تولد روز | مرد عنکبوتی 55 ساله شد

والتر روز 28 آپریل 1960 در میلان متولد شد. استعداد وی در همان دوران کودکی نمایان شد؛ هنگامی که بیشتر علاقه داشت دفع‌کننده خطرات باشد تا اینکه به قلب مشکلات بزند. اینگونه بود که زنگا از نوجوانی شغل دروازه‌بانی را برای خود برگزید. والتر دوران حرفه‌ای را از سال 1977 در حالی که تنها 17 سال داشت شروع کرد. اولین باشگاه وی سالرینتانا بود. او در این تیم دوران خوب و توأم با آسایش را سپری کرد. زنگا یک فصل کامل را همراه با سالرینتانا گذراند، اما برای فصل آینده دچار تنزل رتبه شد. ساونا تیم بعدیِ والتر بود. حضور یک ساله‌ی وی در این تیم دستاورد درخشانی به همراه نداشت. در آن زمان تیم ملی ایتالیا جولانگاه دینوزوف سنگربان افسانه‌ای لاجوردی‌ها بود. زنگا در رویاهای خود جانشین زوف بود، اما برای عملی شدن این آرزو نیاز داشت در یک تیم مطرح لیاقت‌های خود را به اثبات برساند.

قبل از پیوستن به باشگاه مطرح اینترمیلان، زنگا با نمایش پخته و عالی خود باعث صعود تیم گمنام «سامبندیتسه» به سری ب شد. این اتفاق بین سال‌های 1980 تا 1982 رخ داد و برای این تیم محلی به مانند یک نقطه‌ی عطف تاریخی بود. درخشش وی از دید مدیران و مسئولان اینتر دور نماند و سرانجام او به آرزوی دیرینه‌ی خود رسید و راهی تیم مطرح و پرطرفدار شهر میلان شد.

زنگا 12 سال موفقیت‌آمیز را در این تیم گذراند. وی در سال 1986 به‌عنوان دروازه‌بان ذخیره همراه با تیم ملی ایتالیا راهی جام‌جهانی مکزیک شد و روی نیمکت ذخیره‌ها تجربیات فراوانی کسب نمود. جالب است بدانید که در آن زمان هیچکس فکرش را هم نمی‌کرد که 4 سال بد والتر جوان مرد شماره‌ی یک لاجروردی‌پوشان که میزبان جام‌جهانی نیز بودند خواهد شد. یک سال قبل از شروع جام‌جهانی 1990, زنگا بهترین دوران خود را همراه با نرآتزوری سپری کرد. دروازه‌بان اینتر به این باشگاه کمک کرد تا با اقتدار (11 امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم جدول یعنی ناپولی) برای سیزدهمین فاتح اسکودتو شود. هرچند اینتر پس از آن پنج بار دیگر موفق به کسب عنوان قهرمانی در سری‌آ شد ولی هیچگاه موفق به ایجاد چنین اختلاف امتیازی نشد.

در جام‌جهانی 1990، ایتالیای میزبان با غلبه بر اتریش، آمریکا، چکسلواکی، اروگوئه و ایرلند به نیمه‌نهایی رسید. جالب اینکه والتر در تمام بازی‌ها (چیزی در حدود 450 دقیقه) دروازه‎‌ی خود را بسته نگه داشت. این رکورد تا دقیقه‌ی 67 بازی نیمه‌نهایی نیز ادامه داشت، اما کانیگیا هافبک/مهاجم تیم ملی آرژانتین در بدترین موقع طلسم زنگا را شکست تا کار به وقت اضافه و در نهایت به ضربات پنالتی کشیده شود. روز منحوس 3 جولای 1990 همواره در خاطره‌ی زنگا باقی است. تمام ایتالیایی‌های حاضر در سن‌پائولو به معجزه‌ی وی در ضربات پنالتی دل بسته بودند اما چسبِ دستانِ مرد عنکبوتی خشک شده بود و وی نظاره‌گر شیرین‌کاری‌های پدیده‌ی از راه رسیده‌ای به‌نام سرخیو گوی گوچه‌آ بود. زنگا و ایتالیا در مقابل دیدگان هوادارانشان در خانه مغلوب شدند و از رسیدن به فینال باز ماندند. البته آنها دیدار رده‌بندی با پیروزی برابر انگلیس به مقام سوم رسیدند. تیم ویژه کارشناسی رقابت‌ها، او را فراتر از ایلگنر، گوی گوچه‌آ و شیلتون به‌عنوان برترین دروازه‌بان معرفی کرد. عنوانی که تا 2 سال بعد تنها به او اختصاص داشت.

