Barney Ronay | تکامل پپ و شکوفایی لواندوفسکی

مه در آسمان فرودگاه می‌چرخد، در همین حین بازیکنان بارسلونا، بعد از پیروزی رفت و برگشت بر بایرن مونیخ، سوار هواپیما شده و عازم برلین می‌شوند. پشت سر آنها در باند فرودگاه پپ گواردیولا به سمت روبرت لواندوفسکی برمی‌گردد و یقه‌ی کتش را تنظیم می‌کند، کمی غمگین‌تر، کمی عاقل‌تر، اما ناگهان پر از حس تازه می‌شود، نظریه‌ی جدید. "می‌دانی لِـوی"، او زیر لب می‌گوید: "این می‌تواند شروع یک رابطه خوب باشد."

مدیریت یک تیم فوتبال نیازمند تقسیم و به اشتراک‌گذاری مناسبی بین آرمان‌گرایی و عمل‌گرایی است. بدون‌شک این طرز فکر که گواردیولا در طول حذف بایرن در بهار گذشته به دست بارسلونا از لیگ قهرمانان حواسش معطوف شاگرد با استعدادش لیونل مسی بوده اشتباه است، که البته برخی هنوز هم این فکر را می‌کنند. ورزش هرگز روی خطوط صاف حرکت نمی‌کند. گواردیولا خوب‌تر و باهوش‌تر از آن است که به این راحتی متوقف شود. بازیکنان و سیستم‌ها دائماً در حال تغییرند.

و در عین حال، چیز کوچکی در بایرنی که تحت مربیگری گواردیولا است از زمان آخرین بازی با بارسای محبوبش تغییر کرده است. پیشرفت بایرن در هفته‌های اخیر مصادف شده با کشف عمیق‌تر مشهورترین فوروارد مرکزی جهان. لواندوفسکی در 3 بازی اخیرش 10 گل و 13 تا در شش بازی گذشته به ثمر رسانده است. او در حال حاضر در لیست برترین گلزنان جهان است و یکشنبه در مقابل تیم سابقش دورتموند قرار می‌گیرد، که برای اولین بار در این جدال، برجسته‌ترین بازیکن برای هر دو طرف است. طرفدارانش خواهند گفت: "او همیشه به همین خوبی بوده است. با نگاهی به روزهای اوجش در دورتموند تحت مربیگری یورگن کلوپ، لـوا بی‌شک بهترین مهاجم جهان در 3 سال گدشته بوده است. با اندکی تفاوت نسبت به لوییز سوارز، لواندوفسکی مصمم و مشخص، با قدرت، نابودگر، با حداقل حاشیه، در مقابل هر تیمی و در هر زمانی گل می‌زند.

چیزی که در چند ماه گذشته در بایرن متحول شده این است که بایرن به لواندوفسکی نگاه دیگری انداخته است. حتی برای آنهایی که به‌خاطر شخصیت گواردیولا بی‌حوصله شده بودند این یک مرحله‌ی جذاب و جنجالی است. این سبک خشکِ گواردیولا اغلب باعث قدرتش در کار کردن با بهترین بازیکنان جهان است.

در بایرن، ضعفی که به علت مصدومیت‌ها در انتهای فصل گذشته برای تیم به‌وجود آمد باعث شد که در مقابل بارسلونا شکست بخورند. با سه نفر در خط دفاعی، بایرن قدم به قدم به باخت نزدیک‌تر می‌شد. حتی در دفاع هم گواردیولا بر این نکته که تنها راه شکست بارسلونا کنترل کردن توپ است پافشاری می‌کرد، در حالی که تیم یوپ هانکس در همان زمین آنها را 4-0 شکست داده بود و در حالیکه تنها 37% مالکیت توپ را در اختیار داشت.

می‌گویند گواردیولا از سایه‌ی خود شکست خورده است. راه بردن آن بازی این بود که با لئوی عزیزش خشن برخورد کرده و مانند ژوزه مورینیو دفاع کند و امیدوار باشد که خط حمله‌ی عالی‌اش بتواند گل بزند. اما به جای این کار، گواردیولا در هر دو بازی کنار مستطیل سبز ایستاد و به مسی نگاه کرد.

شش ماه سپری شد، بایرن بار دیگر گام‌های خود را مصمم کرد و برای بازی روز یکشنبه مقابل دورتموند آماده می‌شود. اما چیزی عوض شده است. سبک بازی مستقیم‌تر شده، و بالاتر از همه همدلی بیشتری بین بازیکنان تعیین کننده‌ی گواردیولا یعنی روبرت لواندوفسکی و توماس مولر ایجاد شده است.

به لواندوفسکی اختیارات بیشتری داده شد توسط مربی که حالا که قادر نیست با کسی که دوست دارد باشد، به نظر می‌رسد که قصد دارد کسی که کنارش است را دوست بدارد. سال گذشته حرف‌هایی شنیده می‌شد در مورد اینکه گواردیولا بسیار از ورود لواندوفسکی خوشحال است و با این جمله از او استقبال کرده است: "من به باشگاه برای قرارداد بستن با بازیکنی همانند لواندوفسکی تبریک می‌گویم."

شاید بعد از شکست‌های پی‌در‌پی در مرحله‌ی نیمه‌نهایی، تغییراتی در نظریه‌ها بوجود آمد، و این را پذیرفت که آن اصول مبنی بر مالکیت توپ می‌تواند برای تیمش در مقابل بهترین‌ها آسیب‌پذیر باشد. گاهی نیاز است تا مستقیم‌تر بازی کنند و بر لبه‌ی تیغ گام بردارند تا پیروز شوند.

گاهی در بازیهای اخیر بایرن با دوندگی‌های سرسختانه‌ی آرین روبن در زمانی که روی فرم است بازی می‌کند. داگلاس کاستا در سمت چپ یک مهره‌ی موفق است. گل‌های زیادی از دو یا سه پاس قاطعانه زده شدند، لواندوفسکی هم با توانایی‌اش در تغییر مسیر توپ و شوت زدن با نهایت دقت و قدرت در یک حرکت در این فشار بی‌امان سهیم است.

این نوع از مینیمالیسم کلید موفقیت لواندوفسکی است. 10 گل گذشته‌ی او از 14 شوت بوجود آمد. سه گل اول از 4 گل معروف دو سال گذشته در لیگ قهرمانان به رئال مادرید از تنها 6 تماس با توپ به ثمر رسیدند. سال گذشته در مقابل پورتو در مونیخ او گلی زد که بعد از 26 پاس بین 10 بازیکن در 75 ثانیه از مالکیت توپ به‌وجود آمد. تنها سهم لواندوفسکی این بود که پاس محشر مولر از گوشه‌ی زمین را به‌سمت دروازه شلیک کند.

انگار لواندوفسکی به اصل مهاجمان سوپراستار که در دهه‌ی نود درخشیدند پیوسته است: امثال آندره شوچنکو، اوایل دوران آلن شیرر، یورگن کلینزمن یا ژرژ وه‌آ که از نظر تاکتیکی خلاق نبودند اما از نظر تکنیکی کامل و درخشان بودند. شاید بیشترین شباهت را از نظر درخشش به کریستیانو رونالدو در نقش بازیکن پشت مهاجم نوک دارد.

این هنوز هم بایرن به شیوه‌ی گواردیولایی است، هنوز همان داستان قدیمی بازی‌سازی و از دست ندادن توپ. اما انگار گواردیولا تصمیم گرفته کمی به دنبال درخشش‌های ماندگارتر و تابو شکنی هم باشد.

مترجم: نسیم فرزین

منبع: The Guardian