بازگشت لیورپول به رویکرد تهاجم "رعدآسا"

منبع: bleacherreport.com

مترجم: آرش گنجی

رویکردی که باشگاه لیورپول طی آن در فصل قبل توانست به موفقیت های چشمگیر دست یابد، موجب شد تا یکی از زیباترین فوتبال های چند ساله اخیر را در لیگ برتر شاهد باشیم. تماشای دیدارهای لیورپول برای بسیاری از فوتبال دوستان چشم نواز بود و این عمدتاً به این خاطر بود که به نظر می آمد تیمی نوین با رویکردی نوین برای کسب عنوان قهرمانی قد علم کرده است.

سرخ ها در فصل قبل بدون هیچ پروایی دست به حمله می زدند و همین بی ملاحظگی آن ها بود که به فوتبال لیورپول رنگ و بوی دیگری می بخشید. برای آن ها فرقی نمی کرد رقیبشان چه تیمی است، همان طور که برابر منچسترسیتی صف آرایی می کردند برابر نورویچ به میدان می رفتند، بازی داخل خانه و خارج از خانه چندان توفیر و تفاوتی برای آن ها نداشت.

و همین حرکت برندن راجرز بود که حتا برای خنثا ترین هواداران فوتبال هم یک بازی به شدت سرگرم کننده را رقم می زد. تمام این ها از یک برنامه روشن و شفاف در ارودی تیم لیورپول آب می خورد، برنامه ای که برای حملات رعدآسا به تیم رقیب طراحی شده بود تا در همان ابتدای کار تکلیف 90 دقیقه را یک سره کند و در بسیاری مواقع هم این تدبیر کارگر افتاد.

سرخ ها در 20 دقیقه اول بازی خود برابر آرسنال 4-0 پیش افتادند، در 25 دقیقه دیدارهای خود برابر تاتنها و همچنین منچسترسیتی 2 گل پیش افتادند، و در دقیقه یازدهم دیدار برابر نورویچ 2-0 جلو افتاده بودند – استراتژی مزبور و قابلیت سرگرم کنندگی بازی آن ها به شدت کار شده بود.

البته این شیوه کار بی اشکال هم نبوده و موجب شد تا لیورپول به دلیل غفلت از کار دفاعی، به رغم گل های زودهنگامی که به ثمر رساند، گل های زودهنگامی نیز در دیدار برابر کاردیف، سوانسی و فولهام دریافت کند و اساساً این متد باشگاه در اواخر فصل گذشته و به خصوص در بازی یکی مانده به آخر آنها برابر کریستال پالاس به ضد خود تبدیل شد تا لیورپول از کسب عنوان قهرمانی بازبماند.

تمام این رویدادها برندن راجرز را واداشت تا برای فصل جدید یک رویکرد محتاطانه تری برگزیند، و این رویکرد احتیاطی را باید در ارتباط تنگاتنگ با از دست دادن لوئیس سوارس دید.

با مشاهده دو بازی نخست لیورپول در فصل جاری هنوز نمی توان به ضرس قاطع درباره تغییر رویکرد سرخ ها اظهار نظر کرد. راجرز خود پذیرفته که در بازی نخست برابر ساوتهمپتون اندکی لغزش داشته اما در بازی دوم برابر من سیتی و شکست 3-1 در این دیدار که در اثر اشتباهات دفاعی فاحش روی داد معلوم شد که لیورپول هنوز به رویکرد تدافعی خو نگرفته است.

با وجود این، آن ها در بازی سوم خود برابر تاتنهام به نظر می آمد که به رویکرد سابق خود بازگشته اند. مردان راجرز از همان لحظه سوت اول بازی حملات برق آسای خود را شروع کردند و با بی رحمی به دروازه حریف تاختند.

لیورپول در فصل جدید سوارس را از دست داده و بالوتلی را جایگزین نموده است. با توجه به این که این ملی پوش ایتالیایی نتوانست حتا به گرد پای سوارس هم برسد، اما موجب شد تا به رحیم استرلینگ فضا و میدان بیشتر و بهتری برای شکوفایی توانایی های تهاجمی خود ببخشد.

اما اشتباه است اگر این وضعیت جدید در لیورپول را به همان کله شقی فوتبالی سابق نسبت دهیم، بلکه می توان در سیستم تهاجمی جدید لیورپول گونه ای استفاده ی آگاهانه و حساس از استعداد های موجود را دریافت.

برخورداری از بازیکنان فعال و سرعتی مانند استرلینگ و دانیل استوریج، وقتی که به آن ها میدان ندهید به چه دردی می خورد؟

راجرز متوجه شده است که این بهترین نحوه ی استفاده از منابع دردسترس خود می باشد، و به این ترتیب آن ها را روز یکشنبه طوری روانه میدان کرد که به بهترین شکل ممکن توانستند به لیورپول خدمت رسانی کنند و یک فوتبال به شدت دیدنی و سرگرم کننده را به نمایش گذاشتند.

تاتنهام که کمابیش شوکه شده بود، پیش از آن که بتواند به بازی برگردد از سرعت بازیکنان لیورپول به دستپاچه گی افتاده بود.

در واقع راجرز با اندیشه ی تحکیم خط دفاعی خود به استراتژی قدیم برگشت زد. وی ضمن مصاحبه ای با اسکای اسپورت گفت:

"کیفیت ما عالی بود. سه گل به ثمر رساندیم و شاید می توانستیم گل های بیشتری نیز به ثمر برسانیم. در ناحیه ی دفاعی قاطعانه عمل کردیم، آن چنان مستحکم عمل کردیم که حریف کم تر شانسی برای نفوذ می یافت و بازی را به خوبی بستیم. در مجموع سه امتیاز بسیار خوب به دست آوردیم..."

"چهار نفر دفاع و دروازه بانمان فوق العاده بودند، و حمایتی که از ناحیه آن ها دریافت می کردیم موجب شد تا ستاره های خود را آزادانه در میدان حریف به جولان دادن رها کنیم."

راجرز به منظور پرهیز از مشکلاتی که از رویکرد سابق خود در فصل گذشته ناشی می شد، خط دفاعی خود را با خرید لاورن و آلبرتو مورنو به شدت تقویت کرد. اما تمام این ها با حضور یک هافبک نابغه به نام استیون جرارد قابل تحقق بود.

استیون جرارد بیشتر در عمق ایفای نقش می کند، اما او یک بازی خراب کن نیست و پاهای 34 ساله او هم توان کافی برای مواجهه با جوانان تازه نفس لیگ برتر و از آن مهم تر لیگ قهرمانان را ندارد.

روی هم رفته، تماشای لیورپول در حالی که به سبک فوتبالی قدیم خود پهلو می زند دلنشین و جذاب است، همان رویکرد حملات رعدآسا که در فصل قبل به آن ها کمک کرد تا موقعیت خوبی در جدول لیگ برتر برای خود دست و پا کنند.

هم هواداران و هم فوتبال دوستان باید امیدوار باشند تا لیورپول به همین روند خود ادامه دهد.