هاشمیان و مهدوی کیا تفکر ایرانی را قلقلک می دهند

سپهر خرمی | وحید هاشمیان که کلاس های پری لایسنس مربی گری حرفه ای را گذراند و برای طی کردن دوره ی کارآموزی به عنوان اولین کارآموز تاریخ باشگاه بایرن مونیخ می تواند از تمرینات پپ گواردیولا نت برداری کند، می توانست پس از خداحافظی از فوتبال، در لیگ داخلی ایران از همان سال نخست به مربی گری بپردازد و اتفاقا قرارداد بالایی هم امضا کند ولی در اکتبر 2012 به آلمان رفت و مربی گری خود را با تیم هالشتنبک رلینگن که در بوندسلیگای 5 آلمان در منطقه هامبورگ حضور دارد شروع کرد. وی پس از چهارده ماه هدایت تیم نیندورفر از همان منطقه را بدست گرفت.

چندی پیش هم مهدوی کیا اعلام کرد که بعد از بازی های آسیایی به آلمان خواهد رفت تا در کلاس های مربیگری شرکت کند.
در ایران اما مربیان پس از پایان فوتبال خود و گذراندن تنها کلاس مربیگری که مجوز نشستن بر روی نیمکت تیم ها را مجاز می کند، وارد تیم های لیگ برتری می شوند و همگی خواستار حضور در بالاترین سطح فوتبال ایران هستند. البته هاشمیان ثابت کرده است که حتی در دوارن حضورش در تیم ملی هم به هر قیمتی حاضر به بازی کردن نبود و پس از اتفاقات جام ملت های 2000 لبنان، دوری شش ساله ای با تیم ملی داشت.
مهدوی کیا و هاشمیان نماد یک تفکر حرفه ای شکل گرفته در کشوری هستند که پیشرفت بر اساس شایستگی ها صورت میگیرد و نه رابطه و زد و بند. کلینزمن بهترین مثالی است که می توان در رابطه با پیشرفت یک مربی بیان کرد. کلینزمن پس از پایان کلاس های مربی گری خود به امریکا رفت و چندین سال دستیار سرمربی تیم ملی آمریکا شد و پس از کسب تجربه، سرمربی تیم ملی آلمان شد و یکی از بهترین تئوریسین های فوتبال آلمان و البته هم دوره ای خود در کلاس مربی گری یعنی یوآخیم لو را به عنوان دستیار خود معرفی کرد تا علاوه بر انتخاب صحیح، تیم خوبی را برای کادر فنی خود برگزیند. آلمان که نزدیک به یک دهه از حضور بازیکنان پا به سن گذاشته در تیم ملی خود احساس نگرانی می کرد سرانجام توانست با برنامه ریزی دقیق نسل تازه ای از بازیکنان جوان را به تیم ملی آلمان معرفی کند. همین سیستم نیز برای مربیان این کشور ادامه پیدا کرد و آلمان در حال حاضر بیشترین تعداد مربی حرفه ای را در لیگ های خود دارد. هاشمیان و مهدی مهدوی کیا نیز با رشد کردن در چنین فضایی ، تفکر حرفه ای  ورزشی خود را تقویت کردند. هاشمیان و مهدوی کیا در میان هم دوره ای های خود یک استثنا هستند که می توانستند راه صد ساله را یک شب ِ طی کنند ولی پیشرفت پله پله ای و اصولی را به پیشرفت مقطعی که سرانجامش عرش به فرش است را ترجیح دادند.