تمام هفت پوشان ناکام منچستریونایتد

منبع: dailymail.co.uk

مترجم: آرش گنجی

پیراهن شماره 7 منچستریونایتد نصیب آنخل دی ماریا شد.

اما تمام افرادی که در این باشگاه پیراهن شماره 7 را به تن می کردند به اسطوره تبدیل نشدند – بازیکنانی مانند مایکل اوون، کیت گیلسپی و رالف میلنه که هر یک برای مدتی صاحب این شماره بودند نتوانستند حق مطلب را در خصوص این شماره ادا کنند.

• دوران حرفه ای استیو کوپل در یونایتد به مصدومیت گذشت

• اشلی گریمس هیچگاه بازیکن معتمد دیو سکستون یا ران آتکینسون نبود

• نام رالف میلنه همواره در میان بدترین بازیکنان منچستریونایتد یاد می شود

• کیت گیلسپی نتوانست به طور ثابت در ترکیب اصلی منچستریونایتد جایی داشته باشد

• مایکل اوون عمده ی دوران حرفه ای خود در منچستر را در نیمکت ذخیره ها گذراند

• آنتونی والنسیا ترجیح داد تا پیراهن شماره هفت خود را ببخشد و پیراهن شماره 25 را به تن کند

آنخل دی ماریا آخرین بازیکن منچستریونایتد خواهد بود که پیراهن شماره هفت اسطوره ای باشگاه منچستریونایتد را به تن خواهد کرد. وی پس از جدایی از باشگاه رئال مادرید به جمع شیاطین سرخ پیوست و با پیراهن شماره هفت خود برای نخستین بار در دیدار منچستریونایتد برابر برنلی راهی میدان شد.

بازیکنانی را که طی سال های اخیر این شماره را به تن داشتند و هر یک به اسطوره ای در باشگاه منچستریونایتد تبدیل شدند به خوبی می شناشیم، بازیکنانی از قبیل جورج بست، برایان رابسون، اریک کانتونا، دیوید بکهام و کریستیانو رونالدو.

اما درباره بازیکنانی که شماره هفت پشت پیراهن آن ها حک شده بود اما چندان در خاطره ها نماندند چطور؟ همان هایی که این پیراهن را از اسطوره ها قرض کردند اما نتوانستند به انتظارات جامه ی عمل بپوشانند؟ در این مقاله سعی شده نگاهی گذرا به این قبیل بازیکنان انداخته شود.

استیو کوپل (1983-1975)

به طور حتم غیر منصفانه است اگر که بگوییم کوپل از جمله بازیکنانی بود که نتوانست در پیراهن شماره هفت منچستریونایتد به درخششی دست یابد، اما این را هم می توان گفت که او در این پیراهن نتوانست حق مطلب را به جا آورد.

وی که عضوی از تیم رؤیایی تامی داچرتی در اواخر دهه ی هفتاد بود، در فینال جام حذفی انگلستان در سال 1976 از درد قلبی به شدت در عذاب بود و یونایتدی ها در آن دیدار برابر تیم دست دومی ساوتهمپتون در ومبلی شکست خورد.

کوپل 12 ماه بعد که با وضعیت بهتری در میادین حضور می یافت به رؤیای قهرمانی سه گانه لیورپول پایان داد و منچستر توانست در دیدار برابر این تیم با حساب 2-1 به پیروزی دست یابد. کوپل در مجموع 322 بار در بازی های لیگ حاضر شد و 53 بار گلزنی کرد.

کوپل که از درد زانو رنج می کشید در اکتبر سال 1983 در سن 28 سالگی از فوتبال کناره گیری کرد و از آن به بعد دوران مربی گری طولانی مدت خود را شروع نمود.

اشلی گریمس (1983-1977)

وی که زاده ی دوبلین بود در طول شش سال فعالیت خود در باشگاه منچستریونایتد در 107 دیدار برای یونایتدی ها نقش آفرینی کرد و باز هم نتوانست از ابتدا در ترکیب ثابت این تیم جایی برای خود دست و پا کند.

او بازیکن مورد علاقه دیو سکستون نبود و حتا با ورود مربی بعدی به این باشگاه یعنی ران آتکینسون هم نتوانست علاقه مربی جدید را برانگیزد.

وی هیچ گاه نتوانست بازیکن پرثمربی برای اولدترافورد باشد. اما تنها موفقیت چشم گیر او دریافت مدال پس از قهرمانی منچستریونایتد در فینال جام حذفی انگلستان در سال 1983 بود. گریمس در آن بازی هم به عنوان یار تعویضی به جای برایتون وارد زمین شد.

