ستون دوشنبه: «ژرمن‌بال» | برای این آلمانی‌های مغرور واژه‌ی «احترام» خوب معنی شده است!

همیشه تا نام یک آلمانی به میان می‌آید هستند کسانی که ناخودآگاه مردمانی سرد و مغرور به تصویر می‌کشند. در ذهن آن‌ها یک آلمانی احساسات خاصی ندارد و در اصطلاحی که سال‌هاست در گوش ایرانی‌ها فرو کرده‌اند «ماشینی» اند!

اما ما ایرانی‌ها، همواره تعریف از خود و «خودشیفتگی» را خوب بلدیم! ما انسان‌هایی با محبت، با احساسات، خونگرم و بشر دوستیم!!! هیچ‌گاه بی‌دلیل (!) مشکلی با یکدیگر نداریم و همواره احترام (!) هموطن‌مان و حتی همه‌ی مردم این کره‌ی خاکی را نگه می‌داریم!

فوتبال ورزشی فراتر از مستطیل سبز و توپ گرد است. خلق و خوی مردم یک کشور را می‌توان به‌راحتی در فوتبال دید. منش، ادب و احترامی که همواره ما «ادعـای» آن را داشته‌ایم، آلمانی‌های خشک و سرد در این ورزش با «عمـل» نشان داده‌اند.

از برخورد با خودی‌ها بگوییم... کمتر می‌بینید که یک مربی یا بازیکن آلمانی از سر هیجانات کاذب با برخورد و رفتاری تند درباره‌ی مربی یا بازیکن دیگری صحبت کند، بهتر است بگوییم حتی‌الامکان احترام یکدیگر را به‌خوبی حفظ می‌کنند. اما کافی‌ست در فوتبال ایران بازیکن، مربی و همه‌ی دست‌اندرکاران حاضر در فوتبال که مصاحبه کردن را هم خوب بلدند، عقاید مشابهی نداشته باشند، آن‌گاه است که چشم‌هایشان را می‌بندند و بدون ذرّه‌ای فکر و تأمل در مورد آن‌چه بر زبان می‌آورند تنها به کوبیدن طرف مقابل می‌پردازند و به اصطلاحِ خودشان دست به افشاگری (!) می‌زنند. حتی در برخی موارد سرانجام این کشمکش‌ها به شکایت و زندانی شدن یکی از طرفین هم کشیده شده است! شاید برخوردهایی که به‌طور عادی هر روز بین فوتبالی‌های ایران می‌بینید را هر سال به تعداد انگشتان یک دست بین آلمانی‌ها نبینید.

به مستطیل سبز بپردازیم... در فوتبال آلمان، و البته در هیچ کشور اروپایی رسم نیست که دسته گل برای مربی مقابل ببرند و بازیکنان بامرام برای رخصت گرفتن از مربی مقابل صف بکشند! آن‌ها در ابتدای دیدار تنها برای شروع رقابتی سالم با یکدیگر دست می‌دهند و در انتهای دیدار فارغ از ثبت هر نتیجه‌ای احترام یکدیگر را حفظ می‌کنند. در فوتبال ایران رسم چیز دیگری‌ست و حمله‌ی کلامی به حریف و داور از کنفرانس مطبوعاتی شروع می‌شود تا روزهای پس از دیدار که به مطبوعات و خبرگزاری‌ها می‌رسد!

جام جهانی 2014... آلمان همانند سه دوره‌ی گذشته راهی نیمه‌نهایی شده و برابر برزیل میزبان باید صف‌آرایی کند. آلمان و برزیل هردو نمایش خوبی در جام داشته‌اند و با وجود اینکه دیدارهایشان در مراحل یک‌هشتم و یک‌چهارم نهایی را به‌سختی با پیروزی پشت‌سر گذاشته‌اند به این مرحله رسیدند. به‌هرحال طبیعی‌ست که شانس میزبان برای رسیدن به فینال با توجه به حمایت هواداران خودی به مراتب بیشتر از ژرمن‌ها باشد. دیدار شروع می‌شود و روند بازی به مراتب با آن چیزی که پیش‌بینی‌ها می‌گفت متفاوت است. اتفاقاتی می‌افتد که شاید خود آلمانی‌ها هم در خوشبینانه‌ترین حالت فکرش را نمی‌کردند. یک نیمه تنها 5 گل، آن‌هم برابر میزبان جام جهانی! ولی آن‌چه در حاشیه‌ی این دیدار قابل‌توجه است برخورد فوق‌العاده‌ی ژرمن‌هاست.

