آینده‌ی پرسپولیس در دستان دایی!

سپهر خرمی | سرانجام پرسپولیس پس از 22 بازی در ورزشگاه آزادی تهران طعم تلخ شکست را چشید. آخرین شکست پرسپولیس در اسفند ماه سال 1391 مقابل راه آهن به وقوع پیوست . جایی که شاگردان یحیی گل محمدی به راه آهن علی دایی در آزادی باختند .

شاید از تیتر یادداشت اینطور به نظر بیاید که علی دایی به عنوان عامل موفقیت های پرسپولیس در روزهای آتی می تواند پرسپولیس را از بحران کنونی خارج کند . اما اصل ماجرا این نیست. اگر بی غرض بخواهیم نظر بدهیم، پرسپولیس از لحاظ مهره فقط از سپاهان و استقلال تهران پایین تر است ولی در رتبه ی لیگ می بینیم سرخپوشان پایتخت رتبه ی نهم لیگ را بغل کرده اند. بازی های این فصل پرسپولیس نیاز به آنالیز خاصی ندارد چون در هر دیدار، پرسپولیس برنامه ی خاصی برای حمله و حتی دفاع کردن ندارد. کافی است فقط یک بار به تمرینات پرسپولیس بیایید تا نقش مربیان و دستیاران علی دایی را در تمرینات مشاهده کنید. محمد دایی ( برادر سرمربی تیم)، با قراردادی سنگین به علت عدم دانش فنی عملا یک مهره ی بی امتیاز برای کمک کردن به علی دایی است.  علی دایی همیشه چوب ِ نداشتن یک دستیار با دانش را می خورد چون در خود، کمک گرفتن از شخص دوم را یک پله به سمت پایین می داند.

در بازی امشب اما همگان تصور می کردند آخرین فرصت دایی است تا به طور کامل تیمش را از بحران خارج کند. پرسپولیس بازی را خوب شروع کرد و با پرس سنگین از درون زمین تراکتور، هافبک های حریف را از کار انداخت و به همین دلیل ادینهو مهاجم گلزن تراکتور تا دقیقه 60 تقریبا یکی دو بار صاحب توپ شد ولی ضعف دفاعی پرسپولیس که اتفاقا به سرمربی تیم هم برمیگردد از دقیقه 60 به بعد مشخص شد. تراکتوری که 80 درصد گل های خودش را در نیمه ی دوم به ثمر رسانده بود، در این دیدار نیز به خوبی از عادت این فصل خود بهره برد و با کسب سه امتیاز شیرین به یک قدمی استقلال در صدر جدول رسید.

رسول خطیبی که ادینهو را خارج شده از جریان بازی دید، هافبک های تیمش را یک خط به عقب آورد تا بازیکنان پرسپولیس و هافبک های پرسپولیس با عطش بیشتری به سمت دروازه ی تراکتور حمله کنند و با همین ترفند، فضا برای ادینهو باز شد تا این مهاجم با استفاده ضعف مدافعین پرسپولیس، عمق دفاع این تیم را هدف قرار دهد و عامل اصلی پیروزی تیمش شود.

نریمان جهان با ورود به زمین بازی، جان تازه ای به خط هافبک های تراکتور سازی داد و نبض حملات تراکتور را در دست گرفت ولی علی دایی با خارج کردن محمد نوری از بازی، عملا این فرصت را به مهاجمان و هافبک های تراکتور داد تا به راحتی در این دو خط بازیسازی دلخواه خود را پیاده کنند.

پیروزی های مقطعی پرسپولیس 93-94 یکی از آفت های این فصل پرسپولیس خواهد بود. در این دیدار شاید پرسپولیس بهتر از دیدارهای گذشته اش ظاهر شد ولی بیلان بازی های پرسپولیس، نقطه ی تاریک فنی تیم دایی است.

علی دایی یک بار برای همیشه باید برای خود سوالی مطرح کند که روند موفقیت یک مربی فوتبال چگونه است. آیا علی دایی در عرض چند روز یک بیزینس من بزرگ شد؟ یا در کنار استفاده از تجارب بیزینس‌من‌های باتجربه و زبده به اینجا رسید؟