آیسان سعیدی | گروگان توهم!

کارلوس کی‌روش جمیع اضداد است. مردی فوق حرفه‌ای اما با رفتارهای گاه آماتورگونه؛ محبوب اما خشن، مهربان اما دیکتاتور، باپرستیژ اما زیاده خواه، کاریزماتیک اما تمامیت خواه، جذاب اما لجباز و مشهور اما سبکسر، صریح اما پوپولیست.
به‌عنوان یک فوتبالدوست نمی‌توان کارلوس کی‌روش را دوست نداشت و او را ستایش نکرد اما در عین محبوبیت بی اندازه، نمی‌توان رفتارهایش را با هیچ متر و معیاری هضم کرد. او کارلوس کی‌روش است مردی عصیانگر و البته تمامیت خواه که در چهارمین سال حضورش در فوتبال ایران کماکان ما را شگفت زده می‌کند. او که روزگاری حاضر است برای فوتبال ایران در کنفرانس مطبوعاتی از ظالمانه بودن تحریم‌ها بگوید و غرب را به سخره بگیرد تا با زبان فوتبال دروازه‌های دیپلماسی را جابه‌جا کند اما چندی بعد در ایران همچمون یک کوه آتشفشان فوران می‌کند و ادعا می‌کند که در اینجا به گروگان گرفته شده!
دو رفتار کاملا متضاد و بدون ذره‌ای شباهت که تنها از مردی چون کارلوس کی‌روش برمی آید.
کی‌روش این روزها بدل به مرد اول ایران شده. مردی که نامش در جغرافیای ایران جلوتر از همه حتی سیاستمداران پرسر و صدا و پرخبری چون دکتر ظریف، آیت ا... هاشمی و دکتر روحانی قرار می‌گیرد.
موتورهای سرچ می‌توانند در این زمینه شهادت بدهند. کی‌روش در فوتبال ایران در بعد نتیجه گرایی هرگز موفق نبوده و علی رغم دستاوردهای ریز و درشتش منتقدانش کارنامه او را با ضعیف‌ترین مربیان وطنی در تیم ملی مقایسه می‌کنند اما برای ماندن همین مربی به ظاهر ناکام کمپین تشکیل می‌شود، 88 درصد به ماندنش رای می‌دهند و کار به صفحه مجازی رییس جمهور منتخب و البته تماس برادر رییس جمهوری با وزارت ورزش می‌رسد.  کارلوس کی‌روش این روزها تیتر یک همه
رسانه هاست. بلوای تازه‌ای که او به پا کرده و جملات تند و تیزی که در طول 4 سال اقامتش سابقه نداشته، بر زبان رانده و حالا همه جا صحبت از اوست. بهانه مرد پرتغالی همان بهانه‌های همیشگی است؛ کمبود امکانات و البته مداخله‌های بی جا.
او از رفتن صحبت می‌کند اما در عین حال در ایران مانده و کارش را آغاز کرده. یک بام و دو هوا به سبک پرتغالی.
داستان ماندن یا نماندن مرد پرتغالی تیم ملی ایران این روزها از هر زمانی پیچیده‌تر و مایوس کننده‌تر شده است. هر روز خبری جدید و هر روز بهانه‌ای تازه از مرد 61 ساله نیمکت تیم ملی که باعث شده حتی برخی از هواداران پر و پاقرصش هم بابت این سختگیری‌ها و بهانه تراشی‌ها به او خرده بگیرند. یک روز همه توافق‌ها از بین می‌رود و حرف از رفتن به میان می‌آید و فردا دوباره زندگی شیرین می‌شود و کار کردن با تیم ملی افتخار می‌شود اما ماجرای قهر و آشتی‌های کارلوس به امروز و دیروز برنمی گردد. در طول این چهار سال او همیشه سوژه‌ای برای اعتراض داشته.
اردوهای تیم ملی، دعوت از سربازها به تیم ملی برای جام ملت‌های آسیا، البسه ورزشی، انتخاب سرپرست و مربی، بازی‌های تدارکاتی، مربیان لیگ برتری و تیم امید تنها گوشه‌ای از درگیری‌های کی‌روش و فدراسیون فوتبال بوده اما او این‌بار مثل یک عصیانگر به سیم آخر زده و زمین و زمان را به هم دوخته. کی‌روش اعتقاد دارد که در ایران به گروگان گرفته شده و با همان ادبیات ویژه‌ای که از او سراغ داریم، خودش را به یوزپلنگ در حال انقراضی تشبیه کرده که طاقت نیش مارها و عقرب‌های فوتبال ایران را ندارد! یک قیاس بی‌رحمانه برای مردی که در چهار سال گذشته به رغم همه کمبودها و محدودیت‌ها در فوتبال ایران پادشاهی کرده و هر چه دستور داده، بی‌کم و کاست اطاعت شده.  این بهانه تازه کی‌روش است. مردی که از حفره‌های سیستم معیوب و ناکارآمد فوتبال سوءاستفاده می‌کند و با لفاظی بی رحمانه خود را ستاره داستانی معرفی می‌کند که یک تنه به جنگ سیاهی و ظلمت رفته!
در حالی‌که روایت معکوس کی‌روش ذره‌ای حقیقت ندارد.  اما آقای کی‌روش، اینجا نه شما را گروگان گرفته‌اند، نه ما مار و عقرب هستیم و شما یوز در حال انقراض. بهتر است به جای فرافکنی و تشویش اذهان عمومی تصمیم خود را بگیرید. یا رومی روم یا زنگی زنگ. اگر عاشق این مردم و پرچم سه رنگ ایران هستید، حرف آخر را محکم بزنید. اگر می‌مانید، بمانید و با مشکلات فدراسیون حال حاضر بسازید و مانند گذشته در قلب مردم ایران جای داشته باشید یا اگر آنقدر شرایط برای شما سخت شده و حتی طاقت انتخاب یک سرپرست از طرف فدراسیون را هم ندارید، یک نه قاطع بگویید و خود را از این به اصطلاح زندان آزاد کنید. همین.

آیسان سعیدی / ایران‌ورزشی