کلوزه در برابر دیدگان برزیلی‌ها رکورد رونالدوی برزیلی را می‌زند، اما مانند همیشه پشتک نمی‌زند و شادی غیرمتعارفی را بروز نمی‌دهد، او خودش را کنترل می‌کند و حتی هیجانش از گزارشگر شبکه‌ی BBC، استیو ویلسون زمانی که می‌گوید “…and Miroslav Klose is the all-time World Cup record goalscorer…” کمتر است! کروس تنها با لبخند گل‌هایش را جشن می‌گیرد و خدیرا پس از به‌ثمر رساندن گل پنجم پیراهن از تن درنمی‌آورد. شورله دو بار گلزنی می‌کند و انگار نه انگار نتیجه‌ای تاریخی رقم زده‌اند. نتیجه‌ای که بی‌شک تا سالیانِ سال در اذهان باقی خواهد ماند. پس از سوت پایان بازی می‌بینیم تمام بازیکنان آلمانی و یواخیم لو به همتایان برزیلی‌شان تسلی می‌دهند و نتیجه را فراموش کرده‌اند. این صحنه‌ها باورنکردنی‌ست.

چند ماه پس از این دیدار کاپیتان فیلیپ لام می‌گوید در بین دو نیمه قرارشان بر این بوده است که با بازی خوب نیمه‌ی دوم را تنها سپری کنند، چه بسا دو رقمی شدن گل‌هایشان وضع را از اینی که هست برای سلسائو بدتر می‌کرد.

فیلم Die Mannschaft که به حضور تیم ملی آلمان در جام جهانی 2014 و حواشی آن می‌پردازد به قسمتی می‌رسد که باید دیدار نیمه‌نهایی بین برزیل و آلمان را بررسی کند. اما به یک‌باره می‌بینیم پس از پخش تصاویر رختکنِ آلمان پیش از بازی ابهت هواداران تیم ملی برزیل که یک‌صدا سرود ملی کشورشان را می‌خوانند به تصویر کشیده می‌شود، سپس فیلم ریتم غم‌انگیزی می‌گیرد و به‌جای نمایش گل‌های بازی و شادیِ ژرمن‌ها اندوهِ برزیلی‌ها را نشان می‌دهد. آن‌ها حتی در فیلم مستند قهرمانی‌شان هم برای حریف‌شان که میزبان رقابت‌ها بود احترام قائلند.

Ballon d’Or، ژانویه 2015... یواخیم لو کاندید بهترین مربی سال 2014 جهان و مانوئل نویر کاندید کسب بهترین بازیکن سال 2014 هستند. نویر همواره از اینکه دو رقیبش یعنی رونالدو و مسی بازیکنان صاحب سبکی هستند می‌گوید، آن‌ها را برندهایی بین‌المللی می‌نامد و بدون اندکی حسادت ستاره‌های پرتغالی و آرژانتینی را برتر از خودش می‌داند. یوگی به‌عنوان بهترین مربی جهان انتخاب می‌شود و در ابتدای صحبت‌هایش در مراسم به‌جای یادآوریِ 8 سال سختی و زحمتی که کشیده است تا مانشافت را قهرمان جهان کند، از تعلق داشتن این جایزه به تمام مربیان آلمانی سخن می‌گوید.

بله، این آلمانی‌های سرد، خشن و ماشینی اگر احساسات ندارند «احترام» و «معرفت» را به‌خوبی فرا گرفته‌اند.