«ژرمن‌بال» | مـدافعـان زیــرِ تـوپ نــزن!

هفته‌ای که گذشت در مهم‌ترین دیدار فصل بوندسلیگا دورتموند و بایرن در استادیوم سیگنال‌ایدونا پارک به مصاف هم رفتند و در نهایت این شاگردان گواردیولا بودند که توانستند باهوش‌تر عمل کنند و با تک گل لواندوفسکی شاگردان کلوپ را شکست دهند.

این دیدار بر خلاف انتظار جدالی پایاپای و نزدیک بود و دو تیم از همیشه محتاط‌تر بازی کردند. خبری از ثبت نتیجه‌هایی مانند 5-2 که سه فصل پیش در فینال جام‌حذفی برای دورتموند به‌دست آمد یا 3-0 که فصل گذشته نصیبِ باواریایی‌ها شد، نبود. اما نکته جالبی که در دلِ این دیدار نهفته بود حضور مدافعانی باهوش و بازی‌ساز در دو تیم است.

پپ و یورگن که مربیانی بسیار خوش‌فکر هستند همیشه سعی دارند در خط دفاعی تیم‌شان از بازیکن‌هایی استفاده کنند که به جای بزن‌بهادر بودن و خشن بازی کردن اولویت‌شان حضور در کار تیمی باشد.

کلوپ تیمش را با سیستم 1-3-2-4 چید و در مرکز خط دفاعی از متس هوملس و نِون سوبوتیچ استفاده کرد، سوکراتیس را به‌عنوان مدافع راست به‌کار گرفت و از مارسل اشملزر که به‌تازگی از بند مصدومیت رها شده در دفاع چپ بازی گرفت.

در سوی دیگر پپ که سیستم تیمش را بر طبق چیدمان حریف پیاده می‌کند، در این دیدار با سیستم جالب 2-4-1-3 بایرن را به میدان فرستاد و دفاع سه نفره را امتحان کرد. جروم بواتنگ را در مرکز خط دفاع قرار داد، مهدی بن‌عطیه را در دفاع راست و دانته را در دفاع چپ به‌کار گرفت.

در نظر داشته باشید که این دو مربی هیچ‌گاه به مدافعانشان حتی در بدترین حالت هم توصیه نمی‌کنند که زیر توپ بزنند یا پاس‌بلند ارسال کنند. آن‌ها تحت فشار حملات حریف سعی میکنند توپ را کنترل کنند و به اولین بازیکن نزدیک پاس بدهند، یا در موقعیتی که تیم نیاز به بازی‌سازی از دفاع دارد بهترین گزینه را برای پاس رو به جلو انتخاب می‌کنند.

این قضیه را با آماری که در دیدار این هفته‌ی دورتموند – بایرن به ثبت رسیده به‌راحتی می‌توان اثبات کرد. مشارکت مدافعان دو تیم و حتی هافبک‌های دفاعی آن‌ها در بازی به‌طرز باورنکردنی بالا بوده است. شاید در پایان هر دیدار انتظار داشته باشید هافبک‌های میانی و هجومی بیشترین لمس توپ را داشته باشند، اما فاصله‌ی میان خطوط در این دو تیم به‌قدری کم بود که بیشترین پاس برای دفاع‌های زردها و قرمزهای این میدان ثبت شده است.

دورتموند، میزبان دیدار جمعاً 543 پاس را در دیدار برابر بایرن رد و بدل کرده است. در این بین هوملس یکی از دو دفاع مرکزی آن‌ها 76 بار توپ را لمس کرده و سوبوتیچ دیگر مدافع وسط زنبورها 55 بار. مدافع راست تیم سوکراتیس آمار بی‌نظیر 87 پاس که برای یک مدافع بسیار بالاست را داشته و اشملزر هم به‌عنوان دفاع چپ 61 پاس برای هم‌تیمی‌هایش ارسال کرده است. با حسابی سرانگشتی می‌فهمیم که چهار مدافع ترکیبِ یورگن کلوپ در مجموع 279 لمس توپ داشته‌اند که می‌شود حدود 51% کل پاس‌های دورتموند.

بایرن در سمت دیگر میدان در مجموع 552 پاس بین بازیکنانش داده شده است. بواتنگ که مدافع مرکزی باورایایی‌ها بود 50 پاس ارسال کرده، بن‌عطیه در سمت راست خط دفاعی 63 پاس و دانته هم 56 پاس به بازیکنان هم‌تیمی داده‌اند. در بین این بازیکنان می‌توان آمار آلونسو که تنها هافبک با وظایف کاملاً دفاعی باواریایی‌ها بود، را هم حساب کرد که 84 بار لمس توپ داشته است. جمعاً این چهار بازیکن با وظایف کاملاً دفاعی 253 بار توپ را با هم‌تیمی‌های‌شان رد و بدل کرده‌اند که تناسب آن با تعداد کل پاس‌های تیم می‌شود حدود 45%.

این آمار وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانیم مثلاً در دورتموند رویس به‌عنوان یک هافبک هجومی 40 بار توپ را لمس کرده و در بایرن هم شواین‌اشتایگر به‌عنوان هافبک بازی‌ساز تنها 23 بار البته در 58 دقیقه حضور در میدان ارسال پاس داشته است.

بهتر است این داستان در دیدار کلاسیکِ بوندسلیگا را مقایسه کنیم با ال‌کلاسیکو‌ی اسپانیا. در آخرین دیدار میان بارسا و رئال آمار کل پاس‌های بارسا 503 عدد و برای رئال 452 عدد بوده است و در خط دفاعی بارسا بیشترین پاس را آلبا ارسال کرده که 58 تا بود و در رئال نیز بیشترین تعداد متعلق به مارسلو است با 51 پاس. آمار کل مشارکت خط دفاعی آبی‌اناری‌ها 39% محاسبه شده و مدافعان لاس‌پلانکاس هم دقیقاً به همان نسبت یعنی 39% کل پاس‌های تیم‌شان را در جریان بازی پاس ارسال کردند.

در نهایت می‌توان به فلسفه‌ی کاری متفاوتِ یورگن کلوپ و پپ گواردیولا اشاره که هیچ‌گاه از مدافعانی استفاده نمی‌کنند که نتوانند در بازی‌سازی به تیم‌شان کمک کنند و تنها به دفع توپ و مهار مهاجمان حریف با خشونت بپردازند.

و خلاصه می‌توان گفت که بهبود کیفیت دیدارهای بوندسلیگا به‌دلیل حضور مربیانی همچون کلوپ و گواردیولا است که مدافعانی دارند که زیر توپ نزن هستند!