پرونده هفته: چالش زیرساخت(۴) | درآمد زایی از ورزشگاه های فوتبال؛ چطور و چگونه؟

بعضی از خبرها برخلاف ظاهر کوتاه شان، تاثیر شگرفی بر روی آدمی می گذاراند و آدمی را تا ساعت ها به فکر فرو می برند. نمونه اش خبر «درآمدزایی 130 میلیون پوندی ورزشگاه میلینیوم کاردیف برای اقتصاد ولز». فکرش را بکنید؛ به پول ما می شود 700 میلیارد تومان! نکته جالب تر اما اینجاست که این درآمد تنها از راه بلیط فروشی مسابقات ورزشی مثل فوتبال و راگبی به دست نیامده. ورزشگاه میلینیوم کاردیف، حالا تبدیل به یک مکان گردشگری شده که علاوه بر میزبانی برنامه های فرهنگی مثل کنسرت های موسیقی، روزانه پذیرای صدها علاقه مند تماشای تک تک اطاق ها و جایگاه هایش هم هست! بر اساس اخبار رسمی، سالانه بیش از 50 هزار نفر از طریق تورهای گردشگری، به داخل این استادیوم می روند تا آن را از نزدیک ببینند؛ رختکن هایش را، جایگاه های وی آی پی اش را، دالان های بین زمین و اطاق کنفرانسش را. خلاصه در آن گوشه دنیا، مردمی پیدا می شوند که برای دیدن ورزشگاهی همچون میلینیوم، پول می پردازند و بالا و پایین این استادیوم را بر انداز می کنند. درست مانند یک بنای تاریخی. شاید به همین علت هم هست که اجنبی ها، ورزش و به خصوص فوتبال را همچون یک «صنعت» می پندارند و از آن حسابی پول در می آورند. آنها بین «ورزش» و «گردشگری» پل زده اند و از دل آن سیستمی پولساز را بیرون کشیده اند که نه تنها کمک به افزایش تفریح و سرگرمی مردم می کند، بلکه اشتغال هم ایجاد می کند و برای اقتصاد کشور مفید است. به همین منظور هم مسولان ورزش کشورهای اروپایی، سرمایه گذری عظیمی روی ساخت ورزشگاه می کنند. آنها نیک می دانند که ورزشگاه تنها یک زمین فوتبال به علاوه رختکن و جایگاه تماشاگران نیست. استادیوم فوتبال می تواند فراتر از این ها باشد. می تواند محل جمع شدن هواداران فوتبالی در کل روزهای هفته باشد. نه فقط برای تماشای بازی تیم های محبوب شان. استادیوم ورزشی می تواند مانند یک مرکز تجاری باشد که در آن همه جور خدمات ورزشی از جمله فروش وسایل ورزشی، البسه ورزشی، بازی های کامپیوتری و ... وجود دارد. این مرکز تجاری می تواند شامل فست فودها و رستوران های مختلف باشد و کافه اش همه روزه میزبان هواداران تیم صاحب آن استادیوم باشد. این جور جزئیات، فقط باعث درآمد زایی نمی شود، می تواند فرهنگ هوداران یک باشگاه را هم بهبود بخشد و البته می تواند ورزشگاه را تبدیل به یک برند جذاب برای گردشگران کند. همان کاری که مسوولان ورزشی ولز کرده اند. امروزه شهر کاردیف برای فوتبالی ها بیشتر از یک معنا ندارد؛ شهری که در آن ورزشگاه میلینیوم قرار دارد. ورزشگاهی که در زمان بازسازی استادیوم «ومبلی»، میزبان مسابقات مهم و اصلی فوتبال انگلستان بود.

شاید بهتر باشد ما هم این روش درآمد زایی و توسعه گردشگری را دنبال کنیم. شاید شهر کوچکی همچون آبادان بتواند با بهره گیری از آن درآمد هنگفت شرکت ملی نفت اش، یک ورزشگاه در خور شان فوتبالش داشته باشد. ورزشگاهی که بتواند عامل کشاندن توریست های وطنی به آن شهر شود و گردشگری را دوباره و پس از سال ها در این شهر رونق دهد. شاید اصفهان بتواند علاوه بر سی و سه پل و میدان نقش جهانش، صاحب ورزشگاهی شود که هر فوتبال دوستی را برای تماشا و لمسش ترغیب کند.

فوتبال فراتر از نتایج داخل زمین است. با کمک فوتبال می تواند خیلی از مسائل اجتماعی و اقتصادی را بهبود بخشید. اگر فکر بلند مدت و تدبیری وجود داشته باشد. اگر مدیری دلسوز و آینده نگر در آن مدیریت کند و اگر ساختارگرایی جای نتیجه گرایی را بگیرد.