فرامرز ظلی | عزیز به گردن این فوتبال حق دارد

من از سال 41 و در بازی‌های قهرمانی کشور با عزیز اصلی آشنا شدم و در یک تیم بودیم که در این مسابقات چند بازی من کردم و چند بازی عزیز درون دروازه ایستاد. در تیم ملی هم چندین سال در کنار هم بودیم. اولین بازی ملی که داشتم در تیم ملی به پاکستان سفر کردیم و در آنجا عراق و هند و پاکستان را شکست دادیم.

عزیز ضمن این که رقیب من بود، ما با هم رفیق بودیم و دوست خوبی بود. همیشه احترام عزیز برای من واجب بود چون من 6 سال از او کوچک‌تر بودم. همیشه سعی می‌کرد به من کمک کند. در تیم‌های باشگاهی‌مان هم رقیب هم بودیم. من در تیم کیان و بعد پاس بودم و عزیز آن زمان در تیم دارایی بود و ما بارها مقابل هم بازی کردیم.

عزیز بعد از آن به تیم پرسپولیس رفت و تا زمان کنار رفتن در این تیم بازی کرد. او پس از آن به خاطر آن که فعالیت اقتصادی می‌کرد، به آلمان رفت و ساکن آنجا شد. عزیز اصلی دروازه‌بان خیلی بزرگی بود و به گردن این فوتبال خیلی حق دارد. هر وقت در زمین بود، با یک تعصب مثال‌زدنی و به نحو احسن کار می‌کرد، همین تعصب زیاد عزیز بود که گاهی اوقات باعث بروز حاشیه‌هایی هم برایش می‌شد.

عزیز اصلی از اندام و استیل خیلی خوبی برخوردار بود، رفلکس‌های سریعی داشت و دروازه‌بانی نترس بود. از خصوصیات اخلاقی‌اش هم این بود که آدم روراستی بود و خیلی رک همیشه حرف دلش را می‌زد. خدا رحمتش کند.

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم / روزی سراغ بخت من آیی که نیستم