یادداشت روز | آقای کی‌روش٬ «ایران» یونان نیست!

فقیری سه عدد پرتقال خرید٬ اولی رو پوست کَند خراب بود. دومی را پوست کَند آن هم خراب بود؛ از جایش بلند شد٬ لامپ رو خاموش کرد و سومی را خورد. گاهی وقت‌ها باید خودمان رو به ندیدن و نفهمیدن بزنیم تا بتوانیم زندگی کنیم....

این شاید تفسیری کوتاه و البته صریح از وضعیت تیم ملی فوتبال ایران باشد. تیمی که هرچه‌قدر هم بخواهیم از آن انتقاد نکنیم و عیوبش را نبینیم٬ نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود.شاهزادگان پارسی جام شانزدهم را به نحوی آغاز کردند که حداقل از نظر سبک بازی هیچ پیشرفتی نسبت به جام جهانی برزیل نداشتند. انگار برای کارلوس کی‌روش سیستمی جز ۱-۳-۲-۴ تعریف نشده است. سرمربی پرتغالی کاری ندارد که ایران در جام جهانی بازی می‌کند یا جام ملت های آسیا. فرقی نمی‌کند که تیم ملی مقابل آرژانتین و نیجریه ایستاده یا بحرین و قطر. کی‌روش از ۱۱ مردش در زمین دفاع می‌خواهد و ضدحمله. او مالکیت توپ را در اختیار رقبا می‌گذارد و مترصد اشتباه در خط دفاعی‌ آنها و تیزهوشی مهاجمانی همچون سردار آزمون و رضا قوچان‌نژاد است. اما کارلوس قصه ما فراموش کرده که سیستم‌ دفاعی‌اش در جام جهانی هم صدای خیلی‌ها را در آورده بود. به خصوص مقابل تیم بوسنی که به نظر می رسید حریفی آسان‌تر از رقبای قبلی باشد. کی‌روش و تیمش در برزیل به وضوح تاکتیکی برای حمله نداشتند و اگر رقیب به هر دلیل نمی‌خواست حمله کند تا فضا و فرصت برای ضدحمله مهیا شود آچمز می‌شدند. جالب اینجاست که سرمربی شهیر پرتغالی برای استرالیا و جام ملت‌ها هم همان تاکتیک جام جهانی را برگزیده. دفاع و دفاع و دفاع و استفاده از فضای خالی پشت مدافعین تیم حریف. برای ایران این سال‌ها فرقی ندارد که سفید و آبی‌های آرژانتین آن طرف زمین ایستاده یا عنابی‌های قطری. آنها مالکیت توپ را به رقیب می‌دهند و سعی می‌کنند با اشتباه نکردن در خط دفاعی٬ دنبال اشتباه مدافعان حریف باشند.

طرفداران کی‌روش و استراتژی‌اش هم به دو دسته تقسیم شده‌اند. آنهایی که مدعی هستند تیم ملی اصلا هم دفاعی بازی نمی‌کند! و آنهایی که با قبول این واقعیت تیم‌هایی همچون یونان ۲۰۰۴ را مثال می‌زنند که چیزی حدود ۱۰ سال قبل با دفاع صرف و استفاده از ضد حمله و ضربات شروع مجدد (تاکتیک فعلی تیم ملی ایران) به قهرمانی مسابقات جام ملت‌های اروپا رسید. از اتفاق مردان آتن در بازی فینال توانستند یک بر صفر تیم ملی کشور آقای کی‌روش را شکست دهند و در خاک پرتغالی‌ها قهرمان مسابقات بشوند. اما نکته‌ای که این دوستان فراموش کرده‌اند فاصله فوتبال یونان و تیم‌های مدعی قهرمانی در اروپا و فاصله ایران و سایر تیم‌ها در آسیاست. فوتبال ایران با افول لیگش در سال‌های گذشته شاید آلمانِ آسیا نباشد اما دیگر می‌توان آنرا ایتالیا و یا انگلیسِ آسیا دانست. قدرت‌هایی که در این سال ها رو به افول گذاشته‌اند اما همچنان در قاره‌شان به مثابه یک مدعی در زمین ظاهر می‌شوند. یورو ۲۰۱۲ و صعود لاجوردی‌های ایتالیایی به فینال مسابقات را که یادتان هست؟ به تعبیری بهتر٬ یونانِ اتوری هاگل چاره ای جز دفاع و ضد حمله نداشت. آنها به وضوح جز ۱۰ مدعی اول قهرمانی یورو ۲۰۰۴ هم نبودند و باید دست پیش را می‌گرفتند که پس نیفتند. اما ایران اگرچه شاید در حد استرالیا و ژاپن شانس قهرمانی نداشته باشد اما حتی اگر رنکینگ ماهانه فیفا – که ملی پوشان کشورمان رتبه اولش در قاره آسیا را اشغال کرده‌اند – در نظر نگیریم٬ باز جز سه٬ چهار مدعی اول جام هستند و استفاده صرف شان از تاکتیک ضد حمله آن‌هم جلوی دو تیم نه چندان قدرتمند بحرین و قطر که خیلی هم زود با جام شانزدهم وداع کردند٬ آنچنان منطقی به نظر نمی‌رسد.

نکته دیگری که در دو بازی اول تیم ملی به چشم آمد این بود که امید یوزهای ایرانی برای فتح دروازه رقبا در درجه اول به درخشش کاشته‌زن‌های‌مان در ضربات شروع مجدد است و در درجه دوم به دوندگی بی امان بال‌های کناری تیم ملی. اما سوال اینجاست که اگر در بازی‌های بعدی – مثلا امارات  - گل اول را دریافت کردیم و حریف دیگر بی‌محابا جلو نکشید باید چه کنیم؟ آیا قرار است نتیجه بازی با بوسنی تکرار شود؟ آیا منتقدین حق ندارند از کی روش بخاطر نداشتن استراتژی مشخص برای حمله و تغییر شرایط بازی گله کنند؟ مشکل وقتی بدتر می‌شود که فارغ از بحث هواداری تیم ملی کشورمان بازی ایران و قطر را یک بار دیگر ببینیم تا متوجه شویم سرخ‌پوشان ایرانی در دقایق آخر این بازی حتی در دفاع – چیزی که ماه‌هاست روی آن کار کرده‌اند – هم ضعف نشان دادند و عملا ۱۰ دقیقه آخر بازی به شیوه علی اصغری و بزن زیرش روی آوردند. ان‌شالله که تا بازی امارات این مشکلات مرتفع شوند و کی روش و تیمش نه تنها نتیجه بازی که قلب هواداران و عقل منتقدان را هم به دست بیاورند.