جهانگیر کوثری | رؤیاهای عزیز اصلی!

عزیز اصلی درگذشت. مرگ در غربت، مرگ در مونیخ آلمان. دروازه‌بان جسور تیم ملی فوتبال ایران با دست‌های طلایی و پرش‌های بلند تسلیم خاک شد. عزیز اصلی در سال ١٣٤١ با جسارت‌هایی که از خود نشان داد درون دروازه تیم ملی ایران ایستاد و جانشین محمد بیاتی شد. محمد رنجبر، عارف قلی‌زاده و منصور امیرآصفی، مدافعان عزیز اصلی بودند که هیچ‌کدام در قید حیات نیستند. از آن جمع مدافعان، مصطفی عرب باقی مانده است. حسین فکری، مربی آن زمان تیم ملی با اعتماد به عزیز اصلی، روحیه‌ای حامی به او داد و تا سال‌های سال عزیز دروازه‌بان اول تیم ملی فوتبال ایران باقی ماند. درخشش عزیز اصلی در بازی مقابل تیم ملی فوتبال ترکیه در سال ١٣٤٤ یکی از زیباترین و خاطره‌انگیزترین بازی‌های او بود. حسن حبیبی، پرویز قلیچ‌خانی، مهراب شاهرخی و مصطفی عرب مدافعان عزیز بودند. این بازی را ایران صفر‌بر‌صفر با درخشش عزیز اصلی مساوی کرد و برای اولین بار ایران بالاتر از ترکیه قرار گرفت. عزیز شد دروازه‌بان ثابت تیم ملی فوتبال ایران. حالا او شتابی نداشت، سودازده بود، ولی بسا سوداهای دگر در او بود که برایش بیشتر اهمیت داشت. به اول نقطه‌چین زندگی مردمی رسیده بود. 

تختی را می‌دید که چگونه در دل مردم جا گرفته است. می‌گفت: طبیعی است که مردم تختی را دوست داشته باشند. یک مرد، مردی که شایسته آن است که دوستش بداریم. خودخواهی عجیبی در وجود بچه آذربایجان موج می‌زد. می‌خواست از درون تیرهای آهنی دروازه ملی به بالاترین نقطه برسد! چگونه؟ با سکوی فوتبال؟ تختی به خودش متکی بود. من باید با ده مرد دیگر عهد می‌بستم. سخت بود، سخت. عزیز اصلی به خود می‌بالید که می‌تواند، اگر از راه فوتبال هم نشد با ابزار دیگری، با سکوی پرش دیگری به هدفش برسد. احساس می‌شد خودخواهی خاصی دارد، عمر فوتبال، جبر زمان و اینکه دیر آمده بود، تماما موانعی بودند تا او آن غایت بودن با مردم را نتواند آسان به‌دست آورد. از آن دورها آمده بود، از آذربایجان و به دنبال حلول و روشنی مردم می‌‌گشت. همیشه می‌گفت آن دل‌های ساده‌ای که برای ما در زمین فوتبال فریاد می‌زنند را چگونه باید به‌دست آورد؟ 
فوتبال زود به آخر رسید! نسل جوان آمده بود، نسل قدکشیده و اتوکرده و جامعه‌پسند. او باید می‌رفت. چه زود؟ فصل بلندی برای موفقیت نبود. به دنیای دیگری اندیشید و نقب زد به سینما. مگر من نمی‌توانم فردین باشم. توسط همشهری‌اش محمد صمدزاده، رفت در کنار ایرج قادری و بازیگر شد، مأمور دوجانبه، برای عزیز هیچ باری نداد. خداحافظ تهران و بی‌عشق هرگز. اما نه، این مسیر انتخاب خوبی نبود. از آنجا هم سرخورد و مانده بود در ٤٠سالگی چه کند که انقلاب شد.  او رفت در بیرون از دایره سینما و ورزش. زندگی هم سخت شده بود و باید آینده را نیز در نظر می‌گرفت. مرد بلندپرواز دروازه امجدیه و کلکته هندوستان حالا مستأصل بین ماندن و رفتن. چهره دهقانی‌اش با آن چشمان ریز و صورت خشن مات مانده بود. حقیقت به او می‌گفت، زمانه تغییر کرده است و او بار سفر را بست. آلمان و مونیخ.

در روی آلمان تهران نگاهی به خاک وطن کرد و با خود زمزمه کرد سرنوشت! پیش برو! تو را سپاس می‌گویم که لااقل مرا پله‌ای شمردی و بر من پای گذاشتی... و من توام. من سرنوشتم. باز می‌گردم، اما نمی‌دانم چگونه؟ 
و امروز خداوند، بنده خود را مرخص کرد تا آسوده با رؤیاهایش بخوابد. او آمد اما چه دیر و چه ساکت!

بیوگرافی عزیز اصلی
متولد: ١٥ فروردین ماه سال ١٣١٦ در شهر تبریز
درگذشت: ٣ اردیبهشت‌ماه سال ١٣٩٤ در مونیخ آلمان
نام اصلی: عزیز اصلی‌منش
باشگاه‌ها: دارایی- شاهین- پرسپولیس
تحصیلات: فارغ‌التحصیل دانشسرای تربیت‌بدنی
با تیم‌ملی: در بازی‌های مقدماتی المپیک ١٩٦٤ و بازی‌های آسیایی ١٩٦٣ و ١٩٦٦
بازی در سینما: از سال ١٣٤٥ تا ١٣٥٠ شرکت در ٨ فیلم سینمایی 
لقب: عزیز فنر - عزیز کج‌کار (کشتی‌کج) - عزیز دست‌طلایی
بهترین بازی: مقابل هندوستان ١٩٦٤ مقدماتی المپیک در تهران
فیلم‌ها: فاتحین صحرا (١٣٥٠) - پلی به سوی بهشت (١٣٤٧) - پنجه آهنین (١٣٤٧) - تونل (١٣٤٧) - کشتی نوح (١٣٤٧) بی‌عشق هرگز (١٣٤٥) - خداحافظ تهران (١٣٤٥) مأمور دوجانبه (١٣٤٥)