، داوید سیلوا، جیمز میلنر، ماریو بالوتلی و جروم بواتنگ هزینه کرده بود و این رقم را باید گذاشت در کنار هزینه 24 میلیون پوندی منچستریونایتد و سرمستی آنها از این که در مخارج خود موفق عمل کرده اند، چهار سال طول نکشید تا کار به جایی بکشد که فقط یک احمق بتواند با صدای بلند بگوید که سرمایه گذاری یونایتدی ها هوشیارانه تر از من سیتی بوده.

توره و سیلوا به جای ورزشگاه اتحاد، در اولدترافورد به فوتبال خود پایان دادند، اما جاه طلبی و نگاه بلند مدت سران من سیتی خرخره ی یونایتد را چسبید، همان منچستریونایتدی که این بار باید بدهی های خانواده گلیزر را صاف می کرد.  

این روند تا 12 ماه بعد هم ادامه یافت، من سیتی سرخیو آگوئرو و سمیر نصری را جذب کرد در حالی که ستاره های تازه وارد من یونایتد اشلی یانگ بود و فیل جونز.

زمانی که یونایتد و خانواده فرگوسن در نهایت توانستند در بازار نقل و انقالات تابستان سال 2012 بر من سیتی چیره شوند و روبن فان پرسی را راهی اولدترافورد کنند نتیجه عبارت بود از رتبه بیستمی منچستریونایتد در لیگ.

فصل های متوالی نقل و انتقالات برای منچستریونایتد، همگی در تعقیب ارزش و پول بیشتر سپری شد، به نحوی که شکست آن ها برابر میلتو کینز به خوبی نشان داد که این سیاست خانواده ی سرمایه داران آمریکاییی چه اندازه در این باشگاه بزرگ جواب داده است.

کیت گیلسپی، وینگر سابق یونایتدی ها، ارزیابی صحیحی از مخمصه ای که تیم سابقش در آن گرفتار شده به عمل آورد. وی پس از شکست حقارت بار شیاطین سرخ برابر میلتون کینز در توییتر نوشت:

"بازیکنان تیم من یونایتد باید باید قابلیت ایفای نقش در لیگ برتر را داشته باشند. اگر آن ها از عهده ی چنین کاری برنمی آیند، نباید در لیگ برتر حضور داشته باشند، هیچ بهانه ای هم قبول نیست."

اما در این بازی تمام تلاش فان خال صرف آن شد تا از بازیکنان جوان در جهت پر کردن خلاء هایی استفاده شود که در نتیجه ی سیاست مزبور در باشگاه ایجاد شده بود، هرچند که این برنامه هم کارگر نیافتاد.

باشگاه من سیتی، به عکس، در هر پست خود دست کم دارای دو بازیکن است که یک قهرمانی را تجربه کرده اند و این نیز به سبب پیگیری همان سیاستی است که مورد تحقیر فرگوسن و شرکایش بود.

یونایتدی ها اما در تیم خود -پیش از جذب دی ماریا- فقط دارای سه بازیکن هستند از جمله فان پرسی، وین رونی و دیوید دو گی که اگر در منچسترسیتی بودند می توانستد به ترکیب اصلی راه پیدا کنند.

به همین خاطر است که وودوارد، فان خال و مویس نیز مجموعاً در 12 ماه گذشته 196 میلیون پوند هزینه کردند - به علاوه این مورد آخری یعنی دی ماریا- تا بتوانند تبعات ویران گر آن سیاست سودمحور را جبران کنند.

از فلاینی و ماتا گرفته تا خرید های این فصل تابستانی یعنی لوک شاو، آندره هررا، مارکوس روخود و دی ماریا، همگی باقیمت های عجیب و غریب راهی اولدترافورد شدند. علت این امر را باید در این مسئله جست و جو کرد که منچستریونایتد دیگر دارای تیمی نیست که یارای مقابله با باشگاه هایی نظیر من سیتی یا چلسی را داشته باشد.