آريا صالحی | کاش مصاحبه‌های کریمی را هم مثل بیانیه‌هایش برایش می‌نوشتند

علی کریمی با رای مردم محبوب ترین ستاره فوتبال ایران شناخته شده و این اولین بار نیست که به همه ثابت شده این جادوگر یاغی فوتبال مان را مردم دوست دارند. جنس دوست داشتن او فقط به رقص و جادویش با توپ در زمین بازی گره نخورده که اگر اینچنین بود ، برای این سال های بد پایان فوتبالش باید محبوبیتش را می باخت. او را اگرچه در زمین بازی دوستش دارند اما آنچه در اطراف فوتبال مان رقم زده است از کریمی یک قهرمان ساخته. او یکی است از جنس مرحوم حجازی و البته یکی با ته رگه هایی از معرفت پهلوانی اسطوره هایی چون تختی. کریمی اما همیشه دست به گریبان بوده با زبانی که ادبیات گفتاری اش هم خوانی با اراده قلبی اش ندارد. عصبیت های لحظه ای که تمام زحماتش را به باد می دهد. هیجان کاذب در بدترین زمان ها مثل آنچه سبب شد اردوی تیم ملی را ترک کند. او که اساسا مرد کارهای سخت فوتبالی صبح تا شبی نیست و ترجیحش در فوتبال هم بازی در امارات بود تا درخشش در بایرن مونیخ ، بخوبی می داند آنچه سبب شد اردوی تیم ملی را ترک کند ، چندرغاز پاداش هدایتی نبود یا نداشتن یک بلیت درجه یک که او شاکی از تبعیض بود. از شیوه تقسیم پاداش ها و از نوع برخوردهای تبعیض آمیز اما ان را به بدترین شکل بیان کرد و بعد نتوانست در برابرش موضع روشن بگیرد.

کریمی البته در ماه های گذشته روایت جدید از خود عرضه کرده است. روایت کلامی اش در فضای مجازی . جایی که نام خداحافظی یا نامه تشکرش از مردم برای انتخابش در برنامه 90 را منتشر کرده بود. روایتی که بی شک متفاوت است از گفتار یومیه اش و تردیدی نیست که توسط گروهی دیگر نوشته می شود. گروهی که خواه در جمع مشاوران فکری اش هستند یا در دپارتمان رسانه ای نزدیک به جادوگر.

کاش این گروه این قدر روی کریمی نظارت داشت که می توانست او را قانع کند تا برای گفت و گوهایش هم چارچوبی را طراحی کنند که اینچنین ناگهان از کوره در نرود و ادبیاتش ، ادبیات تند و گزنده نباشد. فوتبال ایران به کریمی نیاز دارد. برای عبور از لمپنیسم باید زبانی برنده از جنس کریمی داشته باشد اما کریمی با ادبیاتی فاخر و متفاوت از لمپنیسم رایج در فوتبال ایران.