وصال روحانی | دو کار یحیی: شگفتی‌سازی،‌ بنای جوان‌گرایی

هنوز که هنوز است کسی نمی‌داند چگونه تیمی که در هفت هشت هفته ابتدایی قعرنشین جدول رده‌بندی لیگ برتر فوتبال کشور بود، اینک به رده پنجم ارتقا یافته و حتی استقلال - ولو نزول کرده - را پشت سر گذاشته و فاصله‌اش را با صدر جدول که پیش‌تر به اندازه چند سال نوری (!) بود، به 8 امتیاز ناقابل کاهش داده است. اگر بیداری خیره‌کننده ذوبی‌ها و بازی‌های زیبا و پر گل آنان فقط دو سه هفته زودتر شروع می‌شد، چه بسا این تیم اینک صدرنشین جدول هم بود و پای بزرگ قهرمانی به شمار می‌آمد اما الان به اعتراف یحیی گل‌محمدی فقط غصه می‌خورد که چرا در هفته‌های نخست لیگ آنطور بی‌رمق و کم‌اثر توپ زد و آن همه امتیاز مهم را مفت از دست داد.

نجات‌های غریب
البته هر سه فصل گذشته با همین بی‌جانی و کم‌اثری برای ذوبی‌ها سپری شده و به همین سبب این تیم پیوسته به قعر جدول دوخته شده بود و برای رهایی از سقوط به دسته‌ای پایین‌تر تلاش می‌کرد. درست است که این سقوط هرگز تحقق نیافت اما بقا در لیگ فقط از طریق پلی‌آف و تقلای شدید و جان به لب شدن‌ها به دست آمد و چه بسیار مربیانی که در این تیم کم و بیش دق‌مرگ شدند و ذوب، لقب تیم «مربی خراب‌کن» را با صلاحیت (!) هر چه بیشتر کسب کرد و اگر رنج‌های یاوری، کاظمی و بوناچیچ را در ایام کوتاه مربیگری‌شان در این تیم بپرسید بیش از پیش به این مساله پی خواهید برد و خوشبخت‌تر از همه فیروز کریمی بود که در یک عملیات ویژه و اضطراری فقط برای سه هفته پایانی فصل گذشته فراخوانده شد و با بردن دو بازی از آن سه بازی، ذوبی‌ها را ماندنی کرد و بلافاصله عذرش را خواستند تا در چاه بعدی نیفتد.

پیامدهای ایستادن پای مربی
وقتی یحیی که جای او را گرفت در اوایل فصل جاری به همان سرنوشت دچار شد و تیمی سهل‌انگار را در اختیار خود دید و تا قعر جدول پایین رفت، به نظر می‌رسید سناریوی تکراری در حال شکل‌گیری مجدد است ولی هیات‌مدیره ذوب‌آهن که باور دیگری داشت، پای مربی به‌شدت لرزانش ایستاد و حالا سعید آذری می‌تواند به خود ببالد که با اتخاذ یکی از صحیح‌ترین تصمیم‌های عمر ورزشی‌اش و حفظ یحیی پایه اوجگیری مجدد ذوب را گذاشته است. تحمل فقط یک شکست در شش ماه اخیر، ذوب را از دو مسیر در آستانه کسب مجوز آسیایی فصل بعد قرار داده است؛ یکی لیگ که شرح به‌پاخیزی باورنکردنی ذوب را در آن آوردیم و دیگری جام حذفی که مردان گل‌محمدی در آن هم فینالیست شده‌اند و فدراسیون این روزها مشغول تعیین محل انجام دیدار نهایی این رقابت‌ها بین ذوبی‌ها و نفت تهران در روز اول خرداد است. با این همه نحوه شکل‌گیری معجزه یحیی در اصفهان بر همگان همچنان نامعلوم است و فقط این مسئله مشخص است که ذوب با هدایت وی تبدیل به پدیده اصلی نیم‌فصل دوم لیگ برتر شده و حتی بر پدیده نیم‌فصل اول (و شاید هم کل فصل) که نفت تهران باشد، سایه انداخته است.

اسباب غرور
این تیم به قدری هماهنگ و روان و راحت است که پرسپولیس را چه در لیگ و چه جام حذفی بدون زحمت می‌برد، استقلال را به راحتی در تهران با تساوی یک - یک متوقف می‌کند و سپس به اهواز می‌رود و فولاد خوزستان را که از پاهای قهرمانی محسوب می‌شد، صفر-2 شکست می‌دهد.
 برخی دستاوردهای فنی یحیی و تیمش شگفت‌انگیز و اسباب غرور است و بخصوص تغییر وضعیت سریع تیم از دفاع به حمله و تغذیه درست گلزنان تیزهوشی چون حسن‌زاده و تبریزی توسط حدادی‌فر، پهلوان و البته رجب‌زاده را می‌توان نقطه اوج بازی تیم اصفهانی دانست.
 ذوب که دهنوی را هم در کارهای تهاجمی در اختیار دارد، با امثال کارلوس سانتوس و هادی محمدی کمربند دفاعی خود را نیز محکم کرده و به لحاظ خلاقیت در خط میانی هم به قدری غنی است که به راحتی توانست با مساله جدا شدن محسن مسلمان در نیم‌فصل کنار بیاید و با گرفتن امثال کاوه رضایی تیزچنگ بر سرعت و کارایی خط حمله‌اش بیفزاید. هنر بزرگ یحیی نترسیدن از میدان دادن به جوان‌ترها و رو کردن به بازیکنان بالنده‌ای همچون اسماعیلی‌فر، پهلوان و البته مظاهری که دروازه‌بان خوش‌آتیه‌ای است از این طریق بوده است و او از حالا بنای آینده ذوبی‌ها را هم با اجرای این جوانگرایی گسترده تضمین کرده است.

راه آینده
آیا خود یحیی می‌ماند تا ادامه‌دهنده انقلاب فنی‌اش در فولادشهر باشد؟ در حالی که پیش‌تر باشگاه ذوب‌آهن تاکید کرده بود قرارداد این مربی برای یک سال دیگر تمدید شده است، خود وی همزمان با برگزاری دیدار روز یکشنبه ذوب‌آهن با فولاد تصریح کرد که هنوز با هیچ تیمی برای فصل بعدی به توافق نهایی و قطعی نرسیده است. ذوبی‌ها قطعا آنقدر روحیه و انگیزه و طرح از مربی جوان‌شان گرفته‌اند که در صورت رفتن او هم جزو بالانشینان لیگ پانزدهم بمانند اما بی‌گمان اهداف و آرزوهای ذوب فقط زمانی کاملا شکل می‌گیرد که طراح این دگرگونی نرود و در جمع سفید و سبزها بماند و برنامه‌های بعدی‌اش را نیز پیاده کند.