این بازیکن ایرلندی در همان سال راهی کاونتری شد و مدتی بعد هم به خدمت اوساسونا درآمد. وی 18 جام برای جمهوری ایرلند به ارمغان آورد.

رالف میلنه (1991-1988)

اهمیت شماره های پیراهن از لیگ برتر سال 1992 بود که مطرح شد، اما میلنه در سه سال فعالیت خود در اولدترافورد، به عبارتی در شش سال نخست حضور الکس فرگوسن در منچستریونایتد، پیراهن شماره هفت را به تن می کرد.

یک فصل پیش از آن که هافبک جدید باشگاه، میلنه، از راه برسد، منچستریونایتد فصل خود را با رتبه دومی در جدول لیگ برتر به پایان رسانده بود و فرگوسن بر این باور بود که می تواند در فصل جدید با بازیکنان جدید عنوان قهرمانی را به اولدترافورد بازگرداند.

اما همه چیز بر وفق مراد پیش نرفت و میلنه در 30 حضور خود برای باشگاه جدیدش فقط سه بار موفق به گلزنی شد. او مسلماً بازیکن مورد علاقه هواداران نبود و بارها بار از او به عنوان بدترین بازیکن دوران منچستریونایتد یاد می شد.

فرگوسن اما سال ها بعد بود که پذیرفت میلنه بدترین بازیکن او بوده و می گفت: "من فقط 170،000 پوند پرداخت کردم، اما هنوز هم بابت آن قضیه مقصر هستم."

با توجه به تمام این ها، نام میلنه همچنان در فهرست بازیکنان باشگاه قرار داشت تا آن که سرانجام در تابستان 1991 از باشگاه جدا شد.

کیت گیلسپی (1995-1993)

در سال 1992 در کنار جوانان آینده داری مانند رایان گیگز، دیوید بکهام، پائول اسکولز، گری نویل و دیگران، یک بازیکن هم از ایرلند شمالی بود به نام گیلسپی. او به واقع سرعت بالایی داشت و بسیاری امیدها به پاهای او بسته شده بود.

اما او در آن سال های سرشار از موفقیت باشگاه، هرگز نتوانست بر آندری کانچرسکی پیشی جوید و فقط در معدود بازی ها بود که از اول در ترکیب ثابت تیم جای می گرفت.

در نهایت گیلسپی به نیوکاسل رفت، و منچستر در عوض اندی کول را به اولدترافورد آورد.

گلیسپی سپس به بلکبرن و شفیلد یونایتد پیوست  و در پایان کار موفق شد تا عنواین متعددی برای کشور خود به ارمغان آورد.

مایکل اوون (2012-2009)

برای مایکل اوونی که یک دوره مصدومیت تلخ را به خوبی پشت سر گذاشته بود، جای بسی شگفتی داشت که از سوی سر الکس فرگوسن به جمع شیاطین سرخ دعوت شد.

پیراهن شماره 7 به این بازیکن اعطا شد. اوون سه سال را در یونایتد سپری کرد، 52 بار برای این باشگاه در میادین حاضر شد و 17 بار هم گلزنی کرد.

وی هرگز موفق نشد به نحو پایداری جای وین رونی و دیمیتار برباتف را در خط حمله ی منچستریونایتد بگیرد. اوون پس از گذران دوران مصدومیت خود دیگر رنگ پیشرفت را در فوتبال ندید.

آخرین درخشش او در من یونایتد مربوط می شود به هت تریک در دیدار برابر ولفسبورگ در بازی خارج از خانه در چارچوب مسابقات لیگ قهرمانان و گلزنی دقیقه آخر او در دیدار برابر منچسترسیتی.

آنتونی والنسیا (2009 تا امروز)

پس از رفتن اوون از منچستریونایتد، پیراهن شماره هفت به والنسیا رسید. وی چهارمین فصل خود را با منچستریونایتد شروع می کرد.

این تغییر شماره برای این ملی پوش کامرونی همراه شد با بدترین حضور وی در باشگاه منچستر یونایتد. والنسیا در چهل دیدار خود برای یونایتدی ها فقط یک بار موفق به گلزنی شد.

وی در سال بعد به شماره پیراهن 25 خود بازگشت تا شاید این تغییر شماره موجب شود که وی به جایگاه سابق خود در تیم دست یابد.