ستون سه‌شنبه: «FourFourTwo» | سوانسی باشگاهی متفاوت

تا قبل از سال ۲۰۰۵  بسیاری از هواداران فوتبال حتی اسم باشگاه سوانسی را هم نشنیده بودند که برای باشگاهی با قدمت بیش از ۱۰۰ سال که در انگلستان بازی می‌کند عجیب است. این باشگاه در سال ۱۹۱۲ فعالیت خود در شهر سوانسی ولز آغاز کرد. شهری با جمعیت ۲۳۹۰۰۰ نفر که دومین شهر بزرگ ولز است. بد نیست بدانید سوانسی سال‌ها در لیگ‌های پایین‌تر جزیره حضور داشته و حتی در دهه ۸۰ میلادی به لیگ برتر هم صعود کرد.

اما سوانسی در دهه ۹۰ دوران بسیاری بدی را گذراند تا آنجا که در سال ۲۰۰۱ به دسته ۳ انگلستان سقوط کرد و ضع تیم آن‌قدر بد بود که در نهایت مالکان باشگاه تصمیم گرفتن سوانسی را تنها با مبلغ ۱ پوند به مایک لوئیس واگذار کنند. اما باز هم مشکلات باشگاه حل نشد در بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳وضع باشگاه حتی بدتر هم شد تا جایی که ۳ بار دیگر شاهد تغییر مالکان بود ۷ بازیکن اخراج شدند و ۸ بازیکن هم قرار داد خود را فسخ کردند تا درنهایت جیم مور و مل گرفین تصمیم به خرید سوانسی گرفتند آن‌ها پیش از این هال سیتی را خریده  و به این تیم سر و سامان داده بودند.

جیم مور و مل گرفین دوران جدیدی را برای سوانسی رغم زدند. آن‌ها اعتقاد داشتند که بهترین روش برای مدیریت باشگاه استفاده از مردم محلی است برای همین ۲۰ در صد سهام باشگاه را به کانون حامیان سوانسی واگذار کردند سپس مدیران باشگاه در سال ۲۰۰۳ تصمیم به ساخت ورزشگاه جدید گرفتند ورزشگاه جدید با نام استادیوم آزادی(Liberty Stadium) در سال ۲۰۰۵ با ظرفیت ۲۰۷۵۰ نفر افتتاح شد. ورزشگاه جدید کمک بسیاری به پیشرفت باشگاه کرد و همچنین موجب درآمد‌های جدیدی برای باشگاه شد.

از دیگر اقدامات باشگاه در بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۱ استفاده از بازیکنان جوان بود. همچنین در باشگاه  یک سیستم قوی برای استعدادیابی ایجاد شد.  یکی از شناخته شده‌ترین این بازیکن‌های جوان جو آلن است. همچنین باشگاه سیاست بسیار هوشمندی را در نقل و انتقالات در پیش گرفت که نمونه آن فروش ویلفرد بونی به منچستر سیتی با قرادادی به ارزش ۲۵ میلیون پوند است. این سیاست هدفمند به باشگاه کمک کرد تا باشگاه با حداقل هزینه یک تیم خوب داشته باشد، تیمی که به جای اتکا به ستاره‌ها متشکل از بازیکنانی پرقدرت بود.

سوانسی توانست در سال ۲۰۱۱ به لیگ برتر راه یابد تا پس از سال‌ها باشگاهی از ولز بتواند در سطح اول فوتبال بریتانیا راه یابد. این باشگاه از زمان راه‌یابی به لیگ برتر یکی از موفق‌ترین باشگاه بوده و در چند سال اخیر همواره یک روند صعودی داشته.

اما موفقیت‌های سوانسی به همین جا محدود نمی‌شود آن‌ها در فصل ۲۰۱۳/۲۰۱۴ بیش از ۹۰ میلیون پوند درآمد داشتند تا در جایگاه ۲۹ پردرآمدترین باشگاه‌های فوتبال جهان قرار گیرند و در حال حاضر ارزش باشگاه‌ سوانسی بیشتر از باشگا‌ه‌های شناخته شده‌ای چون لاتزیو و پورتو است! موفقیت‌های پی در پی سوانسی در این سال‌ها بیشتر شبیه به یک معجزه می‌ماند و اگر همین روند را ادامه دهند دور از انتظار نیست که در سال‌های آینده شاهد قهرمان شدن سوانسی در لیگ برتر هم باشیم.

باشگاه سوانسی در این سال‌ها مدل متفاوتی از مدیریت را تجربه کرده است که بسیار متفاوت از باشگاه شناخته شده چون چلسی و منچستر سیتی است و برخلاف باشگاه شناخته شده انگلستان متکی به ثروت مالکان خود نیست.

اهمیت باشگاه سوانسی برای فوتبال ما می‌تواند دو چندان باشد سال‌هاست مدیران باشگاه‌های ما به دنبال یافتن الگویی مناسب برای مدیریت تیم‌های خود می‌باشند و برای رسیدن به این هدف بسیاری از مدیران ما از باشگاه‌های موفق اروپایی بازدید کرده‌اند، اما باید واقعیت را بپذیریم باشگاه‌هایی چون رئال مادرید برای الگو برداری برای فوتبال ما مناسب نیستند. کافیست تنها این مورد را در نظر بگیرید که مادرید‌ها قصد دارند برای بازسازی سانتیاگو برنابئو ۴۰۰ میلیون یورو خرج کنند که این مبلغ بیشتر از کل هزینه‌های یکسال فوتبال ما است.

اما باشگاهی سوانسی با وضعیت سال‌های ۲۰۰۰  بی‌شباهت به فوتبال امروز ما نیست. بسیاری از باشگا‌ه‌های ما سال‌هاست که از ضعف مدیریت رنج می‌برند و فاقد هرگونه برنامه توسعه هستند. همچنین این روزها دائماً صحبت از واگذاری باشگاه‌هایی چون پرسپولیس و استقلال به هوادران زده می‌شود اما هنوز هیچ مدل مناسبی برای این واگذاری ارائه نشده است در حالی که قسمتی از باشگاه سوانسی سال‌ها پیش به هواداران واگذار شده و قسمتی دیگر در دست مالکین خصوصی آن است. به نظر می‌رسد سوانسی می‌تواند یکی از بهترین مدل‌ها برای الگو برداری برای خصوصی‌سازی واقعی سرخابی‌ها باشد.