یادداشت روز | حسرتمان 43 ساله شد و دیگر هیچ!

تیم ملی فوتبال ایران باز هم از صعود به مرحله نیمه نهایی جام ملت های آسیا بازماند.

شاید برای نگارش این مطلب بتوان انتقادهایی را از بالاترین عنصر مجموعه تا تدارکات تیم مطرح کرد اما باید قبول کرد " ما " حذف شدیم...

ما حذف شدیم تا برای رویاپردازی‌هایمان دکمه‌ی توقف یا همان استوپ انگیسی را بزنیم و دوباره به زندگی روزمره خودمان برسیم. به زندگی‌ای برسیم که فارغ از تمام خوشی‌ها باید هر روز دود لدت بخش تهران و ترافیک سرسام آورش را تحمل کنیم. چرا که نه؟

شاید واقعا شادی کردن حق ما نیست... حق ما نیست که روزی قهرمانی در آسیا را ببینیم. شادی کردن برای ما جرمی نابخشودنی است چرا که برای چندمین بار این گناه را تکرار و فراموش کردیم که بدون برنامه‌ریزی درست و مدون نمی‌توانیم پله‌های ترقی را طی کنیم و هنوز در باد صعود به عنوان تیم نخست آسیا به جام جهانی خوابیده بودیم!

خب تفریح و دلخوشی ما همین تیم ملی فوتبال ایران بود که خیلی زود از گردونه رقابت ها کنار رفت. امید ما این بار اما به دست چشم تیله‌ای چون کی‌روش بود و احساس می‌کردیم او با مشت‌های گره کرده‌اش و روحیه مثال زدنی‌ای که به تک تک بازیکنان داده است به راحتی حداقل تا نیمه نهایی صعود می‌کنیم و حسرت 11 ساله‌ی نبودن در جمع چهار تیم را از بین می‌بریم اما باز هم فقط روی کاعذ دروغین فیفا برترین تیم آسیا باقی ماندیم اما از صعود به جمع چهار تیم برتر بازماندیم.

تناقض عجیبی است. دقیقا به مانند همان تناقضی که انتظار داشتیم با مدیریت به شدت ضعیف علی کفاشیان قهرمانی در آسیا را هم تجربه کنیم. همان تناقضی که تیم های لیگ برتری ایران حتی یک استادیوم استاندارد ندارند اما کنفدراسیون فوتبال آسیا، فدراسیون فوتبال ایران را به عنوان برترین فدراسیون فوتبال انتخاب می‌کند تا علی کفاشیان باز هم با آن خنده‌های زجرآور به ملت ایران بگوید بله فدراسیون من عملکرد موفقی داشته است. اما وقتی به ساختار اصولی و زیر بنایی میرسیم چیزی جز تخریب و پسرفت نمی‌بینم. حذف تمامی تیم‌های پایه و عدم شفافیت صورت‌های مالی و زد و خورد اعضای مجمع با هیات‌رئیسه مساله‌ای نیست که روند رو به جلویی را برای ما ترسیم کند.

اگر ایران تنها با برگزاری 2 دیدار تدارکاتی به جمع 4 تیم برتر آسیا صعود می‌کرد، دیگر ما با چه زبان قاصری می‌توانستیم به اعضای فدراسیون و در هرم بالاتر، وزارت ورزش بقبولانیم که سیستم از اساس ویران است و نیاز به بررسی و تجدید نظری اساسی دارد؟

اگر ما به نیمه‎ نهایی جام ملت های آسیا صعود می‌کردیم آیا عدالت در فوتبال رعایت می‌شد؟ صعودها و نتیجه‌گیری‌های گلخانه‌ای چه زمانی باید پایان یابد؟ کارلوس کی‌روش تنها با دو دیدار تدارکاتی پای به بزرگترین رقابت آسیایی گذاشت و با مصاحبه‌هایش سعی بر برداشتن فشار از روی دوش بازیکنان داشت اما به هر دلیلی نتیجه حاصل نشد.

اینکه تنها دلیل این باخت را به گردن داور استرالیایی بیاندازیم و به فیسبوک او یورش ببریم پاک کردن صورت مساله است چرا که پس از گذشت 18 سال دیگر هیچکس یادش نمی‌آید که در دیدار نیمه نهایی جام ملت های آسیای امارات، داور خطای محرز پنالتی را روی خداداد عزیزی نگرفت تا کار به ضربات مرگبار پنالتی بکشد و عربستان با چنگال محمد الدعایه به فینال آن بازی‌ها برسد و به جای تیم دوست داشتنی محمد مایلی کهن قهرمانی را تجربه کند...