زنگا در فصل 94-1993 به اینتر کمک کرد تا جام یوفا را بالای سر ببرد. در پایان، وی پس از 11 فصل درخشان، به فعالیت خود درون چارچوب اینتر خاتمه داد. زنگا با حضور دروازه‌بانان مطمئنی چون پالیوکا، پروتزی، مارکه جانی در تیم ملی در این عرصه نیز اعلام بازنشستگی کرد. او به‌طور کلی 58 دیدار ملی را همراه با ایتالیا پشت سر گذاشت که موفق شد در 38 دیدار دروازه‌ی لاجوردی‌ها را بسته نگه دارد و از این لحاظ رکورد جالبی را در تاریخ به نام خود ثبت کرد. وی پس از ترک اینتر، به‌جای پالیوکا، وظیفه‌ی دفاع از دروازه‌ی سامپدوریا را برعهده گرفت. والتر 2 فصل را در جمع آبی‌وسفیدهای جنوا سپری کرد.

آخرین منزل زنگا در ایتالیا تیم پادووا بود. او پس از مدتی این تیم را نیز ترک کرده و برای آخرین مبارزه خود راهی لیگ آمریکا شد. والتر 369 بار در سری‌آ به دروازه‌بانی پرداخت و بیش از 160 دیدار اروپایی را پشت سر گذاشت. وی در لیگ آمریکا به خبرسازی خود ادامه داد.
او در تمام بازی‌های تیم‌اش یعنی نیوانگلند رِوولوشِن حضور داشت اما یگانه باری که به‌خاطر مصدومیت دور از میدان بود یک فاجعه رخ داد! تیم با نتیجه 10 بر صفر شکست خورد و رکورد جدیدی در عرصه‌ی رقم زدن نتایج یک طرفه به‌وجود آمد!

بازگشت زنگا و درخشش وی، رِوولوشِن را به بازی‌های پلی‌آف رساند. سرانجام در 15 ژانویه‌ی 1998 زنگا به اصرار خانواده و همچنین بالا رفتن سن از عرصه‌ی بازیکنی فوتبال خداحافظی کرد.

یک سال بعد زنگا به‌عنوان سومین مربی فصل باشگاه آمریکایی انتخاب ‌شد. هدایت خوب وی سبب شد که تیم در کنفرانس غرب، مکان مناسبی به‌دست آورد. اما حس تنوع‌طلبی‌اش باعث شد که او فوتبال آمریکا را بر نتابد. به همین دلیل تصمیم گرفت مربیگری در اروپا را تجربه کند. او سرمربی‌گری هر دو تیم بزرگ پایتخت رومانی را تجربه کرد. در نوع رهبری وی می‌شد خلاقیت و سماجت را به خوبی دید.

اومو راگنو (لقب ایتالیایی زنگا به معنای مرد عنکبوتی) عشق بزرگ زندگی خود را اینتر می‌داند اما مسئولان این باشگاه از حضور وی در کادر فنی هیچ‌گونه استقبالی به‌عمل نیاوردند. زنگا پس از آن مدتی از فوتبال و اخبار مربوط به آن فاصله گرفت تا اینکه به یکباره خبر امضای قرارداد او با استوا بخارست، فوتبال ایتالیا را منفجر کرد. والتر دل به دریا زد. او تصمیم گرفت این تیم مقتدر و رویایی را به دوران پرافتخار اواخر دهه‌ی 80 بازگرداند اما پس از مدتی متوجه شد رویاهایش با خواست مدیران باشگاه و همچنین بودجه‌ی تیم سازدگار نیست. با این وجود وی به کارش ادامه داد. نتایج نسبتاً مناسب اوایل کار، جا پای او را سفت کرد اما مدتی بعد اوضاع تیم بحرانی و پرتلاطم شد. والتر که از دخالت مسئولان سخن می‌گفت و معتقد بود مسائل حاشیه‌ای به تیم‌اش ضربه می‌زند. زنگا به‌خاطر گذشته‌ی درخشانش، محبوبیت ویژه‌ای نزد هواداران داشت. رفتارهای کج‌دار و مریزش، عاقبت منجر به اتخاذ یک تصمیم قطعی شده و والترِ جاه‌طلب، پیشنهاد ستاره‌ی سرخ بلگراد را پذیرفت تا مبارزه‌ی جدیدی در کشور صربستان آغاز کند. رهبری ستاره سرخ همان‌قدر که می‌توانست پله‌ی ترقی زنگا باشد، بالقوه یک خطر جدی برای آینده‌ی مربیگری وی محسوب می‌شد. هواداران افراطی منطقه‌ی بالکان نقش یک اسطوره را تنها با موفقیت در تیم خود تعریف می‌کنند. حتی بزرگانی چون ماتیوس نیز نتوانستند پایه‌های دوران مربیگری خود را در این کشور تقویت کنند.

والتر یک فصل را بیشتر در این تیم دوام نیاورد. وی پس از جدایی از ستاره سرخ، هدایت تیم‌های غازی‌آنتپ اسپور ترکیه، العین امارات، دینامو بخارست رومانی، کاتانیا ایتالیا، پالرمو ایتالیا، النصر عربستان، النصر امارات و الجزیره امارات را بر عهده گرفت.