بیا با من مدارا کن...

محمدحسین عباسپور

متا فوتبال -  دیشب که داشتم روزنامه ها رو مطالعه می کردم به خبری برخوردم که حالم رو کاملا دگرگون کرد ، خبر کوتاه بود ، افشین قطبی برای جام باشگاه های آسیا به باشگاه پرسپولیس برنامه داد. با خوندن این خبر ناخودآگاه به 28 اردیبهشت سال 1387 رفتم ، سال 87 ، سالی که کنکور داشتم و هیچ چیز مثل بازی های پرسپولیس با سرمربی فوق العاده ، انرژیک و جنتلمنش ، نمی تونست که خستگی ها و سختی های ناشی از کنکور رو از وجودم پاک کنه. افشین قطبی که هنوز شمارگان ایام حضورش در ایران به 1 سال هم نرسیده بود. در بازه زمانی حدودا 9 ماهه ،  از تمام اهالی و عناصر سالم فوتبال ایران ، دلربایی کرده بود و چشم ها را خیره به خودش می دید. هرچند که همچون همیشه بودند حسودان و تنگ نظرانی که چشم دیدن یک سرمربی متفاوت ، باشخصیت ، محبوب و صدالبته موفق را نداشتند و از هیچ تلاشی برای نابودی و زمین زدنش فروگذار نکردند. اما...اما 28 اردیبهشت...تهران – ورزشگاه صدهزارنفری آزادی ، ورزشگاهی مملو از هواداران سرخپوش...هوادارانی که یک فصل کامل رو همچون یار دوازدهم در کنار تیم خود ایستاده بودند تا به بازی هفته آخر با سپاهان برسند...نبردی از برای مرگ و زندگی...جدالی سرتاسر احساس و هیجان...مصافی به زیبایی و بزرگی فوتبال. لحظات پایانی بازی بود و نتیجه همچنان 1-1 ، نتیجه ای که جام رو به سپاهانی ها می داد ، اون هم در ورزشگاه خانگی پرسپولیس ، واما دقیقه 96 و خطای بی موقع عبدالوهاب ابولهیل روی پژمان نوری...وصف از این لحظه به بعد کاری بس دشواره ، پس سعی می کنم که چشمام رو ببندم و از اینحا به بعد رو باصدای گزارشگر بازی ، عادل فردوسی پور به یادم بیارم... " اوج حساسیت... فرزاد آشوبی...ضربش به مدافعان برخورد می کنه...حالا خلیلی...موقعیت برای بازیکنان پرسپولیس...در دهانه دروازه... و توپ توی دروازه قرار می گیره...چه زمانی گل می زنه این تیم پرسپولیس...چه فوتبالی شده این بازی...دقیقه نود و ششم ، قهرمان لیگ عوض میشه...چه خبره ورزشگاه آزادی..."

بله...خلاصه اینکه امپراتور به دراماتیک ترین شکل ممکن ، بعد از شش سال وقفه و برای آخرین بار تا امروز ، پرسپولیس رو قهرمان لیگ برتر کرد و هواداران پرشمارش رو از خوشحالی به جنون رسوند. اون هم در فصلی که  سیلاب مشکلات از همه سمت به طرفش حمله ور بود. از شش امتیاز کسر شده به دلیل بدهی مالی گرفته تا سکته مدیرعامل باشگاه در اواخر فصل و صدالبته دستیاران پرمدعایی که تاب دیدن موفقیتش رو نداشتند و به هر نحو ممکن ،  سعی بر کمرنگ کردن دستاوردهای بی نظیرش داشتند. دستیارانی که  تنها 3 سال بعد ، به آرزوی دیرینشان ، یعنی سرمربیگری پرسپولیس رسیدند و در کمترین زمان ممکن و به مفتضحانه ترین شکل ، از باشگاه اخراج شدند تا پوچی ادعاهای عالمگیرشان بر همگان اثبات شود.

فصل بعد و در لیگ هشتم هم با وجود اینکه لیگ رو با دو برد پیاپی و عالی برابر سایپا و پاس همدان آغاز کرد ، اما در انزلی  دچار یکی دیگر از شاهکارهای ماندگار و تاریخی محسن قهرمانی ، داور محروم این روزهای فوتبال ایران شد و تیمش در آستانه برد سوم ، به وسیله یک پنالتی ناحق با تساوی به تهران بازگشت  و از همونجا بود که مصدومیت های پی در پی ، حاشیه ها و دردسرهای حسودان تنگ نظر و صدالبته اشتباه بزرگ خودش در یه خدمت گرفتن اعجوبه ای به نام دی کارمو ، دست به دست هم داد تا در میانه فصل ، آن هم در شرایطی که تیمش در جایگاه چهارم قرار داشت و در فاصله ای فقط و فقط 4 امتیازی با صدر جدول بود ؛ مجبور به ترک ایران بشه. شاید در اون بازه زمانی مدام از خودمون می پرسیدیم که چرا یک سرمربی باید در چنین شرایطی مجور به ترک باشگاه مورد علاقش بشه...اما امروز خوب جواب این سوال رو فهمیدیم...آخه اون افشین قطبی بود...علی دایی نبود که با وجود 3 باخت پیاپی در دربی  و 5 شکست پیاپی در لیگ ، همچنان از زمین و زمان طلبکار باشه...حمید استیلی نبود که با وجود فریادهای اعتراض آمیز تا آسمان رفته هواداران ، همچنان بی اعتنا بر روی نیمکت تکیه بزند...وحمید درخشان نبود که...

او افشین قطبی بود...امپراتور ابدی و ازلی ارتش سرخ...کسی که با رفتنش...مهر باطل شد بر آخرین پرسپولیس جذاب ، دوست داشتنی و هیجان انگیز و تماشایی زد...پرسپولیسی که به راحتی 100 هزار نفر رو عاشقانه و مشتاقنه به آزادی می کشوند...100 هزار نفری که این روزها دست کم 95 هزار نفرشون مفقود شدن و ترجیح می دن که چسبیده های به پرسپولیس رو با نیمکت سرخ تنها بذارن...

ودر آخر اینکه تنها چیزی که تو این روزهای تلخ پرسپولیس آروممون می کنه اینه که اون خبر دیشب روزنامه درست باشه و امپراتوری از راه برسه  که  مثل گذشته بر ویرانه دردهامون ، قصر رویاها رو بسازه...