ستون یکشنبه: «فوتبال‌فارسی» | پايان عصر ژنرال در سال 93!

در جنگ‌ها، معمولا رسم بر این بود که فرمانده یا ژنرال ارتش در صف اول مبارزه قرار می‌گرفت تا به سربازانش قدرت و صلابت و جنگندگی را نشان دهد و زمانی که احساس می‌کرد نبرد به سودش پیش نمی‌رود، با فریادی بلند دستور عقب نشینی می‌داد... امیر قلعه نویی اما نزدیک به یک دهه در صف اول مبارزه قرار گرفت اما خیلی زود آتش جنگندگی‌اش رو به افول سیر کرد و امروز دستانش را به نشانه تسلیم شدن ابدی بالا برده است...

شاید حتی خود امیر قلعه‌نویی هم تصور این موضوع را نمی‌کرد که دو سال پیاپی لیگ برتر را بدون کسب جام به پایان برساند. او در تراکتور سازی عملکرد قابل دفاعی داشت اما نتوانست با حضور بازیکنان سرشناس این تیم را مقام قهرمانی برساند و با جدایی از این تیم، هواداران آذری زبان را دلخور کرد. در استقلال اما همگان امید این را داشتند که ناکامی مربیگری اش را به پایان برسد...

ژنرال آبی‌ها تا هفته پایانی لیگ برتر یکی از شانس‌های قهرمانی بود و در صورت شکست فولاد و نفت تهران می‌توانست به مقام قهرمانی برسد اما با شکست سنگین مقابل تراکتورسازی در تبریز به مقام پنجم لیگ برتر رسید تا همین رتبه دست‌مایه جوک‌‎های مجازی در شبکه های اجتماعی شود. قلعه نویی اما تیمش را در فصل 93-94 به مراتب بهتر از فصل گذشته بست و به نوعی نقاط ضعف تیمش را برطرف کرد. با خرید سجاد شهباز زاده تا حدودی مشکل گلزنی این تیم رفع شد اما قلعه نویی نتوانست نقطعه ضعفش مقابل حریفان بزرگ را برطرف کند و در این فصل نیز مقابل تیم های مدعی یک شکست خورده‌ی تمام عیار لقب گرفت. او تا به اینجای کار مقابل نفت تهران، فولاد خوزستان، سپاهان، پرسپولیس، تراکتورسازی و ذوب آهن تنها موفق به شکست سپاهان اصفهان در ورزشگاه آزادی شده است و چنین آماری برای تیمی که داییه‌ی قهرمانی در سر دارد نکته‌ای منفی قلمداد می‌شود. قلعه نویی بلا استثنا مقابل حریفان بالای جدول و پرسپولیس شکست را پذیرا شده است و باید برای چهار بازی باقیمانده با فولاد، تراکتور و ذوب آهن و پرسپولیس در ادامه فصل فکری کند.

ژنرال آبی ها که در میانه فصل از 10 بازی تنها 11 امتیاز کسب کرده بود، با جذب عنایتی مهاجم سابق پدیده مشهد تلاش کرد نقاط ضعف خط حمله را بیش از پیش کم کند و در این زمینه اتفاقا موفق ظاهر شد و این تیم از 5 بازی اخیر ( تا پیش از رویارویی با نفت ) موفق به کسب 13 امتیاز شده بود. اما باز هم به نظر میرسد که بحران آبی های پایتخت از دیدار با نفت تهران آغاز شده باشد و باید دید مقابل ذوب آهن هم شکست خواهند خورد یا خیر.

امیر قلعه نویی در این فصل خیلی زود دستش را به نشانه تسلیم بالا برد. آنجا که امیر قلعه‌نویی در قامت سرمربی استقلال پس از باخت بزرگ به نفت تهران و همتایش علی منصور بی‌پروا و بی‌آنکه بازخورد مصاحبه‌اش را بداند اعلام کرد: «خودم به منصوریان مربیگری استقلال را پیشنهاد کردم.» این اوج تسلیم شدن مردی است که پیش از بیان این جمله او را جاه‌طلب‌ترین مربی فوتبال ایران می‌خواندیم. مردی که هیچ کس تاب رسیدن به جایگاه رفیعی که برای خود در فوتبال ایران بنا کرده بود را نداشت.آن مرد پیروزی‌خواه و تشنه موفقیت با 5 قهرمانی در لیگ برتر، 3 بار با استقلال و 2 بار با سپاهان اکنون چنان عقب نشسته است که هشت هفته مانده به پایان لیگ چهاردهم جانشین‌اش در استقلال فصل بعد را معرفی می‌کند.

امیر قلعه نویی را با گذشته مقایسه کنید پی به این موضوع می‌برید که ژنرال خیلی زودتر از آنچه که فکرش را کنید به دوران بازنشستگی نزدیک شده است. او به خوبی می‌داند با ظهور مربیان جوان و با دانشی چون یحیی گل‌محمدی و با اندکی ارفاغ؛ علیرضا منصوریان، با درجا زدن علمی و دفاع از کلاس‌های مربیگری در لورکوزن به جایی نخواهد رسید.

قلعه نویی که روزگاری با ورودش به باشگاه استقلال، برای قهرمان شدن قراردادی سه ساله با باشگاه بست و پای جوانانی چون امیرحسین صادقی، وحید طالب لو و پیروز قربانی ایستاد و برای موفقیت شور جوانی، به محمد خرمگاه هم بازی داد و با هنرنمایی داوود سید عباسی یکی از ایده آل ترین خطوط هافبک تهاجمی تاریخ لیگ برتر را ساخت؛ الان به شکل عجیبی با کرار جاسم بازیکن بی اخلاق تیمش مدارا می‌کند چرا که می‌داند دیگر آن امیر برنخواهد گشت و حرف‌های او شاید برای ستاره های امروزی رنگی ندارد.
مردی که یک دهه از مربیگری‌اش گذشته انگار خود را نزدیکی‌های دوران بازنشستگی می‌بیند و باور دارد که علی منصور فصل بعد می‌آید. باوری که شاید غلط باشد. قلعه نویی که روزگاری از جنگندگی و قهرمانی حرف می‌زد ؛ امروز اما صحبت از بازنشستگی و خستگی مفرط می‌زند. شاید امیر می‌خواهد روزی که علی منصور سرمربی استقلال شد به هواداران بگوید: «علی انتخاب من بود!» شاید آن روزها افتخار امیر انتخاب علی منصور باشد!